Rust in de Mekong Delta en Tuy Hoa

Xin chào!

De homestay lag prachtig aan het water en we hadden nette kamers tot onze beschikking. 's Avonds kregen we een heerlijke (uitgebreide) maaltijd en dronken we nog een drankje na afloop. Het was op en top genieten daar! Toch was iedereen toch ook wel blij om de volgende dag weer terug naar Ho Chi Minh te gaan, want in de homestay was er verder niet zoveel te doen.

We namen de bus terug en brachten de rest van onze middag door in de drukke stad. 's Avonds fristen we ons nog even op voor we de nachttrein in gingen. Spannend! De coupé leek een beetje op een hut op een boot en we sliepen er met z'n vieren in. Ik had de rustige coupé en kroop al gauw onder m'n laken. Onze airco blies zo hard en maakte het zeer koud. Niet aan gedacht! Volgende keer een trui mee. De rit was hobbelig en luid maar ik heb wat kunnen slapen (denk aan de magische bus in Harry Potter 3 en je weet hoe het voelt). De volgende ochtend kwamen we aan in Tuy Hoa, een groot dorpje waar 1 vd 800000 Vietnamezen Engels spreekt. We trokken gauw andere kleren aan in het hotel en gingen daarna op stap om te ontbijten. Wat ben ik blij dat je hier ook broodje ei kan eten als ontbijt! Ik moet er niet aan denken om steeds noedels zo vroeg in de ochtend te eten.. Na het ontbijt deden we een tour door Tuy Hoa. Onze reisleidster vertelde steeds informatie over de plekken. We kwamen bij een prachtige tempel waar de monniken rondliepen en ons een ritueel lieten zien. Ook zagen we een mega groot boeddhabeeld staan. De tempel liet een diepe indruk op ons na en sommige van ons gingen zelfs mediteren! Na deze rust vertrokken we naar een katholieke kerk die net ging sluiten, dus veel tijd hadden we niet. De kerk zelf was vrij somber en grijs van buiten, maar wel indrukwekkend. De volgende stop was een stukje strand met rotsblokken, geliefd bij de locals. We liepen er rond en namen er mooie foto's. Och wat hadden we allemaal zin om te gaan zwemmen! Maar voordat we dat deden reden we eerst naar een zeer lokaal eettentje waar we noedels en rijst met zeevruchten aten, vers van de pers. Aangezien ik door de warmte niet veel trek had besloot ik 'alleen maar' een bord met rijst en groenten te nemen. Dat bleek dus een berg te zijn, mijn hemel!! Lekker was het wel. Na ons eten was het dan eindelijk tijd om te gaan zwemmen. Het water was heerlijk maar op het strand zelf en het zand was super heet. Gelukkig hadden we een soort parasol om onder te liggen.

We hebben 's avonds samen gegeten (keertje pizza genomen) en ik ben vroeg naar bed gegaan want mijn oog deed de laatste paar dagen zeer. De volgende dag hadden we vrije tijd en ben ik samen met mijn kamergenoot op stap geweest door Tuy Hoa. Aan het einde van de middag gingen we bij de rest van de groep zitten die de hele dag aan het zwembad doorbrachten. 's Avonds gingen we net zoals de mensen daar op straat eten. We streken neer op de plastic stoeltjes en ik nam een Vietnamese pannenkoek. Lekker joh! Met ei en groenten en dan als een soort omelet geserveerd. Daarna was het alweer tijd om onze spullen te pakken en ons om te kleden voor de nachttrein die ons naar Hoi An zou brengen. En daar keek ik zeer naar uit!

Voor nu houd ik het even bij deze plekken, anders wordt mijn blog wel erg lang! Binnenkort meer over Hoi An, Hue en Phong Nha-Ke Bang National Park.

Hen gap lai! (see you later!)

Chaos in Ho Chi Minh City

Xin chào!

Korte update & onderwijs in NZ!

Kia ora!

Hoewel ik geen weekendtripjes meer heb ondernomen, heb ik niet stil gezeten! Ik ben opnieuw naar een Matariki event (Maõri nieuwjaar) geweest samen met Maritte en heb haar meegenomen naar de houseparty van Ashley (ontmoet in mijn tweede weekend hier). Ook heb ik veel quality time doorgebracht met de familie. Ik ben op zaterdag meegeweest naar hun oma voor een lunch en zijn 's middags naar Toy Story 4 met de hele familie geweest!! Super leuk. Zondag zijn we naar een farmers market in Puhoi geweest en 's middags heb ik mijn roes uitgeslapen, wat ik daarna nog van Steve te horen kreeg; 'kan je het laat thuiskomen niet meer aan?'

Dit weekend is het laatste hele weekend wat ik met ze samen heb. Ze vertrekken maandag naar Queenstown voor de hele week om op vakantie te gaan en die week erop op dinsdag (16 juli) vertrek ik 's avonds naar Vietnam!! Dus we hebben niet lang meer.. Voor Max heb ik een dinosaurus gehaakt, voor Zoe ben ik met een konijntje bezig en voor de ouders heb ik een fotoalbumpje gekocht en foto's van de kids & mezelf erin gestopt. Ook heb ik er een foto van ons drieën in gestopt. We zijn namelijk dinsdagavond naar Dutch Delight gegaan, een Nederlands restaurant nabij Auckland. Super gezellig! We hebben over Nederland gepraat, over mijn top 3 dingen in NZ en over de kinderen. Steve waagde zich aan hutspot, Marita aan Hachee en ik nam kipsaté met frietjes en mayo & fristi!! En als toetje appeltaart en poffertjes!! Oh zo lekker.. Volgende week ga ik waarschijnlijk weer :). In de auto terug naar huis hebben we Nederlandse muziek geluisterd: André Hazes en Marco Borsato. Ik zat vanaf de achterbank lekker mee te blèren terwijl Marita en Steve probeerde uit te vogelen wat in hemels naam 'met bloed, zweet en tranen, zei ik vrienden, dag vrienden, de koek is op!!!!' betekende.. Haha :)

Aangezien ik in Nederland de pabo heb afgerond en wat heb gewerkt, was ik toch wel benieuwd naar het onderwijs hier. Ik kwam natuurlijk iedere dag in het klaslokaal van Zoe, maar dat was anders. Ik wilde meer informatie! Toevallig kwam ik een bericht van een Nederlandse au pair hier in NZ tegen waarin vragen over het onderwijs hier in NZ stonden. Ik heb haar een berichtje gestuurd met de vraag of ze misschien ook een school wilde bezoeken en toen besloten we om samen te gaan! Zij heeft namelijk ook de pabo afgerond. Ik stuurde de directeur van Zoe haar school een berichtje en na lange tijd (en nog een keer mailen) kregen we een datum en tijdstip! De directeur, die ik overigens elke ochtend en middag begroet op het zebrapad (hij speelt ook voor verkeersregelaar en begroet daardoor elk kind), was zeer vriendelijk en heeft ons elk klaslokaal laten zien. Ik kwam Zoe onderweg nog tegen! Na de rondleiding zaten we nog even bij elkaar en stelden nog wat vragen. Silverdale Primary School is GROOT. Zo groot dat ze maar plek hebben voor year 0 tot year 6. Year 7 & 8 (groep 7 en 8) gaan naar Orewa College, de middelbare school een plaats verderop. De years 7 & 8 hebben een apart gebied, zodat ze toch nog een beetje apart zijn van de middelbare scholieren. Daarnaast hebben ze gewoon nog hun eigen leerkracht en hun eigen klaslokaal. Hier ben ik vandaag naartoe gegaan. De oma van de kinderen, Marita's moeder, is directrice (of schoolhoofd?) van deze super grote school en nodigde me uit om een dagje te komen kijken. Aangezien morgen de laatste dag voor de vakantie is spraken we vandaag af.

