Abel Tasman Park & skydive!

Kia ora lieve mensen,

De volgende dag stond er een hike in Abel Tasman Park op de planning! We checkten eerst in het informatiecentrum welke hikes leuk waren en boekten toen de watertaxi heen. We reden naar Marahau en gingen om 12:00 met de watertaxi naar Anchorage bay. Onderweg eerst langs split Apple rock (een rots midden in het water die natuurlijk gespleten is in de vorm van een appel) en langs Adele island, waar er enorm veel zeehonden zaten! Op Anchorage bay even onze bammetjes gegeten en toen onze weg naar de Cleopatra Pools gemaakt. Lekker klimmen zeg! De Pools waren indrukwekkend en er is een soort natuurlijke glijbaan van rotsen. Een vrouw was zo stoer om in het koude water te gaan en van de glijbaan af te glijden! Brrrr, zo warm was het niet! Maike was ook zo stoer en deed hetzelfde. Ik had m'n bikini niet bij me en vond het te koud, maar speelde maar al te graag voor fotograaf. Na de Pools liepen we terug en namen we het pad naar Marahau terug. Dit was 4 uur lopen, naast de 2 uur die we al heen en terug naar de Pools erop hadden zitten! Flinke wandeling dus! Maar wel een hele mooie. We liepen veel langs de kust, door regenwouden, langs afgronden, watertjes en hadden mooie uitzichten op de baaien. Helaas speculaas voor ons was het die dag niet erg fijn weer en kregen we veel regen op ons kop. En tot overmaat van ramp ging het ook niet meer over. Het laatste stuk van de hike keken we niet meer zoveel om ons heen en liepen we hard door. We wilden ook graag terug zijn voor het donker werd, want tussen de bomen zag je in het donker geen steek. Uiteindelijk kwamen we aan bij het einde van de hike. En ja hoor, waren we er nog niet! Wel aan het einde van het pad maar nog niet terug bij de auto die bij de watertaxi stond! En om het nog erger te maken, ging het nog even drie keer harder regenen. Ach, doorweekt waren we al. Kleddernat stapten we nog eens 10 minuten door, lekker stampend door de plassen. En toen waren we eindelijk bij de auto. Het was inmiddels al laat en we hadden honger. Gelukkig had ik andere schoenen en sokken bij me, maar ik kreeg het wel koud met al die natte zooi aan. Terug in Motueka een pizza besteld en meegenomen naar ons hostel. Ik heb daar gauw wat warms en droogs aangetrokken en heb gelijk mijn pizza aangevallen.

Over maandag kan ik kort zijn: we hebben nauwelijks wat gedaan vanwege het weer. Maike heeft een kayaktour geboekt en ik heb reisgenoten gevonden voor de volgende dag.

Dinsdag ging Maike dus kayakken en had ik nieuwe reisgenoten gevonden via de Facebook backpackers groep. Een meisje uit Hong Kong samen met een Duitse vrouw zocht gezelschap en een lift en ik had een auto tot mijn beschikking en zocht gezelschap! Dus goede match. Ik wachtte ze de volgende ochtend om 8 uur op en tot mijn verrassing was de Duitse vrouw iemand van 60+! Helemaal gezellig. We hadden al flinke lol in de auto en kletsten erop los. Ik heb dezelfde tocht als zondag gemaakt, maar met ander gezelschap en het was heel gezellig. We hebben over van alles en nog wat gekletst en verhalen gedeeld. Het meisje uit Hong Kong, Tiffany, is 26 en is aan het werken en reizen, twee jaar lang nu. De vrouw, Angelica uit Duitsland, is 60+ en werkt alleen nog om bezig te zijn (pensioen) en is voor het eerst drie maanden alleen op reis. Na de hike trakteerden ze me op koffie, mierzoete fudge en patatjes in ruil voor de lift en bracht ik ze weer terug naar hun hostel.

En toen begon een ander avontuur, geheel impulsief! Ik had namelijk op maandag wat foldertjes verzameld van dingen om te doen zodat ik niet op dinsdag moederziel alleen op m'n hostel kamer zou zitten. Dit was nog voor ik contact met die twee had. Een vd foldertjes die ik had meegenomen was van een boerderij waar je verschillende handwerken kon leren. En ik dacht: kom, doe eens gek, ga voor de local experience en ga je haaktechniek verbeteren! Zonder teveel te verwachten stuurde ik een mail en ja hoor, ik kreeg een berichtje terug dat ik welkom was! Dus om drie uur reed ik naar de boerderij, mezelf afvragend waar ik terecht zou komen, en reed ik langs de alpacas naar de boerderij. Een mevrouw kwam me tegemoet en ik vertelde dat ik niet helemaal wist wat te verwachten (zij ook niet) maar we gingen maar gewoon naar binnen. Een schuur met een lange ruimte, gevuld met spinnewielen en weefmachines en allerlei soorten wol en kleedjes en kussentjes was wat me te wachten stond. Ik plofte neer op een bank, kreeg een milo aangeboden en toen kreeg ik de vraag: wat wil je doen? Ik heb het probleem dat ik te strak haak en daardoor niet verder kom en gefrustreerd raak, en daar heeft ze me goed bij geholpen samen met een andere vrouw. Ik heb ook leren dubbel haken. Maar wat een grappige ervaring was dit zeg! Aan het einde kreeg ik zelfs nog een rondleiding over de boerderij en maakte ik kennis met een super schattig lammetje die ik aaide en de alpacas! Wie had dat gedacht zeg! Geniaal.

En woensdag was het een lange dag reizen. Vliegen van Nelson naar Christchurch, van Christchurch naar Queenstown en in Queenstown met de bus naar Te Anau. Uiteindelijk kwam ik daar om 19:15 aan en heb ik nog wat eten en drinken gehaald. Nu ga ik gauw tukken, want morgen begin ik dan toch eindelijk aan de Milford Track!!!!! Super spannend.

Fijne dag nog verder & ik spreek jullie gauw weer! See ya xxx

Au pair life & komende plannen

Kia ora mensen!

Deze blog gaat een keer niet over wat ik afgelopen tijd gedaan heb, maar gaat een keer over wat ik van plan ben! Oké, ook een beetje over wat ik afgelopen tijd gedaan heb, want ik ga jullie een blik in mijn au pair leven laten werpen. Krijgen jullie misschien het idee dat ik naast reizen en drankjes doen toch ook nog daadwerkelijk iets doe hier!

Allereerst... een overzicht van mijn hectische en rustige baan als au pair in het gezin Hastings.

