kiwiopreis.reismee.nl

Een duik in de diepte

Kia ora mensen!

Jullie zullen wel denken... Wat heeft de wereldreiziger deze keer uitgespookt?! Nou, eigenlijk vrij weinig! Shocking hè. Ik heb een keer m'n tijd doorgebracht in het gezin. Dat had te maken met het feit dat ik een duikcursus had geboekt, die in totaal 3 dagen zou duren en verspreid zou zijn over twee weekenden. Ik was dus eindelijk een keer bij het gezin op zondag. Tja, maar Zoë ging naar het circus met haar oma en Marita vroeg of ik op Max kon passen, zodat zij met Steve naar een lunch in het noorden kon gaan. Ben ik een keer hier, is er niemand! Maar goed, geen probleem natuurlijk. Konden zij er ook een keer samen op uit in het weekend. Dat gunde ik ze ook wel.

Voordat ik aan de duikcursus begon, moest ik een online learning volgen. Ik moest filmpjes kijken, theorie lezen en vragen beantwoorden. Best pittig nog, want er stonden allemaal technische begrippen in. En dat dan in het Engels! Met behulp van mijn woordenboek heb ik uiteindelijk een hoop nieuwe woorden geleerd. Onder andere buoyancy (stuwkracht), respiration (ademhaling) en gauge (peil/peilen, maat/meten). Dus hartstikke goed voor mijn woordenschat! Totdat... ik even fijn een lesje natuurkunde kreeg. In het Engels. Jaja, moest het wel drie keer lezen om het een beetje te kunnen snappen. Ik werd enigszins afgeschrikt door het hoofdstuk 'risico's' waarin er een hoop verteld werd over wat je kon overkomen als je ging duiken. Poeh, beetje eng om te weten dat je longen kunnen klappen als je niet ademhaalt tijdens het stijgen... Maar door alle mooie foto's en filmpjes was ik nog steeds gemotiveerd om te gaan. Wat wilde ik graag die onderwaterwereld zien!

Zaterdag 23 maart was de eerste sessie, in het zwembad. Marita bracht me naar de winkel waar we verzamelden. We waren met een groep van 7. Eerst kregen we een papieren examen voor ons, die we gelukkig allemaal goed hadden gemaakt (lang leve de meerkeuze!). Daarna was het tijd om de uitrusting en tank op te gaan zetten. De instructeur liet het ons eerst zien en daarna was het tijd om zelf aan de slag te gaan! Best spannend om dat voor het eerst te doen, want er zat geperst gas in de tank, onder hoge druk! Na een succesvolle training werd de rest van de uitrusting bij elkaar gezocht: riem met gewichten, extra gewichten, snorkel+bril, laarzen, wetsuit en flippers. Wat een hoop! Dit alles ging samen met het duikvest in een tas. Ik had inmiddels contact met drie gasten: een vader en twee jongens. We konden gelukkig met de vader meerijden, want er was geen vervoer geregeld! Alles moest in de auto geladen worden, ook de tanks. Tjonge, die zijn zwaar!! 20 kg, til dat maar eens even. Ik vreesde een beetje voor het vervolg, als de tank mijn rug op moest! Onderweg vroegen we elkaar naar de reden om hier te zijn. De vader kwam uit Zwitserland en is getrouwd met een kiwi en woont hier. 1 jongen komt uit Amerika en studeert hier. 1 jongen komt uit Engeland en werkt hier al 2 jaar. Interessant om al die verhalen te horen! Uiteraard ook mijn eigen verhaal gedeeld.

We kwamen aan bij het zwembad en moesten alle spullen naar binnen brengen. Hele workout, het sjouwen van die spullen! Voordat we gingen beginnen met leren duiken, moesten we eerst aantonen dat we fysiek fit genoeg waren. Dit hield in: 400 meter zwemmen zonder te stoppen (baantjes trekken) en 10 minuten watertrappelen zonder dat je kin in het water hing. Appeltje eitje, zo gedaan. En toen was het toch echt tijd! Eerst de uitrusting opzetten, wetsuit aan (vreselijk!!) en de rest naar de rand van het zwembad tillen. Alweer tillen. Ik word nog eens gespierd! Bij de rand was ik iets te onvoorzichtig en sprong mijn tank open, waardoor je een sissend geluid hoorde. Oeps, had ik weer. Gelukkig werd ik geholpen en was het gauw opgelost. We deden onze flippers op de rand van het zwembad aan en je buddy bracht je duikvest met tank in het water, zodat je het gewicht niet voelde in het water en het makkelijker aan kreeg. Ik zonk bijna! Nee grapje, maar het was wel een behoorlijk gewicht. Zeker omdat je ook nog een riem met gewichten om je heupen hebt en nog extra gewichtjes in je duikvest hebt zitten als je het nodig hebt (had ik nodig, in grote mate, ik zonk namelijk niet). Nou, eindelijk had ik dan ook het juiste gewicht en toen gingen we naar de eerste bodem, niet heel diep (je kon staan). IEKS!! Ademen door je regulator, uitademen en bubbeltjes blazen. Gek joh. Ik was een beetje oncomfortabel, maar ja het was ook nog maar de eerste keer.