Ik verwachtte net zoals op de andere school een rondleiding te krijgen en wat vragen te stellen en daarna weer terug te gaan, maar eenmaal daar kreeg ik te horen dat er een heel schema was gemaakt! De lesdag bestaat uit 5 periodes en 4 periodes daarvan werd ik verwacht in een klaslokaal. De ene leerkracht bracht me naar de eerste les en daarna werd ik steeds door de leerkracht van die les naar de volgende les gebracht. Omdat er dus zoveel kinderen momenteel zijn en de school zo groot is, zijn de meeste klassen dubbel. Dat was wel even wennen, maar na het een paar keer gezien te hebben was het eigenlijk heel normaal. En toen ik voor mijn laatste les terugging naar een enkel lokaal moest ik weer even wennen aan de kleine ruimte. De leerkrachten waren allemaal zeer vriendelijk en gastvrij en hebben me van alles verteld over hun onderwijs, me veel gevraagd over onderwijs in Nederland en tijdens de pauzes hebben we nog gezellig gebabbeld (zelfs even met twee Zuid-Afrikaanse leerkrachten gesproken, we konden elkaar half verstaan!). In elke klas ging het er anders aan toe; in de ene klas liep ik rond en sprak ik met de leerkrachten en in andere klassen werd ik voorgesteld, moesten de kinderen opzoeken waar Nederland lag en wat de buurlanden waren (euhh... Turkije? Zwitserland?) en werd zelfs 'juf Merel' door de kinderen uitgesproken. Geniaal. Het hoogtepunt van de dag was in klas 3, waar op dat moment rekenen gegeven werd. Het was zo leuk, mijn handen begonnen te jeuken om weer aan de slag te gaan! Ik heb veel inspiratie op gedaan en wil het volgende nog even delen:

• Ze gebruiken geen methodes, alleen als inspiratiebron en creëren hun lessen zelf. Er is hierdoor wel veel werkdruk, maar ze weten niet beter.
• Er zijn een paar 'dubbele' klassen met 60 kinderen en dus 2 leerkrachten. Ook soms nog een onderwijsassistent erbij. Het lokaal heeft de omvang van twee tot drie klaslokalen en er is een aparte ruimte voor 1 op 1 of geclusterde instructie.
• De kinderen doen bijna nooit hetzelfde op hetzelfde moment, dit komt omdat de methodes niet gevolgd worden. Bijzonder genoeg zijn 9/10 kinderen aan het werk.
• Het meubilair wordt door de leerkrachten zelf uitgekozen, zij weten immers wat werkt. Ze hebben kleine tafels, grote tafels, zitzakken, hoge staantafels en soms wordt de grond gebruikt om op te werken.
• De meeste klassen hebben whiteboard tafels als instructietafel. Dit betekent dat je met whiteboard markers op de tafel kan schrijven en het daarna weer uit kan wissen. Wat geweldig! Ik wil dat ook. Het is zo handig!!
• De kinderen krijgen hier op de basisschool ook Maõri lessen, vanaf year 5 krijgen ze dat van een specialist. Ze leren de taal, leren de haka (jongens) en de poi dans (meisjes) en leren speeches te geven tijdens assembleys (vieringen). Ook gebruiken de leerkrachten veel woorden in de dagelijkse omgang met de kinderen, bijvoorbeeld om ze stil te krijgen of ze te begroeten.
• De kinderen krijgen hier geen Frans/Duits maar Chinees/Japans en Spaans. Uitgangspunt is dat ze dichterbij Japan/China liggen en vanwege de technologische ontwikkelingen en baankansen.
• Na groep 8 is er geen uitstroom naar vmbo/havo/vwo of wat dan ook, maar ze gaan gewoon door naar de middelbare school, senior year. Ze volgen lessen tot ze 16 jaar zijn en mogen dan stoppen om te gaan werken. Als je wilt studeren aan de universiteit moet je tot je 18e op school blijven en dus de hele schoolloopbaan doorlopen.
• Ze doen veel aan digitaal werken. De kinderen krijgen vanaf year 4 of 5 een eigen tablet/chromebook/ander device en gebruiken dit veel voor digitale verwerking. Zo gebruiken ze veel google classroom, seesaw (een soort portfolio & reflectie programma waar de ouders ook op kunnen kijken!) en andere educatieve apps en spelletjes (bijvoorbeeld five-o, een soort scrabble maar dan in rekenvorm).
• Er wordt veel aan projectmatig leren gedaan. Kinderen kiezen hun eigen project uit en werken op hun eigen niveau de informatie uit aan de hand van vooraf gestelde (en samen met de kinderen opgestelde) criteria.
• Leerkrachten moeten hun carrière lang een blog bijhouden waarop ze reflecteren, bewijzen aantonen dat ze voldoen aan bepaalde criteria en dit wordt eens per 5 jaar bekeken om te zien of ze hun leerkrachten certificaat mogen behouden (?!) en hebben eens per jaar een klassenbezoek en gesprek met de directrice. Mijn hemel, wat een werk! En je moet je certificaat hebben om als leerkracht geregistreerd te mogen staan (en daar moet je nog voor betalen ook!!!)
• Je bent pas leerplichtig vanaf 6 jaar oud, daarvoor hoef je nog niet naar de basisschool te gaan, maar het kan wel.

Kortom: veel nieuwe dingen te weten gekomen en weer nieuwe inspiratie opgedaan voor als ik zelf weer aan het werk ga (ook al is dat pas in januari)! Ik ga proberen om in Sydney ook nog een basisschool te bezoeken. Als ik er dan toch ben, is het wel zo leuk! Deze week was best intens: Zoe is ziek thuis sinds maandag. Woensdag ben ik met haar naar de dokter gegaan en daar kwam uit dat ze een keelinfectie heeft. Ik heb veel verschillende medicatie moeten geven en woensdagmiddag kwam Steve eerder thuis (hij voelde zich ook niet goed) en is naar de dokter gegaan, waaruit bleek dat hij hetzelfde heeft. Twee zieken inmiddels thuis, maar vandaag kon ik de hort op naar de school want Steve was toch in huis. Een compleet andere week dus! En ik nog denken dat ik de laatste week rustig kon afsluiten.. Nou goed, zieken zijn nou niet bepaald druk dus het was eigenlijk wel rustig! Maar het is toch wel fijn dat ik volgende week even tijd voor mezelf heb en weer lekker naar bodycombat en bodybalance kan. En uiteraard andere leuke dingen ondernemen! Ohh nog even en dan ga ik naar Vietnam!!! Ik heb er zo'n zin in, maar ben ook wel een beetje gespannen. Mijn eerste keer Azië! Gelukkig is alles heerlijk georganiseerd dus ik ben in goede handen :) ben ik zelf ook erg blij mee.

Ik update mijn blog nog een laatste keer voor ik naar Vietnam ga om mijn precieze plannen daar te vertellen en uiteraard kort terug te blikken op mijn au pair periode en daarna is het weer even radiostilte want dan zijn mijn lieve papa en mama hier en ga ik elk moment genieten!!!! (wellicht hier en daar een korte update..) Ik kan niet wachten tot ze er zijn en dit mooie land te laten zien! En ik ben ook erg blij dat ze er op mijn verjaardag zijn, ben ik niet alleen als ik 23 word aan de andere kant van de wereld :)

Cheers mensen, geniet van je dag of werkze!

Update: almost there

Kia ora

Het is alweer een tijdje geleden sinds ik een blog geschreven heb. Terwijl het in Nederland steeds tropischer wordt, wordt het hier steeds kouder. Winter is coming! Ik heb in Rotorua een mooie NZ beanie gekocht die mijn hoofd warm houdt en ga binnenkort op zoek naar een leuke sjaal, want mijn zomerse sjaaltje houdt me niet erg warm meer. Een ding hier in Nieuw-Zeeland is erg jammer: ze hebben bijna geen van allen centrale verwarming. Gelukkig hebben we wel een heater (of airco in de zomer) in de woonkamer/keuken hangen en heb ik een kacheltje op mijn kamer staan en kan ik mijn elektrische deken op standje tropische zomer zetten, dus dat maakt het wel aangenaam. En ik heb niks te klagen, want tot nu toe heb ik mijn dikke winterjas nog niet nodig gehad en loop ik vooral in mijn fleecevest rond.