• Op maandagis het tijd om weer aan de bak te gaan en gaat mijn wekker om 6:20, maar vaak ben ik al eerder wakker. Dit kan te maken hebben met het feit dat Max zijn slaapkamer naast de mijne is en vaak genoeg èrg vroeg 'MUUUUUMMMMMYYYYY' gilt. Een keer gecheckt: het was 5:30. Zucht. Maar niet dat ik dan al mijn bed uitga... Neenee... de schone slaapster blijft meestal tot 6:50 liggen, is heel erg behendig in het snel wassen - aankleden ritme en zorgt dat ze om 7:00 klaarstaat. Hmm. Ja, zo ging het een lange tijd. Totdat Max had ontdekt dat hij mij ook al eerder uit mijn bed kon krijgen. Steve & Marita vertrekken op maandag vaak al om 6:45, maar dan lig ik nog 5 minuten te genieten van mijn bed. Normaal gesproken zijn de kinderen iets aan het kijken en doen dit braaf totdat ik verschijn. Maar Max en Zoe komen mij nu al twee weken lang halen. Zelfs een keer al eerder, een keer om 6:40! Ik kon nog 10 minuten liggen!!! Ach ja, wakker ben ik toch al. Daarna is het zelf ontbijten terwijl ik de lunchtrommeltjes van de kinderen klaarmaak: twee boterhammen, koekjes, crackers, fruit en soms yoghurt. Om 7:45 is het tijd om ze om te laten kleden. Zoe kan dit goed zelf, Max help ik altijd. Nog even de tanden poetsen, kijken wat Max vandaag mee wilt nemen en dan rond 8:15 is het tijd om te gaan. Ik breng eerst Max naar de dagopvang en parkeer de auto daarna achter de winkels, want het is altijd verschrikkelijk druk rond schooltijd. We lopen dan de rest naar school, drukke bedoeling! Het is een super grote school. In mei ben ik van plan contact op te nemen om te vragen of ik een kijkje mag nemen! Nadat ik gedag zeg tegen Zoe (ze wilt altijd dat ik mee de klas in loop) loop ik weer terug naar de auto en rijd ik terug. Dan heb ik vrije tijd en ik begin altijd met koffie.
• Mijn vrije tijd is elke dag anders ingedeeld. De laatste tijd ben ik druk bezig met gitaar spelen (yeah leeg huis en een ruime keuze aan gitaren!), lezen, naar het strand gaan (mits het lekker weer is) sporten en haken. Ik probeer nu een sportritme op te zetten, maar ben er nog niet helemaal over uit wat ik welke dag doe. Ik wil namelijk weer gaan hardlopen (ben al 1 keer geweest!), naar een soort zumbaclass en naar bodybalance. In mei ga ik uitzoeken wat ik welke dag ga doen en dan wordt het een nieuwe routine.
• Om 15:00 is de school van Zoe uit. Ik wandel om 14:55 naar beneden (remember, dit huis staat op een heuvel) en sta dan op de afgesproken plek op Zoe te wachten. Soms blijven we dan hangen bij de speeltoestellen, andere dagen lopen we direct terug. Rond 16:00 haal ik Max samen met Zoe op van de dagopvang en rijden we of naar de speeltuin of terug naar huis. Eenmaal thuis is het afhankelijk van hoelaat we terug zijn, maar als het voor 17:00 is, dan doen we meestal activiteiten samen. We springen op de trampoline, doen puzzels/spelletjes, tekenen of rennen gewoon lekker gek achter elkaar aan. Om 17:00 parkeer ik de kinderen voor de tv (is hun routine) en ga ik aan de slag met het avondeten. Om 18:00 zet ik de kraan aan en stop Max in bad. We hebben nu de gewoonte om allerlei kinderliedjes te zingen, Bingo is de favoriet op het moment. Om 18:10 roep ik Zoe dat ze nog 5 minuten heeft en tegen de tijd dat ik Max uit bad haal, zet Zoe braaf de tv uit (heb ik voor elkaar gekregen door consequent te zijn!) en gaat ze douchen of haar pyjama aantrekken. Daarna is het maar net hoe het uitkomt. Soms ben ik lang met Max in zijn kamer, soms met Zoe. Het is best lastig om die aandacht te verdelen. Ik heb al best veel situaties gehad waarbij een van de twee naar zijn/haar idee te weinig aandacht kreeg en vervolgens een scène ging schoppen. Ik leer hier veel van en de laatste tijd heb ik deze situaties niet meer gehad. Het is om 19:20 bedtijd voor Max, zijn slaapninja wordt dan rood. Dit betekent dat hij zijn kamer niet meer uit mag. Hij gaat bij mij heel makkelijk slapen, een enkele keer is hij niet moe, maar meestal is hij binnen 5 min weg. Dan ben ik meestal nog 10-15 minuten bij Zoe op haar kamer en na een goedenacht te wensen loop ik naar de keuken, om of aan het avondeten voor ons te beginnen of gewoon lekker op de bank te gaan zitten. Marita kookt 1 keer, Steve kookt 1 keer en ik kook 2 keer. We eten wanneer zij terug zijn (tussen 19:30-20:30) en daarna is het òf Shetland kijken (erg gezellig en grappig!) of muziek luisteren terwijl zij vroeg naar bed gaan.

Zo gaat het zo'n beetje elke dag! Maar er zijn uitzonderingen/aanvullingen.

• Op dinsdag heb ik na 9:00 vrije tijd tot woensdagmiddag!! Hun oma, Marita's moeder, haalt ze dan 's avonds op, ze slapen daar en ze worden ook weer naar school/opvang gebracht. Een enkele keer worden ze woensdagochtend hier gebracht, omdat hun oma dan voor haar werk op reis moet of een vergadering heeft. Maar meestal kan ik op woensdag uitslapen & heb ik geen tijdstress op dinsdagmiddag!
• Op woensdagmiddag is het altijd druk druk druk. Beide kinderen hebben om 15:20 zwemles. Dit betekent dat ik Zoe om 14:55 ophaal, we gauw naar de auto hobbelen, Max ophalen en dan naar het zwembad rijden. Poe, altijd haasten! Op dit moment zijn we aan het testen of een andere parkeerplek handiger is, eentje verder van school af. Ik kom namelijk altijd in de file terecht!
• Op donderdag heb ik ingevoerd: donderdag bakdag. Dat komt meestal neer op: ik weeg alles af, doe de meest technische/gevaarlijke dingen en zij snoepen en roeren. Mooie samenwerking toch?! Deze dag gaan we na de paasvakantie verplaatsen, want Zoe gaat voortaan op donderdag naar circusschool.
• Op vrijdag is Marita thuis. Ze werkt dan en moet af en toe weg. Ik heb dan meestal een lazy day en haal de boodschappen. Ze haalt altijd iets lekkers voor lunch. Tot nu toe heeft Zoe op vrijdagmiddag codeerles, maar dat wordt na de vakantie verplaatst naar een andere dag. Ik hoefde haar dus pas om 16:15 op te halen, nadat ik Max van de opvang had opgehaald. Ze spenderen thuis wat tijd met Marita, waarna zij om 17:00 weggaat om naar de sportschool te gaan. Zodra zij of Steve terug is, zit mijn werk erop en is het een rustige vrijdagavond.

Dus tja, dat is zo'n beetje mijn week! Soms ben ik de hort op op vrijdagavond, soms ben ik hier. En de laatste tijd ben ik ook meer hier in het weekend, tot grote vreugde van de kinderen. Wat ook betekent dat ik soms al vroeg gewekt wordt, maar dat heeft toch ook wel iets schattigs. Overigens, uitslapen hier betekent dat ik tussen 8 en 9 mijn bed uit kom, dat is uitslapen voor mij momenteel.

En dan..... *tromgeroffel* mijn spannende plannen voor het zuidereiland! Ik heb een groot deel natuurlijk al verklapt in mijn vorige blogs, maar ik zal er nu wat meer over vertellen. Al moet ik dat snel doen, want eigenlijk moet ik nu slapen (morgen om 3:45 op... auw!)

Morgen vlieg ik om 6:30 (auw) naar Wellington. Daar ontmoet ik een andere au pair, Maike, waarmee ik de ferry naar Picton neem. We hebben elkaar al meerdere keren ontmoet en hebben samen dit plan getrokken. We komen daar rond 12:00 aan en nemen daarna de bus naar Nelson, waar we onze huurauto ophalen en naar ons hostel rijden. Het is dan Goede Vrijdag, dus veel zal er niet te doen zijn, maar na een lange dag reizen is dat ook niet erg. En dan zaterdag...... GA IK SKYDIVEN. Yaaaaaaaaaaay!!! Maar toch ook wel spannend. Momenteel voel ik de zenuwen nog niet, maar die zullen vast komen als ik daar ben.. Ieieieie! En ik heb een camerapakket erbij! Helemaal gaaf. Ik spring rond 10:00 uit het vliegtuig (bij jullie 12 uur 's nachts). Wat we de rest van de dag gaan doen weten we nog niet, maar we eindigen in ieder geval in een hostel vlakbij Abel Tasman National Park. Dat is namelijk het andere deel van ons plan: heel Abel Tasman park uitpluizen. Dit gaan we doen door te hiken, te kajakken en wie weet fietsen. Lekker sportief dus!

Dan deel 2: op woensdag nemen we afscheid en vlieg ik van Nelson naar Queenstown. Hier neem ik de bus naar Te Anau en slaap ik 's nachts in een hostel. Want, de volgende dag begint mijn tweede avontuur: de Milford Track hiken! En daar ben ik eigenlijk nerveuzer voor dan voor het skydiven! De Milford Track is een van de Great Walks. 53 km lopen door bergvalleien en langs adembenemende watervallen, 4 dagen lang. Dag 1 en 2 moeten te doen zijn, maar dag 3 is afzien. Dan moet ik namelijk de bergpas op en ook weer steil af. Met een zware grote backpack op mijn rug!!! En dag 4 is lang afdalen. Maar: ik kan dit. Talking about uit mijn comfortzone stappen! Dit is waaaaaaaay uit mijn comfortzone. Ik heb namelijk a) geen veiligheid van mensen die ik ken, ik moet mensen gaan aanspreken, b) ik heb een zware, grote backpack op mijn rug en heb hier geen ervaring mee, c) ik slaap in hutten met onbekende mensen, moet mijn gevriesdroogde maaltijden zelf koken en ben een complete beginner op dit gebied en d) ik heb nog nooit in mijn leven zo lang gelopen, laat staan in mijn eentje. Maar, vertrouwen in jezelf is al het halve werk. Ik heb alle professionele spullen van Steve & Marita bij me, heb de wandelschoenen ingelopen en weet dat als ik rustig aan doe (wat moeilijk is) dat ik het kan. En dat ik onwijs mooie foto's ga krijgen. Er is (helaas?) regen voorspeld, maar zoals het vraagteken al doet vermoeden: dit is eigenlijk niet heel erg. Ja, als het keihard regent en je geen hand voor ogen ziet. Maar men zegt dat de watervallen pas echt tot leven komen bij regen. Ik ben benieuwd!