We moesten een aantal vaardigheden leren op de bodem van het zwembad. Terwijl wij op onze knieën op de bodem toekeken, liet de instructeur zien wat wij moesten doen. De helft van de tijd snapte ik er geen bal van en toen het mijn beurt was om het te laten zien ging het niet bepaald vlekkeloos. Ik bakte er niet veel van, maar het lukte elke keer wel (al was er soms wel een jaar verstreken, bij wijze van spreken). Vooral je riem met gewichten afdoen en dan weer omdoen was een verschrikking! Ik had gelukkig niet het probleem dat ik daardoor meteen opsteeg, maar ik kreeg hem niet meer om. Ik kon de gesp niet vinden. Lekker suf. Dan was ik nog liever opgestegen. Afijn, uiteindelijk deed de instructeur hem bij mij om en gingen we weer naar de oppervlakte. Ook zoiets: je hebt twee knopjes: opblazen en lucht eruit laten (in/uit je duikvest). Ik vergat elke keer welke knop voor welke functie diende, dus als wij moesten stijgen bleef ik meestal achter, op beide knoppen drukkend, en als we moesten dalen bleef ik ook achter. Uiteindelijk vroeg ik het maar en onthield ik het beter. Het was onlogisch: op was naar beneden en zijwaarts was naar boven. Jaja.

Halverwege moesten we best enge vaardigheden oefenen. Bijvoorbeeld je snorkelmasker met water vullen en dan al het water er weer uitkrijgen door omhoog te kijken en door je neus uit te ademen (waardoor er water in je neus kwam). Ik had contactlenzen in dus zag geen steek. Gelukkig kon ik nog steeds blijven ademen. Ook moesten we twee keer een out of air oefening doen. De eerste viel nog mee. Je buddy gaf het teken dat hij geen lucht meer had en zwom naar je toe. Jij moest je hoofdregulator geven, zodat hij gelijk kon ademen, en daarna pakte je je tweede regulator om zelf te ademen. Daarna pakte je elkaar beet en steeg naar de oppervlakte. Prima. Maar daarna moesten wij zonder adem te halen naar de instructeur zwemmen, omdat we 'geen lucht meer hadden' en hij verder weg was. Je moest flink inademen en daarna snel zwemmen. Ik vond dat doodeng en ademde toch. Werd afgestraft, ik moest nog een keer. Grr. Maarja, wel logisch want als het echt zou gebeuren kan je ook niet even stiekem ademen.

Ik was na die verschillende moeilijke vaardigheden aardig afgeschrikt en dacht: dit wil ik niet, dit is doodeng!!! Maar toch ging ik door en uiteindelijk, toen we over de bodem van het zwembad zwommen vond ik het toch wel leuk! Al moesten we nog een keer de riem oefening doen, want dat werd aangevraagd (WHY???) en uiteraard lukte het weer niet. Enigzins in twijfel klom ik het zwembad uit en dacht na over de volgende keer. Kan ik dit wel aan? Ik besloot om er nog maar even een nachtje over te slapen, ik had immers nog een week voor we de zee in zouden gaan.


Die week erop was ik lichtelijk gespannen, maar ik was er klaar voor. Ik ging het zien, als het niet lukte dan was het jammer, maar had ik het tenminste wel geprobeerd. We begonnen weer bij de winkel en pakten onze spullen bij elkaar. Ik reed weer met de gasten mee, maar had deze keer niet veel te kletsen. Ik was best nerveus voor wat me te wachten stond. Het was een lange rit, dus tegen de tijd dat we er waren had ik mezelf voldoende opgepept en had ik heel veel lieve berichtjes gehad met succes, dus ik ging ervoor! Ti point is een soort baai, dus een rustige plek om te kunnen duiken. Daarnaast was het compleet laagtij en waren alle golven weg. Erg veilig, dit stemde me gerust.