Maar afijn, even een update dus. Want ik heb vanaf morgen nog exact twee werkweken voor de boeg en dan zit het erop. Dan ben ik geen au pair meer. Nog twee keer vijf dagen werken, waarvan twee dagen niet meetellen omdat ze dan naar hun oma zijn. Het is dus echt bijna klaar en ik voel me er erg dubbel onder. Ik vind het aan de ene kant erg jammer dat ik dit gezin bijna ga verlaten, want ze zijn echt heel lief en ik voel me echt 100% op mijn gemak bij ze. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer fijn, want ik ben nu toch wel toe aan een nieuw avontuur (wat heet, een hoop nieuwe avonturen). Maar voorlopig dus nog even twee weken volop genieten van de tijd die ik hier nog heb en zoveel mogelijk leuke dingen doen! Ik ga onder andere een avond pannenkoeken bakken en neem mijn hostouders in de laatste week mee naar een Nederlands restaurant een halfuurtje verderop. Ben erg benieuwd wat ze gaan kiezen: frikandel, patatje (met echte mayo!!), kipsaté, stamppot of pannenkoeken. Ze hebben al een keer mogen genieten van zelfgemaakte boerenkool stamppot met rookworst (bijna net zo lekker als de echte Nederlandse) en daar waren ze zeer blij mee. Zo blij dat we nog minstens vier keer deze week gestampte aardappel op hebben. Nu ben ik er wel weer even klaar mee.

Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan? Nou in ieder geval geen weekendtripjes meer, die had ik afgezworen. Ik heb mijn haakwerk weer opgepakt en ben met een deken bezig (voor als het kouder wordt) en een dinosaurus voor Max. Voor Zoe ben ik nog aan het uitzoeken wat ik ga maken, waarschijnlijk een portemonneetje. Daarnaast heb ik wel dagtripjes gedaan. Herinneren jullie je het verhaal van die gemiste ferry nog?! Haha, ja, ik die met mijn domme hoofd (en door die domme mevrouw!!) op de verkeerde ferry stapte en de verkeerde richting op ging. Nou, ik mocht mijn ticket dus binnen 6 maanden wijzigen en heb er vorig weekend gebruik van gemaakt! Samen met Meggie en Marieke ben ik een dagje naar Coromandel peninsula gegaan. Heen reden we samen, terug ging ik alleen met de ferry. We zijn daar naar hot water beach gegaan, waar je een poeltje kan graven wat dan zeer heet is door de vulkanische grond en waar je dus lekker warm in kan gaan zitten. Wij onze eigen poel gaan graven, ieder een schep, kwamen we er na een tijdje achter dat het niet overal warm is!! Dus konden we weer opnieuw beginnen. En we hadden niet helemaal opgelet, want we hadden dus een deel koud en een deel warm. Afijn, het was een grappige ervaring. Hierna zijn we naar Hahei Beach gereden (mooi strand) en hebben we geluncht. We wilden tot slot naar Cathedral Cove gaan, maar toen we daar aankwamen kwam ik erachter dat we al moesten vertrekken als ik mijn ferry nog wilde halen (en ik wilde hem niet nog een keer missen!!). Dus geen wandeling, maar een rit terug naar Coromandel Town. Eenmaal daar nam ik om half vijf de ferry terug en genoot ik van mijn 'scenic tocht': al slapend. Eenmaal terug in Silverdale kwam Steve mij heel aardig halen van de bushalte. Daarna kreeg ik van Marita mijn opgewarmde avondeten (mashed potatoes!) en crumble toe! Helemaal lekker en ik voelde me helemaal thuis. Ik had die avond ook een kaart voor vaderdag aan Steve gegeven. Het was dan wel geen vaderdag in Nieuw-Zeeland (gek hoor, is pas 1 september) maar wel in Nederland en in zijn thuisland en hij was er erg blij mee. Ik kreeg gelijk een paar complimenten terug en werd helemaal blij toen hij zei dat ik a heart to live up to was. Wat betekent dat hij (en de rest van het gezin uiteraard) zich op zijn gemak bij mij voelt en dat het allemaal in balans is, vredig en prettig. Nou, die houd ik bij me voor mijn hele leven! Ik heb verder dat weekend nog samen met Marieke (Nlse au pair) Mount Eden beklommen (zover mogelijk met de auto gereden en toen nog naar de top gelopen) en de indrukwekkende krater bekeken. Toch wel gek dat er gewoon een vulkaan zo dicht bij Auckland te vinden is! Gelukkig niet actief.

Dit weekend heb ik veel tijd doorgebracht met de familie. Zaterdag heb ik de ochtend vooral gehaakt en 's middags met Steve en Max een bushwalk gedaan in Shakespear Regional Park. Bijzonder, want hier begon ik mijn allereerste hike (en raakte ik mijn rijbewijs kwijt, gelukkig goed afgelopen). We praatten daar een beetje over en liepen daarna de eerste wandeling naar de waterval en daarna tussen de schapen (en schapenpoep!) door naar de uitkijktoren. De terugweg was erg komisch; Steve wist een paadje terug naar het bos, maar dat ging van het oorspronkelijke pad af. En er stond een danger: keep off bord bij! Maar dat weerhield ons er niet van en we liepen de helling af, door het natte gras, het bos in. Maar na een tijdje kwamen we in de bosjes terecht, moesten we onder takken kruipen, door prikkelbosjes en takjes klimmen, we stapten bijna een rivier in, liepen door gras zo hoog dat je er tot je knieën in wegzakte en wisten uiteindelijk niet meer waar we nou heen moesten. Gelukkig bestaat er zoiets als google maps en stond het eerste wandelpad erop aangegeven. Kwestie van de goede richting op lopen, maar dat lukte na poging twee. Nou dat was me een bushwalk! Erg grappig, dat wel. In de auto haalde ik nog wat takjes uit mijn haar en mijn joggingbroek was helemaal doorweekt, maar we hadden grote pret gehad. Eenmaal terug heb ik nog wat gehaakt terwijl ik samen met Marita naar Jamie Oliver keek en Steve het avondeten maakte en weer een nieuwe crumble (jummie!!). 's Avonds had ik een event op de planning staan samen met Maritte en haar vriend. Een lichtjesfeest met foodtrucks, liveband en een glow in the dark act van circus mensen. Viel een beetje tegen, dus hebben we gezellig een hot chocolate (wit & Belgisch!) gedronken en daarna zijn we in de Irish pub neergestreken voor een drankje (al had ik cola, ik was mijn eigen bob). We kletsten nog wat en daarna vertrok ik om weer terug te rijden. Iedereen sliep al dus ben ik maar naar mijn kamer gegaan, heb mijn elektrische deken aangezet en ben maar gaan slapen. Vandaag heb ik nog een fijne dag met de familie gehad. Steve had gisteren al gevraagd of ik mee wilde naar hun oma om daar te gaan eten. Rond 11 uur vertrokken we hier naar Puhoi. Hun oma heeft sinds een tijdje een jacuzzi en Zoe wilde zeer graag dat ik er ook in ging. Nou, vooruit dan maar. En het was erg lekker! Samen met Steve, Max en Zoe een tijdje gebubbeld in de jacuzzi. Daarna een uitgebreide lunch gehad met lam roast, mashed potatoes (!!) en geroosterde groenten. En als toetje chocolate pudding! Mijn buik was tevreden. Tot slot zijn we nog naar een strand niet ver daarvandaan gereden en zijn we een beetje rond gaan struinen. In de auto terug naar huis en daar weer lekker verder haken, terwijl iedereen iets voor zichzelf deed. Avondeten was deze keer pasta bolognese met een klein beetje crumble toe en iedereen dook al vroeg zijn bed in voor morgen. Ik ga het ook niet te laat maken vanavond, want morgen gaat mijn wekker weer om 6:20 (al ga ik er dan niet uit). Ik ga genieten van elke dag en tel ondertussen ook de dagen af tot mijn nieuwe avonturen beginnen (en tot mijn ouders hier zijn!!).

Cheers en een fijne zondag!!

Eieren bakken in Rotorua!

Kia ora!

Mijn laatste echte weekendtrip zit erop. Ik heb nu nog vier weken te gaan voor mijn contract afloopt en mijn hostfamily op vakantie gaat, dus tijd om nog wat quality time te hebben met dit lieve gezin. Dit weekend ben ik samen met vier au pairs naar Rotorua gegaan. Ons gezelschap bestond uit de Nederlandse Meggie, Duitse Anna, Engelse Febe en Maleisische Alicia. Weer een divers gezelschap dus! We hadden een auto gehuurd en begonnen op vrijdagavond met rijden, zodat we zolang mogelijk daar konden doorbrengen.