Allright folks, ik ga mijn bed opzoeken. Morgen loop ik nog een keer na of ik alles heb en vertrek dan met de shuttle naar het vliegveld. Wat een spannende tijden! Ik kan niet wachten. Wanneer je de volgende blog leest, heb ik alles er alweer op zitten, want veel bereik zal ik niet hebben in de bergen. De mensen die nu meivakantie hebben: fijne vakantie! En de mensen die dat niet hebben: werkze!

See ya lieve mensen!

Halfway there!

Kia ora mensen!

Allereerst: happy birthday to my mummy! Het is onwijs gek om er niet bij te zijn. Gelukkig heb ik vorig jaar een heel tof cadeau gegeven (13 gangenmenu in The Jane) waar we dit jaar nog steeds van kunnen nagenieten. En mijn kleine cadeautje via de post is gelukkig ook aangekomen, die ik via skype heb kunnen geven. Toch nog een beetje erbij geweest.

Ook dit weekend heeft deze globetrotter niet veel uitgespookt. Het was zelfs mijn eerste volle weekend in het gezin! Zoe vierde haar verjaardagsfeestje zaterdag, dus kwamen 3 vriendinnen over. We hebben met zijn allen voor haar gezongen en taart gegeten en daarna gingen zij samen met Marita naar de film. Steve nam Max mee naar Auckland en vroeg of ik ook mee wilde. Uiteraard! Het regende wel een beetje, dus gingen we eerst naar het museum. Max nam ons als gids mee door het museum (al rennend) en liet ons erg enthousiast de onderzoeksafdeling voor kinderen zien. Beestjes kijken, dino's spotten, het was erg leuk om te zien! Daarna gingen we verder naar de dierentuin! Het regende nog steeds, maar dat maakte voor ons niet uit! Het was daardoor erg rustig dus konden we de dieren goed zien. Het leuke aan de dierentuin is dat er andere landen in voorkomen. Zij hebben bijvoorbeeld ook Australië, Zuid-Amerika en uiteraard Nieuw-Zeeland. En in dat laatste gebied heb ik de kiwi gezien! Wellicht niet heel duidelijk, want het was donker binnen (het zijn nachtdieren) maar ik heb er een gezien!!! Helemaal leuk aan het einde van de middag gingen we weer terug. Steve en Max vertrokken naar vrienden, waar Marita en Zoe ook al waren, en ik at dumplings terwijl ik een film keek. Toen ze allemaal weer thuiskwamen, kwamen Max en Zoe naar me toe en kletsten me de oren van mijn hoofd. Max ging naar bed en Zoe wilde met mij nog een film kijken, en Steve kwam er ook bij zitten omdat Zoe eigenlijk naar bed moest. We keken een romantische komedie en na een tijdje haalde Zoe haar deken, waar ik ook onder kwam te zitten en waarna ze uiteindelijk tegen me aan kroop. Ik voelde me een beetje een grote zus.

Zondag werd ik door Max uit mijn bed gehaald want zijn ouders waren even wat dingetjes halen en hij wilde kleien om half zeven 's ochtends. Ik heb hem ervan kunnen overtuigen na 10 minuten weer terug te komen, wat uiteindelijk een halfuur werd, en toen kwam hij weer terug want ik ging met hem kleien. 'Can you get out of your bed now?' vroeg hij, waardoor ik wel moest. En het mooie was: toen ik er eenmaal uit was en de klei aan het zoeken was, kwamen zijn ouders thuis en was hij alweer vergeten dat we gingen kleien.. Ach ja, had ik tenminste wat aan mijn dag. We hadden allen een rustig ochtendje. Ik probeerde eerst te haken, maar Max en Zoe kwamen beide bij mij zitten en kletsten aan een stuk door, terwijl ik mijn koptelefoon op had. Dat zat er dus niet in, want ik kon me moeilijk concentreren. Dus ging ik maar aan de tafel zitten en pakte ik mijn Japanse puzzelboekje, waar ik vervolgens de rest van de ochtend mee heb gedaan. 's Middags kreeg ik een zeer aangename Aziatische salade als lunch en daarna vertrokken ze alle 4. Ik wat tijd voor mijzelf, zij wat quality time. Ze kwamen 's avonds weer thuis, maar hadden al gegeten dus warmde ik een soepje op en wachtte in spanning af tot het 7 uur was. Dan ging ik namelijk met mijn ouders skypen en mijn verjaardagscadeautje aan mama geven! Het was een mooi en emotioneel moment, en het was even alsof ik er bij was. We zongen zelfs de kop van de kat met een echte kat op de achtergrond! Helaas voor ons wilde de kat niet meedansen.

En nu is het weer een nieuwe werkweek. Ook dit weekend doe ik geen fluit, maar dat heeft een reden. Komende twee weken is het namelijk paasvakantie hier en heb ik dus vrij. Ik grijp meteen de kans om naar het zuidereiland te gaan! Samen met een andere au pair vertrek ik de 19e en we gaan onze dagen spenderen in Abel Tasman National Park. We gaan daar hiken, kajakken, wellicht fietsen, maar: ook... SKYDIVEN!!!!!!! Helemaal te gek! En het leuke is dat ik een camera pakket erbij heb aangeschaft, dus kunnen jullie later meegenieten van mijn sprong in het diepe! En alsof dat nog niet genoeg is, ga ik daarna ook nog eens een van de Great Walks doen! Dat zijn typerende wandelingen van Nieuw-Zeeland. De wandeling duurt 4 dagen, is 53 km lang en gaat door Milford Sound. Ik slaap dus 3 nachten in hutten met 40 bedden (bunkers) en moet mijn eigen eten koken dus pannetjes meenemen (of gewoon iets anders verzinnen) en ga lekker stinken want er zijn geen douches uiteraard. Maar dat boeit mij niks, want ik ga super mooie uitzichten hebben! Oh ik heb er nu al zin in. Maar man oh man wat ga ik gesloopt zijn daarna. De eerste dag is maar een uurtje lopen, dus dat is niks, maar de drie dagen daarna zijn rond de 18 km. Say whaaaaaat. Dus zondag ben ik klaar, maar heb ik in Queenstown een heerlijke suite geboekt want dat heb ik dan wel verdiend!!! En mijn lieve hostfamily vond het prima dat ik dan maandagmiddag terug ben, ook al moet ik eigenlijk maandagochtend werken. Dat regelen ze voor me. Super lief! Ik kan niet wachten tot dit alles gaat beginnen!!

Oh nog over de titel van dit verhaal: halfway there. Ik ben inmiddels op de helft van mijn avontuur hier. En mijn avontuur is nog laaaaaaang niet klaar. Maar tjeetje wat gaat het snel! Komt natuurlijk door al die drukke weekendjes die ik heb gehad, time flies when you're having fun! Na mijn vette reis naar het zuidereiland heb ik nog niet zoveel gepland staan: tot nu toe twee weekendjes. 1 naar Wellington in juni en 1 naar Napier in mei. Ik vind het prima om het wat rustiger aan te gaan doen, want het wordt nu langzaamaan kouder, het regent meer, ik wil weer even geld sparen en er is weer een wisseling van de wacht qua leuke mensen die hier vertrekken. Dus zal ik ook weer op zoek moeten naar nieuwe reismaatjes. Maar dat komt goed, want er zijn mensen genoeg!

Nou luitjes, heb een mooie dag op deze feestelijke dag. Cheers!!!!

Een duik in de diepte

Kia ora mensen!

Jullie zullen wel denken... Wat heeft de wereldreiziger deze keer uitgespookt?! Nou, eigenlijk vrij weinig! Shocking hè. Ik heb een keer m'n tijd doorgebracht in het gezin. Dat had te maken met het feit dat ik een duikcursus had geboekt, die in totaal 3 dagen zou duren en verspreid zou zijn over twee weekenden. Ik was dus eindelijk een keer bij het gezin op zondag. Tja, maar Zoë ging naar het circus met haar oma en Marita vroeg of ik op Max kon passen, zodat zij met Steve naar een lunch in het noorden kon gaan. Ben ik een keer hier, is er niemand! Maar goed, geen probleem natuurlijk. Konden zij er ook een keer samen op uit in het weekend. Dat gunde ik ze ook wel.