We begonnen weer met het opzetten van de uitrusting en kregen een briefing over wat we gingen doen, hoe lang en hoe vaak. Duurde best lang en het was snikheet in die wetsuits in de zon, dus we waren blij toen het zover was! Eerst moesten we de uitrusting aandoen, want we moesten met alles erop en eraan het water in lopen (niet de flippers, want dat loopt natuurlijk niet). Je buddy moest je helpen met het aantrekken en controleren van je duikvest. POEH, even 20 kg op je schouders, riem met gewichten op je heupen en flink wat gewichtjes in je zakken. Iedereen stond krom. Moesten we ook nog op de foto en wij dames moesten op onze knieën, ja zie dan nog maar eens overeind te komen! Dus ik heb maar gesquat, wat waarschijnlijk nog zwaarder was. Al puffend en strompelend liepen we naar het water. Spannend... Eenmaal in het water moesten we onze flippers aandoen. Ha, ja, best lastig want je valt makkelijk om met 20 kg op je rug! En je natuurlijke ingeving is om weer rechtop te gaan, dus dat duurde wel even. Ik was gelukkig niet de laatste!!

Met de flippers aan zwommen we verder. Oh jee, ik raakte maar niet in balans. Ik viel steeds half om en mijn flippers gingen ook alle kanten op. Ik probeerde stabiel te blijven, maar dat is vrij lastig. Ik was een beetje in gevecht met mijn balans, terwijl ik er gewoon aan toe moest geven. Maarja, makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn regulator was ook steeds aan het 'freefloaten' wat zoiets betekent als lucht die ontsnapt in het water omdat de regulator op z'n kop zit. Maar ik kreeg het niet anders. Al deze factoren bij elkaar zorgde ervoor dat ik me oncomfortabel voelde. Ik probeerde ondertussen ook nog mijn snorkelmasker schoon te krijgen (was beslagen) en te wennen aan ademen in de zee. Maar het lukte me niet, ik voelde paniek op komen en ik bleef omvallen. Oké, dat was mijn grens. Ik vertelde mijn instructeur dat ik me oncomfortabel voelde. Hij snapte het en gaf me even tijd om te wennen. Ik probeerde het nog een keer, de meiden hielpen me met mijn regulator, maar het bleef hetzelfde. Ik was nog steeds onrustig. No way dat ik met die onrust in mijn lijf de diepte in ging. En dan moesten we ook nog die ellendige vaardigheden opnieuw doen! Nee, dit was echt mijn grens. Ik vertelde de instructeur dat ik wilde stoppen, dat ik het niet meer trok. En hij snapte het. En de groep vatte het heel sportief op en ze zwommen allemaal mee terug naar de boatramp, waar de moeder van een van de meisjes me uit het water en uit mijn uitrusting hielp. Gelukkig voor mij is zij een duiker en kon ze mij heel goed helpen. Ze vroeg wat er was en bleef bij me, terwijl ik probeerde te kalmeren (de tranen sprongen al in mijn ogen toen ik het water uitklom) en we keken samen naar de groep in het water. Wat was ik opgelucht toen ik eruit was en die zware tank van mijn lijf had! Na een tijdje was ik weer bijgekomen en bleef ik naar de groep kijken, terwijl de moeder vertrok.

Na een tijdje kwam de groep weer uit het water voor de lunch en ik sprak nog even met de instructeur. Hij gaf aan dat hij het goed van mij vond dat ik had aangegeven te willen stoppen. Hij zei: je kan het beter zeggen dan doorgaan en dan onder water in paniek raken met alle gevolgen van dien. Tja, dat klopt. Ik vond het doodeng en schaamde me een beetje om het te zeggen. Maar dit was tegelijkertijd een goede les voor mijzelf: ik heb naar mijn lijf geluisterd en mijn grenzen gehoord en me daaraan gehouden, in plaats van mezelf te pushen. En ik ben voor mezelf opgekomen en ookal vond ik het eng om te zeggen, ik heb wel uitgesproken wat ik dacht. En daar kan ik toch maar trots op zijn vind ik zo.