We kwamen om elf uur aan en zijn daarna eigenlijk gelijk ons bed in gekropen, want de volgende dag moesten we vroeg op voor het raften! Die ochtend was ik al een beetje zenuwachtig. Ik merk dat ik vaak activiteiten boek waarvan ik denk dat dat gaaf is, maar als het dan eenmaal zo ver is dringt het pas door hoe eng het eigenlijk is en krijg ik de zenuwen. Ook nu, waarom ga ik eigenlijk raften? En dan ook gelijk van de hoogste commerciële waterval af raften? Ik denk dat mijn motto is: als je het doet, moet je het ook gelijk goed doen. Afijn, wij kwamen daar voor 9 uur aan en kregen samen met een heleboel anderen een uitleg over wat ons te wachten stond. Omdat wij al met een groep van 5 waren en er nog een stel was en de rest allemaal grote groepen waren, konden wij met zijn zevenen. We moesten in onze zwemkleding zijn en kregen een fleecevest (houdt je warm), een wetsuit, laarzen, een reddingsvest en een helm. Ik kreeg maatje inimini want mijn hoofd was te klein voor al die grote helmen. Maar daardoor kan je mij wel goed herkennen, want ik ben in mijn boot de enige met een gele helm! Toen we alles aan hadden getrokken liepen we naar onze raftboot waar we een oefening kregen van onze leider. We oefenden met peddelen, maar ook met de situatie wanneer we van een waterval af zouden gaan. 'Waterfall position' betekende dat je je voeten wijd vast moest klemmen en dan met je hand en je peddel het blauwe touw op de rand van de boot moest vasthouden en tegelijkertijd in de boot moest duiken en je goed vast moest houden aan de koordjes op de bodem. Het kon dus zo zijn dat we om zouden slaan (ieks!!) en in dat geval moest je je stevig vasthouden en kwam er vanzelf zuurstof uit de bodem vrij. Maar als hij zei dat je lost moest laten, dan moest je je laten vallen. Getver de getver, ik hoopte zo dat dat niet zou gebeuren! Ook kregen we te horen wat je moest doen als je uit de boot was gevallen. Nuttige informatie, en toen was het tijd om naar de rivier te gaan! We hadden inmiddels ook onze posities bepaald: ik zat op de tweede rij rechts (no way dat ik voor of achter ga zitten!!).

En daar gingen we dan, de rivier op. Eerst kregen we nog een oefenronde om te oefenen met peddelen en we oefenden nog een keer met 'get down!' en toen was het tijd voor de eerste waterval. AAAAAA! SPLASH gelijk enorm veel water in mijn gezicht en in de boot. Brrr, beetje koud wel, maar gelukkig hadden we zoveel laagjes aan. Er was meteen iemand (degene naast mij) uitgevallen en die kwam al zwemmend weer naar ons terug. Gelukkig verder oké en we konden weer verder. We kregen een rustig stukje, stilte voor de storm zei onze leider. En toen kwamen we bijna bij de hoge waterval aan. Onze leider vroeg of er iemand was die liever eromheen wandelde in plaats van naar beneden te raften. En er was inderdaad iemand die dat liever deed. Wij bleven even in de boot wachten terwijl zij om de waterval heen liepen. En toen was het zover. Mijn hart ging hard tekeer, ik slikte nog maar een paar keer en luisterde goed naar de laatste woorden van onze leider. We duwden onze peddels tegen elkaar in de lucht en yellden heel hard (ik ook, veel adrenaline!) en daar gingen we dan. 'GET DOWN!!' hoorden we en we doken zo snel mogelijk de boot in, ons vasthoudend voor ons leven. Helemaal onder gingen we. En wonder boven wonder, we kwamen boven en waren niet omgedraaid. HELEMAAL BLIJ!! want dit was alweer de laatste waterval waar we vanaf gingen. Vanaf dat moment was het eigenlijk alleen nog maar genieten van de snelheid en het water. We hadden nog een paar mogelijkheden waar we konden zwemmen, maar mij niet gezien! Ik vond het wel welletjes. We hadden ook nog een leuk momentje waar steeds twee of drie mensen in de voorkant van de boot gingen zitten en dan in het water gedunkt werden. Super grappig maar wel heel koud!

Na dit avontuur besloten we de foto's te delen en konden we ze lachend bekijken. Nadat we ons warm om hadden gekleed reden we naar een cafeetje in Rotorua om even op te warmen met koffie en een lekkere muffin. We bespraken wat we verder die dag nog wilden doen. Uiteindelijk kwamen we erop om 's middags naar wat geothermische plekken te gaan en dan aan het einde van de middag naar een Maori dorp te rijden, waar we een rondleiding zouden krijgen en dan 's avonds een unieke ervaring zouden krijgen. Daarna wilden we nog een treewalk doen door Red Forest.

Eenmaal opgewarmd, alle geothermische plekken bekeken (daar is Rotorua bekend om, eilucht overal) reden we naar Te Puia. Dit is een cultureel centrum voor Maori en biedt dus verschillende ervaringen aan. Onze rondleiding was top, maar de avondervaring was nog veel gaver. We kregen eerst een performance, zo een als ik in Waitangi ook had gezien (zie filmpje). Maar het was nog steeds zeer indrukwekkend! Daarna liepen we naar het restaurant. Hier kregen we een mega buffet. Maar het was niet zomaar een buffet, nee het was bereid volgens de traditionele Hangi methode. Dit betekent: een gat in de grond graven, een mand met eten erin leggen, de kuil weer dicht maken en het eten gaar laten worden door de hete stoom van de vulkanische geothermische grond. Normaal gesproken duurt dit zo'n 6 uur, dus hadden ze er nu een ijzeren kap opgezet. Maar nog steeds was het heel bijzonder! We werden gezegend, kregen een liedje te horen en na het eten was er nog een extraatje. We mochten een dekentje pakken en werden met het treintje naar de geiser gereden. Hier kregen we een warme chocomelk en konden we op de hete stenen gaan zitten (zo lekker warm!!). Het was echt genieten. Zo rond 9 uur zat het er alweer op en reden we in de richting van the Red Forest. Hier hebben we de treewalk gedaan, een wandeling over touwbruggen hoog boven de grond, verbonden door de reusachtige bomen die er staan. Erg mooi, zeker in het donker! We waren daarna wel erg moe en zijn terug naar het hostel gereden om lekker te gaan douchen en slapen.

De volgende ochtend hebben we een beetje uitgeslapen (half 8) en zijn na het ontbijt naar Lake Rotorua gereden. Hier hebben we een beetje rondgewandeld. Daarna zijn we naar de Blue Lake gereden. Hier hebben we een wandeling om het meer gelopen. Eerst konden we niet helemaal zien waarom het meer Blue Lake heette, maar toen we eenmaal halverwege waren en er van bovenaf op keken, zagen we het eindelijk. Aan de andere kant zagen we de Green Lake. Het verschil is (behalve de kleur natuurlijk!) dat de groene een paar meter dieper is, veel ouder is en heilig is verklaard door de Maori. Je mag er dus niet in zwemmen, varen of wat dan ook. Daarna onze weg vervolgd langs de andere kant van de Blue Lake en hebben daarna aan het water onze broodjes gegeten. Je zou even vergeten dat het al winter is, zo lekker was het!

Hierna zijn we naar de laatste stop gereden: de Hot and Cold pools vlakbij een geothermisch gebied. Deze plek is zo onopvallend, de eerste keer zijn we er voorbij gereden! Dit is een stroom water die door het gebied verwarmd is en dus lekker warm is om in te badderen. In de kou in onze zwemkleding geschoten en gauw het warme water in. Zalig! Dat was wel verdiend na alles wat we hadden gedaan dat weekend. We hebben er flink een tijdje in gelegen. Na een tijdje kreeg ik wat hoofdpijn en raakte ik oververhit, dus ben ik er maar weer uitgegaan. Niet veel later volgden de anderen ook en nadat we weer warm in onze kleding zaten zijn we terug naar Auckland gereden.