Voordat ik aan de duikcursus begon, moest ik een online learning volgen. Ik moest filmpjes kijken, theorie lezen en vragen beantwoorden. Best pittig nog, want er stonden allemaal technische begrippen in. En dat dan in het Engels! Met behulp van mijn woordenboek heb ik uiteindelijk een hoop nieuwe woorden geleerd. Onder andere buoyancy (stuwkracht), respiration (ademhaling) en gauge (peil/peilen, maat/meten). Dus hartstikke goed voor mijn woordenschat! Totdat... ik even fijn een lesje natuurkunde kreeg. In het Engels. Jaja, moest het wel drie keer lezen om het een beetje te kunnen snappen. Ik werd enigszins afgeschrikt door het hoofdstuk 'risico's' waarin er een hoop verteld werd over wat je kon overkomen als je ging duiken. Poeh, beetje eng om te weten dat je longen kunnen klappen als je niet ademhaalt tijdens het stijgen... Maar door alle mooie foto's en filmpjes was ik nog steeds gemotiveerd om te gaan. Wat wilde ik graag die onderwaterwereld zien!

Zaterdag 23 maart was de eerste sessie, in het zwembad. Marita bracht me naar de winkel waar we verzamelden. We waren met een groep van 7. Eerst kregen we een papieren examen voor ons, die we gelukkig allemaal goed hadden gemaakt (lang leve de meerkeuze!). Daarna was het tijd om de uitrusting en tank op te gaan zetten. De instructeur liet het ons eerst zien en daarna was het tijd om zelf aan de slag te gaan! Best spannend om dat voor het eerst te doen, want er zat geperst gas in de tank, onder hoge druk! Na een succesvolle training werd de rest van de uitrusting bij elkaar gezocht: riem met gewichten, extra gewichten, snorkel+bril, laarzen, wetsuit en flippers. Wat een hoop! Dit alles ging samen met het duikvest in een tas. Ik had inmiddels contact met drie gasten: een vader en twee jongens. We konden gelukkig met de vader meerijden, want er was geen vervoer geregeld! Alles moest in de auto geladen worden, ook de tanks. Tjonge, die zijn zwaar!! 20 kg, til dat maar eens even. Ik vreesde een beetje voor het vervolg, als de tank mijn rug op moest! Onderweg vroegen we elkaar naar de reden om hier te zijn. De vader kwam uit Zwitserland en is getrouwd met een kiwi en woont hier. 1 jongen komt uit Amerika en studeert hier. 1 jongen komt uit Engeland en werkt hier al 2 jaar. Interessant om al die verhalen te horen! Uiteraard ook mijn eigen verhaal gedeeld.

We kwamen aan bij het zwembad en moesten alle spullen naar binnen brengen. Hele workout, het sjouwen van die spullen! Voordat we gingen beginnen met leren duiken, moesten we eerst aantonen dat we fysiek fit genoeg waren. Dit hield in: 400 meter zwemmen zonder te stoppen (baantjes trekken) en 10 minuten watertrappelen zonder dat je kin in het water hing. Appeltje eitje, zo gedaan. En toen was het toch echt tijd! Eerst de uitrusting opzetten, wetsuit aan (vreselijk!!) en de rest naar de rand van het zwembad tillen. Alweer tillen. Ik word nog eens gespierd! Bij de rand was ik iets te onvoorzichtig en sprong mijn tank open, waardoor je een sissend geluid hoorde. Oeps, had ik weer. Gelukkig werd ik geholpen en was het gauw opgelost. We deden onze flippers op de rand van het zwembad aan en je buddy bracht je duikvest met tank in het water, zodat je het gewicht niet voelde in het water en het makkelijker aan kreeg. Ik zonk bijna! Nee grapje, maar het was wel een behoorlijk gewicht. Zeker omdat je ook nog een riem met gewichten om je heupen hebt en nog extra gewichtjes in je duikvest hebt zitten als je het nodig hebt (had ik nodig, in grote mate, ik zonk namelijk niet). Nou, eindelijk had ik dan ook het juiste gewicht en toen gingen we naar de eerste bodem, niet heel diep (je kon staan). IEKS!! Ademen door je regulator, uitademen en bubbeltjes blazen. Gek joh. Ik was een beetje oncomfortabel, maar ja het was ook nog maar de eerste keer.

We moesten een aantal vaardigheden leren op de bodem van het zwembad. Terwijl wij op onze knieën op de bodem toekeken, liet de instructeur zien wat wij moesten doen. De helft van de tijd snapte ik er geen bal van en toen het mijn beurt was om het te laten zien ging het niet bepaald vlekkeloos. Ik bakte er niet veel van, maar het lukte elke keer wel (al was er soms wel een jaar verstreken, bij wijze van spreken). Vooral je riem met gewichten afdoen en dan weer omdoen was een verschrikking! Ik had gelukkig niet het probleem dat ik daardoor meteen opsteeg, maar ik kreeg hem niet meer om. Ik kon de gesp niet vinden. Lekker suf. Dan was ik nog liever opgestegen. Afijn, uiteindelijk deed de instructeur hem bij mij om en gingen we weer naar de oppervlakte. Ook zoiets: je hebt twee knopjes: opblazen en lucht eruit laten (in/uit je duikvest). Ik vergat elke keer welke knop voor welke functie diende, dus als wij moesten stijgen bleef ik meestal achter, op beide knoppen drukkend, en als we moesten dalen bleef ik ook achter. Uiteindelijk vroeg ik het maar en onthield ik het beter. Het was onlogisch: op was naar beneden en zijwaarts was naar boven. Jaja.

Halverwege moesten we best enge vaardigheden oefenen. Bijvoorbeeld je snorkelmasker met water vullen en dan al het water er weer uitkrijgen door omhoog te kijken en door je neus uit te ademen (waardoor er water in je neus kwam). Ik had contactlenzen in dus zag geen steek. Gelukkig kon ik nog steeds blijven ademen. Ook moesten we twee keer een out of air oefening doen. De eerste viel nog mee. Je buddy gaf het teken dat hij geen lucht meer had en zwom naar je toe. Jij moest je hoofdregulator geven, zodat hij gelijk kon ademen, en daarna pakte je je tweede regulator om zelf te ademen. Daarna pakte je elkaar beet en steeg naar de oppervlakte. Prima. Maar daarna moesten wij zonder adem te halen naar de instructeur zwemmen, omdat we 'geen lucht meer hadden' en hij verder weg was. Je moest flink inademen en daarna snel zwemmen. Ik vond dat doodeng en ademde toch. Werd afgestraft, ik moest nog een keer. Grr. Maarja, wel logisch want als het echt zou gebeuren kan je ook niet even stiekem ademen.

Ik was na die verschillende moeilijke vaardigheden aardig afgeschrikt en dacht: dit wil ik niet, dit is doodeng!!! Maar toch ging ik door en uiteindelijk, toen we over de bodem van het zwembad zwommen vond ik het toch wel leuk! Al moesten we nog een keer de riem oefening doen, want dat werd aangevraagd (WHY???) en uiteraard lukte het weer niet. Enigzins in twijfel klom ik het zwembad uit en dacht na over de volgende keer. Kan ik dit wel aan? Ik besloot om er nog maar even een nachtje over te slapen, ik had immers nog een week voor we de zee in zouden gaan.

Die week erop was ik lichtelijk gespannen, maar ik was er klaar voor. Ik ging het zien, als het niet lukte dan was het jammer, maar had ik het tenminste wel geprobeerd. We begonnen weer bij de winkel en pakten onze spullen bij elkaar. Ik reed weer met de gasten mee, maar had deze keer niet veel te kletsen. Ik was best nerveus voor wat me te wachten stond. Het was een lange rit, dus tegen de tijd dat we er waren had ik mezelf voldoende opgepept en had ik heel veel lieve berichtjes gehad met succes, dus ik ging ervoor! Ti point is een soort baai, dus een rustige plek om te kunnen duiken. Daarnaast was het compleet laagtij en waren alle golven weg. Erg veilig, dit stemde me gerust.

We begonnen weer met het opzetten van de uitrusting en kregen een briefing over wat we gingen doen, hoe lang en hoe vaak. Duurde best lang en het was snikheet in die wetsuits in de zon, dus we waren blij toen het zover was! Eerst moesten we de uitrusting aandoen, want we moesten met alles erop en eraan het water in lopen (niet de flippers, want dat loopt natuurlijk niet). Je buddy moest je helpen met het aantrekken en controleren van je duikvest. POEH, even 20 kg op je schouders, riem met gewichten op je heupen en flink wat gewichtjes in je zakken. Iedereen stond krom. Moesten we ook nog op de foto en wij dames moesten op onze knieën, ja zie dan nog maar eens overeind te komen! Dus ik heb maar gesquat, wat waarschijnlijk nog zwaarder was. Al puffend en strompelend liepen we naar het water. Spannend... Eenmaal in het water moesten we onze flippers aandoen. Ha, ja, best lastig want je valt makkelijk om met 20 kg op je rug! En je natuurlijke ingeving is om weer rechtop te gaan, dus dat duurde wel even. Ik was gelukkig niet de laatste!!