Na de lunch ging de groep uiteraard weer verder duiken. Ik heb mijn uitrusting uit elkaar gehaald, heb mijn snorkelmasker en flippers aangetrokken en ben gewoon gaan snorkelen. Hierdoor kon ik toch de onderwaterwereld bewonderen en aan die gekke flippers wennen. Wat een dingen, joh. Na een tijdje kon ik toch wel het nut ervan inzien en kon ik ze goed inzetten. Ik heb flink wat vissen gezien, zelfs een hele school vissen onder me! En een zeester! Toch wel tof. Op het einde ging het regenen, maarja, nat was ik toch al. Wat ook leuk was: door mijn wetsuit bleef ik drijven, dus ik hoefde geen moeite te doen! Wat een verademing. Ik blijf voorlopig maar even snorkelen.

We gingen allemaal het water uit, trokken alle natte zooi uit (wat een gedoe om een wetsuit uit te krijgen!!!) en borgen alle spullen weer op in de auto. We vroegen elkaar om de ervaringen, erg aardig, en spraken over van alles en nog wat. Eenmaal terug hebben we onze spullen gewassen, heb ik nog even met de instructeur gesproken en ben ik door Marita weer opgehaald. Voorlopig even geen duiken voor mij. Ik houd het even bij snorkelen. Soms kom je erachter dat bepaalde dingen niet voor jou zijn weggelegd. En dat is ook goed. Je hoeft niet alles te kunnen. En daar leg ik me bij neer.


's Avonds had ik een house party van een reisgenoot (Canadese die hier werkt). Spannend, want ik reed voor het eerst alleen naar Auckland! Niks aan, gps aan en rijden maar. Bijzondere bedoeling, maar het was reuzegezellig. De helft van het gezelschap bestond uit het cricketteam van haar huisgenoot, de andere helft waren haar vrienden. Ik sprak twee vrienden van haar en we hebben de rest van de avond al snackend (vooral ik) op de bank doorgebracht, terwijl de anderen spelletjes speelden en druk waren. Ik had ook een gezellige tijd en heb heel wat verhalen met die twee uitgewisseld. Af en toe gooiden we een bal door de kamer, maar actiever werd het niet. Om half een zei ik gedag en vertrok ik weer terug naar Silverdale. De weg was aardig leeg, dus was het lekker doorrijden. Gek joh, ze doen hier niet zoveel aan verlichting. Alleen reflecterende blokken op het wegdek. Op een bepaald stuk was het echt gewoon donker en kon ik zelfs niks in mijn spiegel zien, alleen als er een auto aankwam. Ik ben weer veilig teruggekomen en ben gelijk in mijn bed gekropen. Om 6 uur werd ik vrolijk wakker gegild door Max, maar gelukkig viel ik weer in slaap. Ik heb tot 9 uur uitgeslapen (dat is uitslapen voor mijn doen) en werd ik getrakteerd op koffie en een verse croissant. Lief!


Nou mensen, dat was me een mooi weekend vol zelfreflectie! Veel geleerd over mezelf. Komende weken heb ik nog niks gepland, want de tweede helft van april gaat helemaal te gek en druk en vol worden! Tipje van de sluier: ik ga weer een andere grens opzoeken... in de lucht... :)

Geniet van jullie zondag, ik ga alweer bijna slapen want morgen moet ik weer fijn half zeven op! See ya lieve mensen.

Reacties

Reacties

José

De duik in de diepte werd ook een duik in jezelf ;) Ook al blijkt duiken je (nog?) niet zo te liggen, je bent wel een in alle opzichten mooie ervaring rijker! xxx José

Greetje

Jammer dat het duiken geen succes was maar heel goed van je dat je naar je gevoel hebt geluisterd Merel!
Ook dat is groeien in je ontwikkeling en heel dapper van je!

pap

Lieve schat, wat ben je toch een dappere dodo. Je bent naar Nieuw Zeeland gegaan om je grenzen te verkennen en te verleggen. je bent al allerlei spannende dingen gaan doen. Soms kom je er achter dat iets niet (of nog niet) je ligt. Dat geeft helemaal niets. I.p.v. er over dromen probeer je het uit en merk je vanzelf wat je wel en wat je niet ligt. Het is daarom heel verstandig dat je naar je lijf en je hoofd hebt geluisterd. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Ik ben super trots op je. Je doet het toch maar allemaal daar aan de andere kant van de wereld. Tjonge wat zou ik je nu graag even een knuffel geven.
Op naar het volgende avontuur. Love you. Pap XXX

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active