Ik ben blij dat ik weer frisse lucht ruik in plaats van de eilucht! Al was het wel gezond. Herinneren jullie je nog dat verhaal dat ik de verkeerde ferry nam toen ik naar Coromandel wilde?! Nou, eind goed al goed. Ik kan de datum van mijn ticket wijzigen (binnen 6 maanden) en ga nu volgend weekend samen met Meggie en Marieke naar Coromandel voor een dagtripje. We rijden er samen heen en dan neem ik aan het einde van de middag de ferry weer terug! Heb ik er toch nog gebruik van gemaakt.

Verder is het een beetje gek dat het al bjina tijd is.. Maarja, voorlopig nog even vier weken genieten! Enjoy your day en ik spreek jullie gauw weer!!

Capital City Wellington

Kia ora mensen!

Eventjes een tijdje stilte gehad op mijn blog. Mijn weekend in Rotorua bestond vrijwel alleen uit hiken, hiken & nog eens hiken en was verder niet zo bijzonder. Maar dit weekend was zeker wel bijzonder, ik ben namelijk naar de hoofdstad van Nieuw-Zeeland afgereisd: Wellington!

Wellington is kleiner dan Auckland en is zeer winderig. Aangezien het op 1 juni hier winter is geworden (brrrrrr) verwachtte ik dus kou, gure wind & wellicht regen. Voor mijn vertrek had ik al het weerbericht bekeken en mijn kleding erop aangepast: 2 dikke truien en 1 dunne trui want maandag zou het zonnig en 14 graden zijn! Voordat ik vertrok kreeg ik van Marita haar warme puffy jas aangereikt, die was windproof en regenproof dus ideaal! Erg lief dat ik die mee mocht nemen. Wat verder erg lief was, was dat ze me naar een bushalte twintig minuten verderop hebben gebracht! Om bij het vliegveld te komen moet ik namelijk eerst de bus naar de stad pakken en dan overstappen op de skybus die daarna direct naar het vliegveld rijdt. Dit scheelde me dus weer een ritje met de bus! Ze wilden me zelfs naar de stad brengen, ze gingen immers met Max en Zoe naar een kunstevenement, maar ik had mijn ticket voor de bus al dus vroeg ik of ze mij bij de tweede bushalte konden brengen en dat was geen probleem. Ik was weliswaar 40 minuten te vroeg, maar ach: ik had muziek bij me.

Op het vliegveld ontmoette ik mijn reisgezelschap voor de eerste keer! 4 au pairs, bestaande uit de Duitse Lea, de Duitse Leonie, de Zweedse Christine en de Finse Laura. Super gezellig! We waren al ingecheckt en konden na anderhalf uur wachten eindelijk aan boord. Het was nog even spannend of onze vlucht door zou gaan, want de nacht ervoor was er een heftige onweersbui en regende het keihard en ook in de ochtend waaide het hard, maar we konden toch gaan. We zaten allemaal verspreid over het vliegtuig (stoel kiezen kostte geld en living on a budget betekent dat je dus apart gaat zitten) maar het duurde maar een uurtje en nadat we koffie en een snack kregen gingen we alweer bijna landen. Eenmaal daar regende het heel hard (zucht) en gingen we op zoek naar de bus om naar onze airbnb te komen. Na een tijdje rondvragen en zoeken hadden we door dat we een stukje moesten lopen om bij een bushalte in de wijk uit te komen, waar we de bus voor 5 dollar konden nemen in plaats van alle dure bussen van 16 dollar om in de stad te komen. Bovendien stopte deze bus dichtbij onze airbnb.

Brrr geen fijn weertje! Ik kreeg eerst de capuchon van Marita haar jas niet uit de achterkant dus liep ik met mijn kraag hoog opgezet door de regen naar de bus. Eenmaal bij de bushalte kreeg ik door hoe het werkte, maarja toen zaten we alweer droog. Het duurde zeker een uur voor we bij onze airbnb waren. We reden door heel Wellington (niet heel groot) en zagen meteen waar alle winkelstraten waren. Eenmaal bij onze airbnb aangekomen waren we blij dat we binnen waren en besloten we om er die dag niet meer op uit te gaan en eten te bestellen. Lea is als enige eruit gegaan, want vrienden van haar waren in Wellington en wilden uitgaan. Vonden wij verder geen probleem, wij bleven maar al te graag binnen met dit hondenweer! Oei wat was het koud in die airbnb. Er was een verwarming boven de tv die we gelijk op standje sauna hebben gezet, maar erg warm werd het niet. Dekentjes erbij gehaald, netflix aan, warme sokken aan (en pantoffels, die hadden ze voor ons klaargelegd!) en relaxen maar. Er stond ook een heel fancy nespresso apparaat (je weet wel, met van die capsules) en ik heb drie verschillende smaakjes geprobeerd nadat ik een instructievideo op youtube heb bekeken over hoe dat ding eigenlijk werkt. Om half zeven was onze pizza eindelijk daar en warmden we weer een beetje op met eten in onze maag. Nog een film gekeken en zo rond 10 uur ging iedereen slapen. Ik liep mijn diepvrieskist in (ons raam stond open....) en isoleerde mezelf met alle dekens die er waren, maar viel uiteindelijk gelukkig in slaap en werd warm wakker.

De volgende dag stonden er een aantal dingen op de planning, al hadden we geen haast. We zijn relaxed opgestaan. Omdat we de vorige dag geen boodschappen voor ontbijt hadden gehaald, besloten we om budgetproof te zijn en te gaan brunchen. We kwamen uiteindelijk bij het schattige cafeetje Pandoro en ik kreeg daar heerlijke French Toast (wentelteefjes) met yoghurt met maple stroop en bessencompôte. Zalig!! Goed gevuld en al liepen we naar de winkelstraat Cuba Street, daarna door naar de haven en besloten een bezoekje te brengen aan het Te Papa museum. Dit museum is enorm! 6 verdiepingen vol met diverse tentoontstellingen. Maõri kunst, de bijdrage van Nieuw-Zeeland aan de oorlog, kunst, de natuur van Nieuw-Zeeland, kinderafdelingen en nog een hoop meer. We zijn een paar verdiepingen echt goed in geweest, andere hebben we een beetje doorgelopen. Het was gewoon teveel! Na het museum zijn we langs het water naar de City Art gallery gelopen. Dit was zeer bijzonder: hedendaagse kunst over technologie. Beelden die aldoor veranderden met muziek eronder. Niet helemaal mijn ding, maar het was interessant (en gratis!). Daarna door de lange winkelstraten gelopen, dwars door het centrum. We kwamen uit bij het parlementsgebouw. Dit gebouw is bijzonder, wat het is gebouwd in de vorm van een bijenkorf! Eventjes foto's gemaakt en daarna boodschappen gehaald voor de avond: soep en stokbrood. We hadden weereens een budgetproof maaltje: restjes pizza van de avond ervoor en soep met stokbrood. Ook wat ontbijt gehaald en daarna op weg terug naar onze airbnb. Ook deze dag was het wat guur, dus toen we eenmaal terug bij onze airbnb waren hebben we onze warme sokken en pantoffels aangetrokken, netflix aangezet en lekker onder dekentjes gezeten de rest van de avond! We zijn verder ook niet uitgegaan omdat we best wel een eindje uit de buurt van het centrum zaten. Bovendien hadden we er met die kou toch geen zin in.