Met de flippers aan zwommen we verder. Oh jee, ik raakte maar niet in balans. Ik viel steeds half om en mijn flippers gingen ook alle kanten op. Ik probeerde stabiel te blijven, maar dat is vrij lastig. Ik was een beetje in gevecht met mijn balans, terwijl ik er gewoon aan toe moest geven. Maarja, makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn regulator was ook steeds aan het 'freefloaten' wat zoiets betekent als lucht die ontsnapt in het water omdat de regulator op z'n kop zit. Maar ik kreeg het niet anders. Al deze factoren bij elkaar zorgde ervoor dat ik me oncomfortabel voelde. Ik probeerde ondertussen ook nog mijn snorkelmasker schoon te krijgen (was beslagen) en te wennen aan ademen in de zee. Maar het lukte me niet, ik voelde paniek op komen en ik bleef omvallen. Oké, dat was mijn grens. Ik vertelde mijn instructeur dat ik me oncomfortabel voelde. Hij snapte het en gaf me even tijd om te wennen. Ik probeerde het nog een keer, de meiden hielpen me met mijn regulator, maar het bleef hetzelfde. Ik was nog steeds onrustig. No way dat ik met die onrust in mijn lijf de diepte in ging. En dan moesten we ook nog die ellendige vaardigheden opnieuw doen! Nee, dit was echt mijn grens. Ik vertelde de instructeur dat ik wilde stoppen, dat ik het niet meer trok. En hij snapte het. En de groep vatte het heel sportief op en ze zwommen allemaal mee terug naar de boatramp, waar de moeder van een van de meisjes me uit het water en uit mijn uitrusting hielp. Gelukkig voor mij is zij een duiker en kon ze mij heel goed helpen. Ze vroeg wat er was en bleef bij me, terwijl ik probeerde te kalmeren (de tranen sprongen al in mijn ogen toen ik het water uitklom) en we keken samen naar de groep in het water. Wat was ik opgelucht toen ik eruit was en die zware tank van mijn lijf had! Na een tijdje was ik weer bijgekomen en bleef ik naar de groep kijken, terwijl de moeder vertrok.

Na een tijdje kwam de groep weer uit het water voor de lunch en ik sprak nog even met de instructeur. Hij gaf aan dat hij het goed van mij vond dat ik had aangegeven te willen stoppen. Hij zei: je kan het beter zeggen dan doorgaan en dan onder water in paniek raken met alle gevolgen van dien. Tja, dat klopt. Ik vond het doodeng en schaamde me een beetje om het te zeggen. Maar dit was tegelijkertijd een goede les voor mijzelf: ik heb naar mijn lijf geluisterd en mijn grenzen gehoord en me daaraan gehouden, in plaats van mezelf te pushen. En ik ben voor mezelf opgekomen en ookal vond ik het eng om te zeggen, ik heb wel uitgesproken wat ik dacht. En daar kan ik toch maar trots op zijn vind ik zo.

Na de lunch ging de groep uiteraard weer verder duiken. Ik heb mijn uitrusting uit elkaar gehaald, heb mijn snorkelmasker en flippers aangetrokken en ben gewoon gaan snorkelen. Hierdoor kon ik toch de onderwaterwereld bewonderen en aan die gekke flippers wennen. Wat een dingen, joh. Na een tijdje kon ik toch wel het nut ervan inzien en kon ik ze goed inzetten. Ik heb flink wat vissen gezien, zelfs een hele school vissen onder me! En een zeester! Toch wel tof. Op het einde ging het regenen, maarja, nat was ik toch al. Wat ook leuk was: door mijn wetsuit bleef ik drijven, dus ik hoefde geen moeite te doen! Wat een verademing. Ik blijf voorlopig maar even snorkelen.

We gingen allemaal het water uit, trokken alle natte zooi uit (wat een gedoe om een wetsuit uit te krijgen!!!) en borgen alle spullen weer op in de auto. We vroegen elkaar om de ervaringen, erg aardig, en spraken over van alles en nog wat. Eenmaal terug hebben we onze spullen gewassen, heb ik nog even met de instructeur gesproken en ben ik door Marita weer opgehaald. Voorlopig even geen duiken voor mij. Ik houd het even bij snorkelen. Soms kom je erachter dat bepaalde dingen niet voor jou zijn weggelegd. En dat is ook goed. Je hoeft niet alles te kunnen. En daar leg ik me bij neer.

's Avonds had ik een house party van een reisgenoot (Canadese die hier werkt). Spannend, want ik reed voor het eerst alleen naar Auckland! Niks aan, gps aan en rijden maar. Bijzondere bedoeling, maar het was reuzegezellig. De helft van het gezelschap bestond uit het cricketteam van haar huisgenoot, de andere helft waren haar vrienden. Ik sprak twee vrienden van haar en we hebben de rest van de avond al snackend (vooral ik) op de bank doorgebracht, terwijl de anderen spelletjes speelden en druk waren. Ik had ook een gezellige tijd en heb heel wat verhalen met die twee uitgewisseld. Af en toe gooiden we een bal door de kamer, maar actiever werd het niet. Om half een zei ik gedag en vertrok ik weer terug naar Silverdale. De weg was aardig leeg, dus was het lekker doorrijden. Gek joh, ze doen hier niet zoveel aan verlichting. Alleen reflecterende blokken op het wegdek. Op een bepaald stuk was het echt gewoon donker en kon ik zelfs niks in mijn spiegel zien, alleen als er een auto aankwam. Ik ben weer veilig teruggekomen en ben gelijk in mijn bed gekropen. Om 6 uur werd ik vrolijk wakker gegild door Max, maar gelukkig viel ik weer in slaap. Ik heb tot 9 uur uitgeslapen (dat is uitslapen voor mijn doen) en werd ik getrakteerd op koffie en een verse croissant. Lief!

Nou mensen, dat was me een mooi weekend vol zelfreflectie! Veel geleerd over mezelf. Komende weken heb ik nog niks gepland, want de tweede helft van april gaat helemaal te gek en druk en vol worden! Tipje van de sluier: ik ga weer een andere grens opzoeken... in de lucht... :)

Geniet van jullie zondag, ik ga alweer bijna slapen want morgen moet ik weer fijn half zeven op! See ya lieve mensen.

Bay of Plenty

Kia ora lieve mensen,

Het is alweer 19 maart op het moment dat ik dit typ. Wat gaat de tijd toch hard! Ik zit hier nu alweer ruim twee maanden. En nog zoveel leuke dingen op de planning...

Ook dit weekend was weer lekker druk. Omdat het ongeveer 4 uur rijden naar ons hostel in Whakatane was, besloten we om op vrijdagavond al te gaan rijden. Het gezelschap voor deze trip bestond uit vier Nederlanders en een Belg; een weekendje Nederlands praten dus! Jos en Ruben kende ik al van een eerdere trip, Maritte en Anne leerde ik tijdens de rit kennen. De heren hadden een auto gehuurd in Auckland dus spraken we om 6 uur bij de autoverhuur af. We hadden een ruime, toffe auto, maar we waren met vijf personen en dus moesten wij (de meiden) als sandwiches op de achterbank! Ach, zo leerden we elkaar wel goed kennen! We kletsten nog wat na in het hostel, spraken twee gasten die allebei in het hostel woonden en hier in de buurt werkten, en zochten daarna ons bed op. We kregen een mail van de organisatie van de tour naar White Island mededeling dat de schipper meer tijd nodig had om te bepalen of het veilig genoeg was om te gaan. Het was dus nog maar afwachten of onze tour naar White Island door zou gaan..

De volgende ochtend waren we om 8 uur op, want op dat tijdstip zouden we te horen krijgen of het door zou gaan. En ja hoor, gelukkig ging het door! Snel onze spullen gepakt, want we moesten om 9 uur al boarden. Ik heb nog even gefacetimed met mijn vriendinnen aka de eetsquad, want zij waren bij elkaar om Salina haar verjaardag te vieren. En ik had nog wat tijd over dus konden we gezellig even facetimen! Op dat soort momenten, ook wanneer ik skype met mijn gezin of met andere vriendinnen, dan heb ik soms toch wel even het verlangen om gewoon terug te gaan. Maar ja, ook dat hoort erbij! En veel tijd om daarbij stil te staan had ik niet, want het was al tijd om te gaan! Ontbijten deden we in de auto. Eenmaal daar bleek dat we ons voor niks hadden gehaast. We hadden ons gemeld, kregen een soort blikken hondenvoer bakje om aan de schipper te geven (dat was het bewijs dat we hadden betaald) en moesten vervolgens nog een halfuur wachten voordat we aan boord konden en konden vertrekken. Afijn, het was lekker weer en ik had nog mooi even de tijd om mezelf in te smeren!

De boottour naar White Island was op zichzelf al mooi. Met een mooi zicht op de lange kustlijn, Whakatane, andere eilanden en tot slot de eindeloze zee, gingen we naar het vulkanische eiland. Onderweg zagen we ook nog een vin boven het water uitsteken! Was het een haai... of toch een dolfijn? Waarschijnlijk een dolfijn, want even verderop zagen we twee dolfijnen boven het water uitspringen! Super tof! En toen kwamen we aan bij het eiland. Wat een mooi gezicht! We moesten van onze boot op een klein rubberbootje stappen en daarmee naar de steiger, waar we een hoge ladder op moesten stappen. Beetje wiebelig, maar wel grappig! Zeker toen ik de tweede lichting aan zag komen, allemaal gele helmen op de boot! Want ja, we moesten twee dingen dragen voor onze eigen veiligheid: een gele helm (denk aan Bob de bouwer) en een gasmasker. Maar dat laatste had je alleen nodig als het begon te stinken en je niet meer normaal kon ademen. White Island, of Whakaari Island, is de actiefste vulkaan van Nieuw-Zeeland en ligt ten noorden van de Taupo-Rotoruabreuklijn. Tot 1914, toen alle mijnwerkers bij een eruptie omkwamen, werd op het eiland zwavel gewonnen. Er zijn resten van een gebouw en van de mijnbouw terug te vinden.

Onze gids leidde ons over rotsachtige paadjes en liet ons onderweg verschillende stukken steen en rots zien. Op het moment dat we zwavelachtige stukken passeerden, moest iedereen spontaan hoesten. Wat een lucht! Gauw de gasmaskers op. Een stukje verder was het gelukkig weer te doen. Onder het eiland loopt een klein deel zeewater, maar de rest is allemaal gas en hete stoom. Die stoom ontsnapt door zogenoemde schoorstenen, waar de zwavel uit kan ontsnappen. Je kunt van mij aannemen: dat is geen prettige lucht. Denk aan rotte eieren, maar dan 10 x zo erg. We kregen snoepjes om op te sabbelen uitgedeeld, want dat hield je keel gesmeerd en zorgde ervoor dat je minder ging hoesten. Ook maakten we maar weer gebruik van ons gasmasker, want zonder was het echt niet te doen. Daarna volgden we onze weg naar de hoofd krater. Daar beneden was water, wat kokend, gloeiend heet was, en er kwamen dikke stoomwolken vanaf. We mochten niet te dicht langs de rand staan (logisch). Echt heel maf en heel tof om zo van dichtbij te zien! Er werd ons verteld dat er meerdere films zijn opgenomen hier. Onder andere een Duitse film waarbij een man zijn vrouw ten huwelijk vraagt aan de rand van de krater. Ze zegt nee, en.... drie keer raden! Poef, zo de krater in. Probleem opgelost! De film heet White Island mocht je hem willen zien. Ook is er een stukje gefilmd voor een film over Mars. Ja, dat kan ik wel begrijpen. Wat een bizarre omgeving! Geen teken van leven, er groeit niks, wel logisch dat je aan een landschap voor de ruimte denkt. Het laatste stukje liepen we over een heuveltop en langs twee wateren die, na natuurlijk even gevoeld te hebben, 30 tot 40 graden Celsius zijn! Je kan er een 10 cent in schoon krijgen. Hierna was het tijd om de resten van de mijnbouw te bekijken en gingen we via het rubberbootje weer terug naar de boot. We maakten nog een korte tocht om het eiland heen en zagen aan de andere kant een hele strook bomen staan! Dit eiland bleef mij verbazen. Op de tocht terug naar Whakatane dommelde iedereen een beetje in en hebben we een groot deel van de tocht geslapen. Even opladen!

Na deze toffe excursie reden we met de auto naar Tauranga, want hier verbleven we die avond. Tauranga is de grootste stad uit de Bay of Plenty (een plek is hier al gauw een stad als het er drukker is dan het gemiddelde dorp) en heeft een belangrijke haven (Tauranga Harbour). Het is een fijne plek door het aangename klimaat en de mooie lange kust. Tauranga vormde in 1860 het decor van felle gevechten tijdens de Nieuw-Zeelandse Landoorlogen. Veel troepen die deelnamen aan de Slag bij Gate Pa, 5 km ten zuiden van de stad, waren gelegerd in Monmouth Redoubt. Dit militaire kamp is in 1864 door de Britten aangelegd om de bevoorrading van de Waikato Maori King Movement te verhinderen. Je ziet er nog altijd versterkingen en zware artillerie.

Tot zover even een kort stukje geschiedenis. Tot onze verbazing en vreugde was de receptionist van het hostel Nederlands! Hij was hier een aantal jaren terug naartoe gekomen, is een kiwi tegengekomen (niet de vogel, uiteraard) en is inmiddels getrouwd en woont en werkt hier. Tja, zo kan het gaan! (Geen zorgen, mijn wortels zitten nog steeds diep in Nederland.) Hij vertelde ons dat er die avond een St Paddys day celebration was in het hostel (ook al was het nog niet die dag, maar het was een zaterdagavond dus was het drukker) en of we ook wilden komen. Als je een gepaste outfit had kon je een prijs winnen! We lieten het nog even in het midden en gingen de winkelstraat in om naar een leuk cafeetje/barretje te zoeken. We belandden in een Japanse Lounge en het was happy hour! Daar werden wij erg happy van. Met onze happy cocktails proosten we op een gezellig weekendje en kletsen erop los. Na een tijdje hoorden we ineens Nielson met IJskoud op de radio. HUH! Zouden ze weten dat wij Nederlands zijn? We zongen lekker mee met de tekst, terwijl de andere gasten even verward opkeken. Na Nielson dachten we dat het wel weer in het Engels verder zou gaan, maar toen kwamen ze ineens met Het Duurt Te Lang van Davina Michelle! Dat is helemaal gek, maar ook nu zongen we weer gezellig mee. En als kers op de taart draaiden ze daarna Zoutelande van Blof, helemaal te gek! Die werd luidkeels meegezongen door ons. Daarna was onze tafel beneden gereed, dus was het tijd om de Lounge en de Nederlandse liedjes te laten. Maritte was nog wel even benieuwd of het met opzet werd gedraaid, dus vroeg ze het aan de medewerkers achter de bar. Nee, zij wisten het ook niet. Zij snapten de teksten niet en wisten niet waarom het gedraaid werd. Haha! Super grappig. Helaas konden we beneden niks van de muziek horen. We zaten in een Japans restaurant en kozen allemaal een eigen gerecht uit (+frietjes, want daar hadden we eigenlijk wel zin in). Ik wisselde mijn stokjes gauw in voor bestek (sorry sorry, ik weet het, erg slecht, maar tegen de tijd dat ik dan mijn eten op heb ben ik alweer terug in Nederland) en koos de rode garnalen curry. Mmmm, erg fijn om eens een keer lekker uitgebreid te gaan eten! Na het eten haalden we wat biertjes om in het hostel te drinken, trokken Jos en ik onze groene t-shirts aan (en Maritte had haar groene broek aangetrokken) en liepen we naar boven om mee te feesten. Nou, ik zal je meteen zeggen: ik had niet gewonnen met mijn bescheiden groene t-shirt. De backpackers hadden de meest bizarre dingen om op te vallen en te winnen: baarden groengekleurd, groene pruiken, groene oogschaduw, hoeden, rokjes (zelfs de mannen!) en zo kan ik nog wel even doorgaan. De stemming zat er goed in, en we kwamen er al gauw achter dat de manager (ook aanwezig met een groene pruik en een groene jurk en groene nagels) Nederlands was! Nou, hoe toevallig. Zij wilde weg uit Nederland en belandde hier om te gaan werken. Ze verbleef in dit hostel om vervolgens aan de slag te gaan als kiwifruit plukker, maar is toen aan de slag gegaan als schoonmaakster in het hostel, daarna als receptioniste en nu dus als manager van het hostel! Super grappig zoals dat kan gaan.De volgende dag checkten we om 10 uur uit en haalden ons ontbijt in Mount Maunganui. Dit is zowel een plek als een berg. De plek is een smal schiereiland aan de monding van Tauranga Harbour en is de belangrijkste haven voor de regionale houtindustrie. De 232 meter hoge, kegelvormige Mount Maunganui overschaduwt de plek. Wij waren er op een zondag, en dus was er de Farmers market. Allemaal etenskraampjes met zelfgemaakt eten uit verschillende landen. Zelfs Nederlandse kroketten, bitterballen en andere snacks! Hoewel ik daar zeer veel zin in had en ik zag hoe Ruben, Jos en Anne alledrie een lekkere snack verorberde, ben ik toch voor een Franse crêpe gegaan. De fransman achter het kraampje vroeg mij waar ik trek in had (fruit) en bood aan om erop te gooien wat ik maar wilde. Het werd bosbessen en rabarber. Mmm.... erg lekker!