De derde dag, op maandag, was het hier een vrije dag vanwege de Queens' Birthday. Tja, niet bepaald want het is niet eens haar verjaardag, maar alle redenen om vrij te zijn. Vandaar dat ik op maandag nog weg was! We stonden weer relaxed op en hadden een lekker ontbijtje. Tijdens het eten even gekeken wat we nog wilden doen en hoelaat we weg moesten om op tijd op het vliegveld te zijn: 6 uur. Ha, genoeg tijd dus! We begonnen onze trip in de botanische tuin. Hier liepen we eigenlijk vrij snel doorheen en kwamen bij ons volgende punt: de cable car! Een kabelbaantje die tussen de hoge heuveltop en de stad beneden liep. We zijn dus naar beneden gegaan met het baantje. Leuk hoor, mooi uitzicht, maar het stelde niet heel erg veel voor. Eenmaal beneden liepen we door naar ons favoriete café Pandoro om een koffie met muffin/koek/taartpunt of in mijn geval danish pastry te nemen. Lekker!! Oh wat ik vergeten ben te vermelden: de zon scheen!! Ik was blij met mijn dunne trui, want die dikke truien waren veel te warm die dag! Na onze fijne break zijn we naar het strand gelopen. Hier hebben we een flinke tijd gewoon gelegen, want het was heerlijk weer (wel veel wind op het strand). Op een bepaald moment was het tijd om omhoog te lopen om de bus te pakken, die ons naar het uitkijkpunt op Mount Victoria zou brengen. Hier hadden we inderdaad een prachtig uitzicht over Wellington en verder. We zagen ook het Wellington sign in de verte, waar Laura graag heen wilde. We namen de bus weer terug en stopten even in het centrum voor een late lunch/vroege avondmaal. Als je een keer hier bent: eet bij burgerfuel! Zeer lekkere burgers. Ik hield me in en nam alleen een bescheiden burger (een keer geen frietjes, hoe goed!) en rond 4en liepen we weer terug naar de bushalte. We namen de bus naar het Wellington sign en hielden hier een mini fotoshoot. Herinner je het Hollywood sign? Nou, dat was dus hier ook maar dan met Wellington. Ze noemen het ook wel Wellywood, omdat hier de werkplaats van de makers van de Lord Of The Rings is. Vandaar. Hierna sjeesden we weer terug naar de bus en reden we naar het vliegveld. We kwamen veeeeel te vroeg aan, maar konden lekker chillen. Om 19:50 vlogen we toch echt weg en lieten we Wellington weer achter. Na de vlucht namen we afscheid van elkaar en dook ik net op tijd de skybus in (anders had ik een uur moeten wachten!). Het was een heel avontuur om terug te komen, maar uiteindelijk ben ik mijn bed ingekropen (brrrr weer in een diepvrieskist, mijn kachel stond uit) en kon ik nog even 7 uur slapen om de volgende dag weer vroeg op te moeten!

What's next? Rotorua! Alweer? Ja, alweer. Maar deze keer ga ik met vier au pairs (andere dan dit weekend) en ga ik onder andere raften, lugen en naar een Maõri dorp. Dus hele andere dingen dan hiken! En dan is Rotorua denk ik toch wel mijn laatste weekendje weg! Ik heb daarna nog 4 weekenden, maar die ga ik met het gezin besteden. Het zijn immers nog maar 34 dagen totdat mijn contract erop zit en mijn host family op vakantie gaat. E nog 43 dagen tot ik arriverdeci zeg en het vliegtuig naar Vietnam instap (say whaaaaaat). Voor de mensen die het nog niet weten: ik heb een tijdje terug een mini vakantie naar Vietnam geboekt om de tijd tussen het einde van mijn contract en de tijd dat mijn ouders hier zijn te overbruggen. En omdat ik nog niet uitgekeken ben! Ik ga met een groep mensen die tussen de 18 en 30 jaar zijn met een organisatie en de hele reis is dus georganiseerd. Ik zal tegen die tijd nog wel iets meer erover vertellen! Ik kijk er erg naar uit, maar het is wel dubbel omdat dat ook betekent dat ik gedag zeg tegen mijn host family. Gelukkig nog niet definitief, want ik ga op 7 augustus samen met mijn ouders een 'meet the parents' hebben en zien we elkaar allemaal! Dat is wel de laatste keer.. Maar dat is nog ver weg. Voorlopig nog even genieten van de tijd die ik met mijn host ouders en mijn twee boefjes heb!

Allright folks, heb een fijne dag vandaag en ik spreek jullie gauw weer!

Napier

Kia ora!

Dit weekend ben ik naar het verre oosten van het noordereiland vertrokken om Napier en omgeving te verkennen! Mijn reisgezelschap was Marieke, een Nederlandse au pair, wie ik tijdens mijn oriëntatie hier heb leren kennen. Het klikte tijdens de whatsappgesprekken en we hebben al videobellend onze trip gepland en geboekt!

Het begon vrijdag al vrij vroeg. Ik had van tevoren al aan Marita gevraagd of ik na het wegbrengen van de kids kon vertrekken en dat was in orde! Maar het werd nog vroeger: ik reed uiteindelijk om half acht met Steve mee en hij bracht me naar de bushalte! Dat betekende dat we geen uber hoefden te nemen maar met de skybus naar het vliegveld konden. We hadden wel even een momentje van paniek, want de bus van Marieke kwam niet opdagen en ze kwam dus met een bus later. Die kwam alleen te laat voor de skybus!! Maaar.. het werd ons die dag gegund want de skybus had vertraging. En dus kwam het allemaal goed! We dronken nog even een kopje koffie op het vliegveld en daarna was het tijd om naar het rare aparte gebouwtje van Jetstar te lopen. Jetstar is zeg maar de Ryanair van Nieuw-Zeeland en heeft een aparte terminal: een klein gebouwtje buiten de gewone terminal! Bijzonder. Nadat ik heel dom mijn ticket voor de terugweg had laten scannen en we er na een eeuw achterkwamen dat het de verkeerde was en ik mijn goede ticket erbij had gepakt en had laten scannen, konden we toch eindelijk boarden en reden met het busje naar het vliegtuig. De rest van de vlucht verliep gelukkig soepel.

Eenmaal in Napier aangekomen, belden we de shuttleservice van onze huurauto op en werden we na 10 minuten opgehaald. We kregen een leuk compact autootje toegewezen! Ik blij, want ik was degene die alles zou rijden en was maar wat blij dat ik een kleine auto toegewezen kreeg. We reden daarna naar Napier en hingen eerst even wat op het strand rond, want we konden pas om 2 uur inchecken. Het strand was erg bijzonder: zwarte kiezelsteentjes! Vulkanische grond. Het lag wel lekker en we hebben zandengels gemaakt en zijn daarna eerst boodschappen gaan doen en hebben daarna in ons hostel ingecheckt. We hadden een ruime kamer met nog een ander meisje en besloten dat het tijd was om even te chillen. Marieke deed dat in bed, ik deed dat in een ligstoel in de zon. Ik heb lekker liggen dutten en na een tijdje kwam er een oudere Ierse vrouw bij me zitten. We raakten aan de praat en na een tijdje kwam een oudere Koreaanse (zuid) man bij ons zitten. Zij bleken beide in dit hostel te wonen! Bijzonder. We hebben hele interessante gesprekken gevoerd over Nieuw-Zeeland, politiek en geschiedenis (oorlogen). Ha, wie had gedacht dat ik hier even een lesje geschiedenis ging krijgen. Maar zeer interessant! Om half 6 gingen Marieke en ik aan ons geweldige eten beginnen: garnalen, champignons & tomaat in zoetzure saus (roomkaas) en aardappelpuree. En het was zowaar erg lekker! Ik ben geloof ik over mijn misselijkheid van aardappelpuree heen. Daarna hebben we nog een tijdje buiten gezeten en gekletst en toen verder in ons bed gechilld.