Na het ontbijt liepen we naar de berg, Mount Maunganui. De wandeling heen en weer naar de top duurde ongeveer 90 minuten en bood uitzicht op Maoriversterkingen, daterend van toen 'The Mount' een pa was (pa = versterkt dorp of palissade). Op de top hadden we een mooi uitzicht over Mount Maunganui, de kustlijn en Tauranga in de verte. Ook zagen we een schip vol hout voorbij varen. We klommen weer naar beneden en trokken onze zwemkleding aan om naar het prachtige Ocean Beach te gaan. Ruben, Jos en Anne gingen surfen en Maritte en ik gingen zonnebaden en zwemmen. Lekkere golven!! We sprongen erin, doken erin, lieten ons met de golven mee spoelen en gingen uiteindelijk weer eruit om op te drogen. Heerlijk einde van een heerlijk weekend. Daarna was het helaas tijd om weer terug te rijden. Onderweg stopten we nog even voor wat versnaperingen voor tijdens de rit, maar eigenlijk heeft bijna iedereen wel geslapen. Wat wil je ook, na een behoorlijke klim, surfen/zwemmen, zon en warmte. Genoeg ingrediënten om in te dutten! Thanks Jos, dat je ons weer veilig terug hebt gebracht terwijl wij lekker lagen te slapen in de auto. We leverden de auto in en namen afscheid van elkaar. Ruben en ik liepen samen terug naar Britomart (trein/busstation) en kletsten over de frustraties van het afstuderen (hij is aan het afstuderen) en over een duiktrip. Want deze week ga ik aan mijn open water duikcursus beginnen!! Dus waarschijnlijk gaan Ruben en ik, en waarschijnlijk ook Jos, en misschien andere gegadigden, over drie weken een duiktrip maken. Super tof! Ook wij namen afscheid en ik liep naar de bus, die mij terugbracht naar Silverdale. Mijn lieve hostmum had 4 hamburgers met uitjes en spekjes voor mij achtergelaten. Super lief! Ik heb er twee van opgegeten en heb daarna het zand van mijn lijf afgespoeld en toen was het alweer tijd om mijn bed in te duiken. Heerlijk weekend gehad!

Dit weekend begint deel 1 van mijn duikcursus. Eerst gaan we nog kort door de theorie heen en daarna gaan we oefenen in het zwembad. En volgende week twee dagen echt in open water oefenen!!! Ik ben zo benieuwd hoe het is. En of ik nog steeds bang ga zijn voor vissen. Of haaien.... 10 kleine visjes zwommen naar de zee, maar moeder zei ik ga niet mee, ik blijf liever in die vieze oude sloot want in de zee zwemmen haaien en die bijten je.... blub, blub, blubberdieblub. Haha, nee zonder grappen, er wordt gezegd dat je nauwelijks haaien tegenkomt en het alleen maar zeldzaam en bijzonder is als je dat doet. Dus no worries! Ik ben dus zondag thuis..... Voor het eerst! En dan is iedereen weg! Haha. Nou, dat komt alleen omdat Marita en Steve dan graag naar een evenement in de middag willen en Zoë naar het circus met haar oma is, dus dan zou ik op Max moeten passen. No problemo. Iedereen blij!

Even een heel ander bericht: het bericht over Christchurch is mij niet ontgaan. Wij waren op vrijdag onderweg naar Whakatane toen we het op het nieuws hoorden. Wat ontzettend droevig en tragisch. Helaas geldt ook hier: je moet maar net op de verkeerde plek op de verkeerde tijd zijn. Ik heb er met mijn hostfamily nog over gepraat, en ook met Zoë een klein beetje. Het is een verschrikkelijke gebeurtenis en mijn gedachten zijn daar voor alle mensen.

Ik eindig mijn bericht dan ook met heel veel digitale knuffels en kusjes en wens jullie al mijn liefde toe. See ya lieve mensen.

Coromandel Peninsula

Kia ora lieve lieve mensen,

New Plymouth

Kia ora!

Zoals gewoonlijk ben ik weer erop uitgetrokken dit weekend. Maar: wel het eerste weekend waarin ik alleen maar Nederlands heb gesproken! Mijn gezelschap bestond namelijk uit Nederlanders en Belgen, het was gelijkspel. Ook weleens leuk!

Het begon met het idee van Maren om naar New Plymouth te gaan, want dat was de laatste plek waar zij nog naartoe wilde. Haar avontuur eindigt namelijk al bijna! Dus we besloten dat dit onze laatste weekendtrip samen zou worden, naar New Plymouth. Toen begon het zoeken naar medereizigers. En dat was al snel voor elkaar! In de Facebookgroep Dutchies in New Zealand zag ik een bericht voorbijkomen van Jos en Ruben (NL & BE) die ook aan hun weekenden gebonden waren om te reizen en of er mensen met plannen waren. Waarop ik een berichtje met onze plannen stuurde, en al gauw werd besloten dat we samen gingen!

We besloten om op vrijdagavond te vertrekken, omdat het een rit van 5,5 uur was! We boekten een hostel in Waitomo (3 uur rijden) en een in New Plymouth (nog 2,5 uur rijden). In de stromende regen haalde Maren mij op en reden we samen naar Auckland om de heren op te halen. Zij blijken hier hun stage te lopen (biomedisch & orthopedisch) voor een paar maanden, waarna ze nog een maand gaan reizen en dan terugkeren om af te studeren. Wat bijzonder toch elke keer, al die verschillende verhalen. De stemming zat er goed in en het was erg gezellig in de auto, ondanks de regen!

Om half elf 's avonds kwamen we aan bij onze overnachting. Althans, dat dachten we. ''Huh, wat een luxe plek heb je geboekt!'' zeiden ze allemaal een beetje verbouwereerd. Tja, Kiwi Paka Waitomo hostel... Dat moest hier zijn volgens de gps. Omdat we na de check-in tijd aankwamen moesten we op zoek gaan naar een brievenbus waar onze sleutel plus wat informatie in zou liggen. We hebben ons kleurenblind gezocht naar die brievenbus, maar die was nergens te bekennen. Toen op zoek naar de ingang, dat al minstens net zo moeilijk was. Uiteindelijk een gevonden, bleek het binnen toch ook wel erg luxe eruit te zien. Moesten we hier wel zijn? Er was niemand in de buurt en ook de andere gasten konden ons niet helpen. Het was niet anders dan dat we op de emergency knop bij de balie moesten drukken. Na een minuut of twee verscheen er een mevrouw in haar pyjama en keek ons een beetje raar aan. We legden uit dat we hadden geboekt en naar een brievenbus zochten, en toen ik haar mijn boeking liet zien schoot ze in de lach. Wat bleek: we waren bij Kiwi Paka HOTEL en niet bij Kiwi Paka HOSTEL. Daar waren we keihard voorbij gereden en was aan het begin van deze straat. Hoe oenig!!!!!!!!! Gelukkig konden we er allemaal om lachen en waren we algauw op de goede plek. Hier hadden we een rustige kamer voor ons vieren. Na dit avontuur waren we allemaal een beetje melig en duurde het wel even voor we in slaap waren. Wat een avond!

De volgende dag stonden we vroeg op door een grapje die ik had gemaakt. Ik had gegrapt dat we om 6 uur à half 7 op moesten de volgende dag. Wat de heren serieus namen en niet meer loslieten.. Oeps! Ik probeerde nog te onderhandelen om het op half 8 te krijgen, maar nee het werd kwart over 7. Oef. Uiteindelijk waren we toch om half 8 de deur uit (haha) en reden we verder naar Mount Taranaki! Het was wat bewolkt, maar prima weer. Ze hadden een tropische storm opgegeven, maar het bleef de hele dag rustig en bewolkt, dus niks aan de hand. Met enig wantrouwen in mijn gps kunsten na het avontuur van gisteren, werd mij toch de taak toevertrouwd en ik gidste Maren netjes naar het bezoekerscentrum van Mount Taranaki, Egmont National Park. Hier was het best frisjes! Maar geen regen, dus niks te klagen. We checkten de talloze wandelroutes en besloten om de gok te wagen om de hike naar het meer te lopen. Andere hikes hadden net zo weinig kans op goed uitzicht vanwege de mist, dus we kozen de gulden middenweg. Hiervoor moesten we wel weer even rijden en mijn gps kunsten pakten deze keer niet goed uit (wat ik flink te horen kreeg de rest van het weekend) maar uiteindelijk zijn we er toch gekomen.