De volgende dag zouden we al iets eerder opstaan, want we wilden die dag naar Castlepoint en dat was zo'n 4 uur rijden (en ook weer terug). We ontbeten in het hostel, haalden daarna broodjes voor onderweg en toen kon de rit beginnen! Zo'n lange tijd heb ik nog nooit gereden, maar het ging prima. We hadden muziek op en het lekker meeblèren begon al vanaf het moment dat we vertrokken. De hele rit hebben we gezongen en gekletst en het was zeer gezellig. Onderweg zijn we halverwege gestopt in een schattig stadje genaamd Dannevirke en daar namen we een koffiepauze. Daarna gingen we weer verder om de rest te rijden. En ja, uiteindelijk waren we er toch eindelijk! Castlepoint is bekend om z'n mooie vuurtoren en de stranden, je kan er walrussen en zeehonden spotten en een mooie wandeling maken. Eerste keer dat ik met een auto over het strand heb gereden! Dat was zeg maar de parkeerplaats, tussen het water in. Beetje nerveus dat het water zou keren en dat de auto's in het water zouden staan, maar het was gelukkig eb. Bovendien stonden er wel meer auto's. We liepen naar de vuurtoren (harde wind!!) en startte daarna een mini fotoshoot. Daarna hebben we op het randje van de rotsen gezeten en chips gegeten, terwijl we onze foto's bekeken en verder kletsten. Na een tijdje gingen we weer verder. Er is een heel stuk waar je over de rotsen kan lopen, super gaaf! We namen verderop nog een foto van de vuurtoren en liepen daarna weer terug naar de auto, waarna we nog even naar het strand liepen, foto's namen en toen toch weer aan de terugrit begonnen. We hadden helaas een klein bordje gemist, waarna we voor een halfuur de verkeerde kant op reden. Na een tijdje hadden we dit in de gaten, want we herkenden niks van waar we reden en besloten toen maar weer terug te rijden. Tja, een inimini bordje op een kruispunt hadden we niet doorgehad.. Maar goed, we reden verder en zongen weer lekker hard mee met de muziek. Het werd donker, de zon ging onder (en gaf ons een mooi plaatje!!) en na een tijdje moest ik met groot licht aan rijden, want anders zag ik geen hand voor ogen. We stopten weer in Dannevirke voor een avondmaal en gingen bij de plaatselijke snackbar eten, waar veel locals kwamen. Ik nam een kipburger en frietjes en kon weer bijtanken voor het volgende stuk van de rit. Poe, dat hakt er wel in om zo'n lang stuk te rijden, en dat dan twee keer! Toen we terug waren in het hostel ploften we met onze cider neer in de stoelen buiten en raakten aan de praat met een paar backpackers. Althans, dat wil zeggen: ik dronk drie drankjes en ging daarna als een gaar eitje m'n bed in want deze chauffeur was compleet gaar gekookt. Marieke bleef gezellig kletsen en ik viel na een puzzel al in slaap.

De laatste dag hadden we nog een lange dag voor de boeg, want onze vlucht zou pas om half negen 's avonds vertrekken (lang leve low-budget vliegen!). We besloten om naar een farmers market in Hastings (! zo grappig, zo heet mijn host family) te rijden in de ochtend. Marieke had iemand gevonden die daar ook heen wilde en met ons de benzine zou delen, dus wachtten we op haar voor ons hostel. Ze bleek een 34-jarige Canadese te zijn die hier al 2 jaar was en werkte. We hebben onze verhalen gedeeld en daarna de markt verkend. Dat was trouwens echt heel gezellig! Allemaal kraampjes met streekproducten. Ze hadden echt gigantische pompoenen!! Eentje leek wel op een slang die je om je nek kan doen. We proefden van alles en namen uiteindelijk een lekker kopje koffie terwijl we verder kletsten. Daarna reden we weer terug naar Napier en gingen nog samen naar een lookout. Hier namen we wat foto's, maar de lookout viel een beetje tegen. Daarna zochten we tevergeefs naar een parkeerplek, maar voor eens was het druk op een zaterdag en was het even zoeken. Uiteindelijk vonden we er een en moest ik fileparkeren (huilen) maar met de geweldige hulp van Marieke kwam ik er in 1 keer in zonder te hoeven steken! We namen afscheid van Nicole en liepen door Napier, beginnend bij het bezoekerscentrum. Daar stonden twee hele vriendelijke oudere dames geheel gekleed in art deco stijl en nadat ik vroeg wat nou kenmerkend voor deze stijl was kregen we een hele uitleg. Ik ben weer wat wijzer en heb een kaart van deze stijl gekocht om in mijn travel journal te plakken. Daarna liepen we door een winkelstraatje en streken neer voor een lunch. We besloten dat we onze auto op tijd zouden inleveren en dan maar gewoon op het vliegveld te chillen, want wat zouden we anders nog doen? Toch een beetje spijt van onze goedkope vlucht. We gingen nog even het museum in om de tentoonstelling over de aardbeving te bekijken. In 1931 was hier een enorme aardbeving, waarna heel Napier weggevaagd was. Daarna hebben ze de stad weer opgebouwd in art deco stijl, wat je nog steeds terugziet. Het was bijzonder en schrikbarend om te zien, maar wel interessant. Daarna zijn we terug naar de auto gegaan en hebben we hem ingeleverd om de laatste shuttle naar het vliegveld te nemen. Dat was om kwart over vier, en we waren om half vijf op het vliegveld. Yay for us: er was geen ruk te doen op het vliegveld en er was welgeteld 1 restaurantje. En we waren daar om half vijf, dus hadden we nog 4 uur voor onze vlucht vertrok. Oeps. Marieke ging netflixen, ik ging maar puzzelen. Iedereen om ons heen kwam en ging ook weer, en wij hingen daar maar een beetje. Op een gegeven moment besloten we om dan maar wat te gaan eten, want Marieke had gezien dat je er lekkere dingen kon kopen. En ja hoor, precies toen wij aankwamen hadden ze net al het eten weggehaald. Dus werd het maar een koek. Gelukkig had ik in de middag een hele berg frietjes op, dus was mijn maag nog goed gevuld. En om het nog erger te maken: onze vlucht had vertraging vanwege het weer. Zucht. Kon er nog wel bij! Uiteindelijk kregen we dan toch het bericht dat we konden boarden en nu had ik gelukkig mijn goede ticket om te laten scannen. Maarrr dat was nog niet alles. Toen we eindelijk in het vliegtuig zaten kregen we te horen dat ze vanwege het weer nog extra moesten bijtanken en dat we dus nog langer moesten wachten. Nog wat extra frustraties: de vrouw aan de andere kant van het gangpad had haar koptelefoon niet in haar telefoon gestoken waardoor iedereen mee kon genieten van haar serie. Een baby een paar rijen achter ons was aan het krijsen. De steward was chagrijnig. En toen we eindelijk opstegen, de mevrouw haar koptelefoon had aangesloten en de steward in zijn stoel zat, kregen we turbulentie en ging iemand stinkende kaaschips eten waardoor ik misselijk werd. Maarjaaaaaa that's life. Ik vlieg denk ik hierna niet meer met Jetstar. De vlucht leek eeuwen te duren, maar uiteindelijk landden we na 10en. De skybus die we moesten hebben was allang vertrokken, dus moesten we de skybus naar de stad nemen. Die kwam gelukkig wel snel! Eenmaal in Auckland bij de bushalte om de bus terug naar Silverdale te nemen, stonden we tot onze verbazing in een rij. Een groot aantal tieners in partykleding stond voor de bus te wachten, de bus die Marieke ook kon hebben en ik niet. We gingen in de rij staan (ik voor de gezelligheid) maar haalde bij lange na de deur niet. De bus vertrok na een tijdje, want er konden er niet meer bij. De rij groeide nog steeds en na een tijdje kwam mijn bus aan (die Marieke ook kon hebben) en gelukkig konden we erin en hadden we zitplek. Maar man o man wat waren ze luidruchtig, ik voelde me een beetje een oude oma die gesteld is op haar rust! Na de eerste halte ging Marieke eruit en bleef ik achter met de lawaaipapegaaien. Maar gelukkig had ik oortjes bij me en na 30 minuten was ook ik bij mijn bushalte. Toen nog een uber naar huis bestellen. Het was inmiddels twaalf uur 's nachts. De uber die ik had besteld annuleerde na 5 minuten en toen moest ik nog 15 minuten op de andere wachten. Fijnnnnnn. Maar uiteindelijk was ik dan toch om tien voor half een weer in huis en werd vriendelijk begroet door de katten. Gauw tanden poetsen en naar bed en om half een lag ik er eindelijk in. En de wekker ging alweer om 6:20!!! Jeeeeej. Maar niet naar de sportschool die dag!