De hike startte in een bosachtige omgeving en het begin was vrij makkelijk. In een stevig tempo liepen we omhoog. Af en toe een trapje, maar het begon vrij rustig en we hadden er veel zin in! Het was ook erg fijn om in de bushbush te lopen, want dat gaf ons beschutting van de wind die er stond (frisse wind). We liepen kilometer na kilometer door en na een tijdje veranderde ons pad. Er kwamen meer traptreden, rotsen midden in het pad en stukken vol modder/water. We pasten ons tempo iets aan, maar bleven doorstappen. Na flink wat klimmen kwamen we op een open vlakte en keken uit over vele bergen met bomen erop. De hike werd af en toe iets lastiger, want soms lag er dus een rots midden op het pad en soms moesten we er overheen klimmen! Maar dat was eigenlijk wel leuk om te doen. Een korte stop in Pouakai Hut, waar daadwerkelijk mensen stopten om te overnachten, en weer verder omhoog. Tja en toen waren we eindelijk boven, geen meer te bekennen! Na wat rond te dwalen was er een mevrouw die ons vertelde dat we nog een paadje verder moesten. Dit was een paadje dat geleidelijk aan omlaag ging en bracht ons inderdaad naar het meer. Hoewel, meer, het leek eerder een plas.. Maar goed, evengoed wel mooi. Er was helaas geen weerspiegeling te zien van de berg, want het was te bewolkt en de zon was weg. Er waren wat hikers die de beroemde 'king of the mountain' pose deden voor het meer terwijl wij onze lunch aten en toekeken. Het was toch wel erg fris daar, dus toen we onze lunch op hadden, was het tijd om weer terug te gaan. Het was dezelfde weg terug, alleen deze keer afdalen. Al is afdalen toch wel belastend voor de knieën, dus toen we er eindelijk waren was ik toch wel opgelucht. Op naar ons hostel!

Ons hostel bevond zich middenin het centrum van New Plymouth en was netjes en rustig. Al grappend over mijn gps kunsten reden we naar het hostel. Yes, in een keer goed! Reputatie weer een beetje opgeschroefd :). Eerst was ik een beetje pessimistisch over het boeken van een 10persoons dorm (zoveel kans op snurken, drukte, lawaaipapegaaien enz), maar bij het zien van onze kamer was ik meteen gerustgesteld. Onze kamer was namelijk gesplitst in twee kamers en er lagen geen partyanimals in. Top! We hebben onze spullen geïnstalleerd en zijn toen op zoek gegaan naar de supermarkt, die 600 meter verderop lag. Er staan hier veel kerken zeg! De een nog mooier dan de ander. We hadden niet veel tijd om een kerk te bezoeken, want we hadden flinke honger na de hike! We besloten voor een feestmaaltijd te gaan: kippenboutjes, hamburgers, pasta pesto en stokbrood, komkommer en aardappelsalade. Daarbij wilden we wat drank halen om te proosten, maar aangezien de heren hun paspoorten waren vergeten (oenen) moesten Maren en ik de drank afrekenen en zij het eten. Prima, totdat er uiteraard naar onze idkaarten gevraagd werd. Dat was bijna alsof ik bij de douane stond! Het meisje achter de kassa bekeek onze paspoorten tig keer, kijkend naar ons en riep toen een andere vrouw erbij. Zij deed hetzelfde en zei toen dat de manager moest komen. Hallo, legale paspoorten en wij willen gewoon betalen! Maarja, het moest. Duurde een eeuwigheid voor hij kwam en vervolgens deed hij ook dezelfde lange check. Maar uiteindelijk besloot hij dat onze paspoorten echt waren en wij ook echt de personen van de paspoorten waren, dus kregen we het mee. Nou dank!

In het hostel besloten we ons eerst op te frissen alvorens we aan onze feestmaaltijd begonnen. We wilden eerst gaan barbecueën, maar de bbq was een beetje vies dus besloten we te barbecueën met pannen. We hadden er allemaal zin in, deden ieder onze eigen bijdrage aan het eten en sloten het af door alles op te eten en drinken, terwijl we verhalen deelden en grapjes maakten. Netjes onze borden afgewassen en opgeruimd en even tijd voor onszelf genomen, om vervolgens buiten te gaan zitten bij andere backpackers. Frans, Pools, Russisch, Indiaas, er was een diversiteit van nationaliteiten! En uiteraard Nederlands en Belgisch. Na een uurtje haakten zij af en bleven wij nog zitten, maar niet voor lang aangezien het frisjes werd buiten. We verplaatsten naar binnen en ploften neer op de bank, waar we nog even doorkletsen en grappen bleven maken. Om 12 uur besloten we dat het welletjes was en gingen allemaal naar bed. In ons deel van de kamer was iedereen al in slaap, dus ik viel ook algauw in slaap.

De volgende ochtend iets later uit de veren, ontspannen opgestaan en na het uitchecken eerst naar de supermarkt gereden om ontbijt te halen. Hierna reden we naar het strand, waar Jos, Ruben en ik wilden gaan surfen terwijl Maren een kunstmuseum zou bezoeken, maar er was geen surfverhuur in de buurt. Erg jammer! Aan de andere kant, het was wat frisjes ook weer vandaag, dus misschien niet zo erg. We besloten gezamenlijk naar het kunstmuseum te gaan, maar eenmaal daar bleek dat we er voor moesten betalen en toen haakten we toch af. We gingen wel een ander museum in, waar we van alles lazen en zagen over de flora en fauna in Nieuw-Zeeland. Interessant om te zien! Kiwi's zijn veel groter dan ik dacht (nog steeds niet groot, maar niet inimini zoals ik dacht)! Nu nog een in het echt zien. Wisten jullie trouwen dat de mannetjes de eieren bewaken? En dat het wel 70-80 dagen duurt voordat de eieren uitkomen? Ook was ikzelf in het museum te zien als blackbird :) en ik ben een vogel die rondom de berg leeft. Leuk om te weten!

Na het museum reden we naar een park, waar we een crickettraining bekeken en daarna even een korte wandeling maakten. Hoewel het daar erg mooi was, besloten we toch maar weer terug te gaan. De terugweg was immers 5,5 uur lang en daar wilden we niet te lang mee wachten. Onderweg zijn we meerdere malen gestopt en zijn we tot de conclusie gekomen dat mijn gps kunsten toch zo slecht niet zijn. Het eerste stuk vielen we alle drie in slaap. Arme Maren, die moest maar doorrijden! Na de volgende stop besloten we wat leven in de brouwerij te gooien en stelde Ruben voor een woordslangspel te spelen met dierennamen. Dat ging erg goed, totdat ik (heel gemeen!!) een dier met een x moest bedenken. Welk dier begint met een x?! Ik had geen idee en lag voor even uit het spel, maar daarna maakte ik mijn comeback en was het een van de heren die niet meer op dieren kon komen. We wilden nog stoppen op een filmset van de hobbit, maar na een lange rit hier naartoe kwamen we erachter dat het gesloten was... Jammer. Dan maar gewoon terugrijden. We zijn nog een keer gestopt om pizza te eten, en daarna reden we naar Auckland om de heren te droppen.

Dit weekend was erg gezellig, we hebben alleen maar Nederlands gesproken en veel gekletst en gelachen. Ik heb met de heren afgesproken in contact te blijven, om misschien nog een andere keer samen te reizen. Voor Maren stopte het contact hier, omdat zij over twee weken met haar ouders rond gaat reizen. Dit was dus ons laatste weekendtripje samen! Moet ik weer gaan zoeken naar nieuwe reismaatjes.

Volgend weekend wordt iets rustiger, want dan zijn mijn hostouders naar Sydney en de kids naar hun oma, dus moet ik in de buurt blijven voor het geval er iets is. Tot nu toe is het plan om te gaan surfen in Piha of Karekare en naar Dutch Delight te gaan om te eten, want dat blijkt een Nederlands restaurant te zijn :). Volgende week wordt een drukke week, met de afwezigheid van mijn hostouders valt de totale verantwoordelijkheid over de kinderen op mij voor 4 dagen en 3 nachten. Maar even goed uitrusten voordat het zover is! Maar ik heb nu al plannen, dus dat komt vast helemaal goed.

Ik ga zo langzaamaan mijn bed opzoeken. Jullie een hele fijne dag gewenst en tot de volgende keer!!

Lieve groetjes

Tongariro crossing

Kia ora lieve mensen!