Het was een gezellig weekendje en het was leuk om weer een heel andere omgeving te zien! Volgend weekend ben ik weer de hort op, deze keer samen met iemand die ik heb ontmoet tijdens de Milford Track! We gaan naar Rotorua. Ik ga hier in juni ook heen, maar dan ga ik met drie meiden (au pairs) en ga ik andere dingen doen dan dit weekend. Ik vertrek pas op zaterdag, want vrijdagavond heb ik een babysit avond. Wat alleen maar eerlijk is, want ik heb deze vrijdag niet gewerkt. Helaas speculaas voor mij moet ik met de bus naar Rotorua, wat 4 uur duurt, en ik dus om 8 uur 's ochtends al vanuit Auckland vertrek als ik nog wat uit mijn weekend wil halen. En.... 8 uur in Auckland betekent dat ik om 6:35 de bus hier moet hebben. En ik dus al voor 6 uur op moet!!!!! Dat doet pijn. Maar goed, je moet er wat voor over hebben. En Marita heeft al super lief aangegeven dat ze me om 6:15 's ochtends best weg wilt brengen naar de bushalte, de kids zijn dan toch vaak al op. Dat maakt het ietsjes beter. Nog een leuk klein stukje: dinsdagavond heb ik een gezellig meidenavondje met Marita gehad, want Steve had iets voor werk 's avonds. En dus keken wij een super leuke film, dronken g&t en aten bergen chocokoekjes! Dit soort avondjes vind ik altijd reuzegezellig. Als Steve er is kijken we ook meestal iets (geen meidenfilms) met een drankje en snacks, dan is het ook altijd gezellig! Ik ben echt heel blij met dit gezin. Het is zo raar dat ik nog maar 8 weken met ze heb!! 8 weken, kan je het je voorstellen?!

Allright folks, ik ga mijn bed langzaamaan opzoeken, morgen weer vroeg op! See ya en een fijne dag!

Milford Track

Kia ora lieve mensen,

Wat was deze track gaaf. Ongelooflijk. En wat ben ik trots op mezelf dat ik het heb doorstaan en door ben blijven gaan, ondanks alle ontberingen. Ik zal deze track niet meer zo snel vergeten!

Het begon op donderdag 25 april. Ik had de avond ervoor ingecheckt in een hostel in Te Anau en nog even gauw wat spulletjes gekocht voor de volgende dag. Om 10:00 haalde ik mijn tickets voor de hutten & transport op bij het informatiecentrum en kreeg te horen dat er 4 dagen lang regen en misschien wel sneeuw voorspeld was. Fijn vooruitzicht!! Maarja, het regent minimaal 200 dagen per jaar in Fiordland (het gebied), dus erg onverwachts was dit niet. Na het ophalen heb ik ontbijt en lunch gehaald bij de enige zaak die open was (oeps niet aan gedacht, het was Anzac day die dag) en heb daarna tot 11:45 in mijn hostel gezeten. Vlak voordat ik weg moest kwam er een gast bij me zitten, die nog niet kon inchecken. We raakten aan de praat en hij bleek Nederlands te zijn en net terug te zijn van een andere track. Hij was zeer jaloers op mijn tickets voor de Milford track! Want zodra het seizoen opengaat, zijn de hutten voor de Milford track binnen de kortste keren al uitverkocht. Mazzel voor mij! Om 11:45 was het dan toch echt tijd om de grote backpack om te doen en naar het informatiecentrum te lopen. Daar werd ik samen met een groepje andere mensen opgehaald en werden we naar Te Anau Downs gebracht. Vanaf hier moesten we met de boot verder, waarna de track dan toch eindelijk zou gaan beginnen....! Op de boot kwamen er nog andere mensen bij. Ik keek om me heen om te zien of er nog meer alleengangers waren, maar nee; ik had pech. Er waren de volgende groepen: doorgewinterde, oude hikers, Aziatisch stel met dochter (spraken geen Engels), stel met gezamenlijke vriendin, gezin met kinderen, stelletjes met hun moeders en moi, de alleenganger. Een beetje onwennig was dat wel, om als enige alleen te zijn. Nouja, wellicht dat ik nog met een van de groepjes aan de praat zou raken.

De boot bracht ons naar de start van de track en we kregen gelijk een bui op ons hoofd. Dus: regenhoezen over de backpacks, regenkleding aan en gaan met die banaan! Na 5 minuten leek het even te stoppen, maar net toen ik mijn regenjas uit had (ik had het warm) ging het weer regenen. Dus regenjas weer aan en verder lopen. De eerste dag stond er maar 5 km op het programma, dus we hadden het makkelijk. Dacht ik. Voor het eerst in mijn leven liep ik met een grote, zware backpack op mijn rug. Nou, dat is niet niks! Ik had nog niet helemaal door hoe ik hem goed moest verstellen. Je backpack moet qua gewicht voor 80 % op je heupen rusten en voor 20 % op je schouders. Dat lukte bij mij in het begin niet, waardoor ik het vooral op mijn schouders voelde. Nou, en dan is het zwaar! Wat was ik blij dat we maar 5 km hoefden te lopen. Aan het einde sprak ik de moeder van het gezin en kletsten we kort, want we kwamen bij Clinton Hut aan. Eenmaal bij de hut aangekomen deed ik mijn backpack gelijk af (en kon mijn schouders horen juichen) en hing al mijn regenspullen op om te laten drogen. De schoenen moesten ook uit. Gelukkig had een extra paar bij me! Ik nam een bed vlakbij de deur, in het hoekje, en legde mijn slaapzak erop. Een beetje onwennig keek ik in het rond om te zien wat de anderen deden. Ik liep naar de gezamenlijke ruimte en keek rond. Mensen maakten thee/koffie/soep en aten wat lekkers. Ik ging terug om mijn pannetje, beker, thee en chocola te halen en liep weer naar binnen. Ik liep weer naar die moeder toe en vroeg of ik bij haar aan tafel mocht zitten. We raakten daarna meteen aan de praat en ik leerde ook haar man en de kinderen kennen. Ze hielpen me met het opstarten van het gas en gaven me de tip de hendeltjes van mijn pannetje uit te klappen. Daarna kon ik water koken en thee zetten (dankzij Steve, ik had zijn spullen geleend!) en ging ik bij de kinderen (4 kids, 10-15? aan tafel zitten. Ze waren op dat moment aan het hartenjagen en vroegen of ik ook mee wilde doen. Ze lieten me zien hoe het werkte en daarna speelde ik een paar potjes mee. Super gezellig! Zij vertelden mij dat zij toen ze in Australië woonden ook een au pair hadden (en ik leek op haar volgens een van de jongens). Leuk om die verhalen te delen! Rond zes uur begon iedereen te koken. Ik haalde mijn gevriesdroogde kip, maïs en noedels soep en kreeg een uitgebreide uitleg van de kinderen over de werkwijze van gevriesdroogd eten. Na 15 minuten was mijn maaltje klaar, mijn eerste gevriesdroogde maaltijd. Tja, het was geen 3 sterren, maar het was ook niet verkeerd. Ik at nog maar wat chocola na afloop. Na het eten waste ik mijn kommetje en spork (vork/lepel/mes-in-een) af en zag dat er nieuwe mensen binnen waren gekomen. Een daarvan was ook een alleenganger, en ik herkende hem uit mijn hostel die ochtend! Ik zei dat ook tegen hem en hij herkende mij ook. Wat toevallig! Ik ging na het afwassen weer bij het gezin zitten en de jongen kwam bij mij zitten eten. We hebben de rest van de avond gekletst en aan het einde besloten we om de volgende dag samen te lopen. Goed hè! Was ik toch niet alleen!!

Dag 2: 16,5 km, 6 uur lopen, vrij vlak en op het eind 400 meter klimmen. De dag begon goed. Beetje druilerig (maar geen stortregen!), weinig wind en mijn backpack leek goed te hangen. Samen met mijn nieuwe reisgenoot begon ik de volgende wandeling om 8 uur en we vertrokken met frisse moed! Maar oh jee, na 15 minuten begon mijn backpack alweer te hangen. Ik besloot toch door te bijten en heb hem af en toe afgedaan om hem opnieuw te kunnen verstellen. Maar goed, mijn reisgenoot maakte het al een stuk beter. We kletsten aan een stuk door! Hij komt uit Argentinië en is hier met een visitor visa, dus blijft maximaal 3 maanden. Daarna gaat hij nog doorreizen, wellicht naar Nieuw Caledonië en hij wilt uiteindelijk ook naar Europa. Zijn naam (wat ik pas vroeg toen we halverwege waren) is Christian en hij is half Duits half Argentijns. We hebben elkaar van alles en nog wat verteld: reisverhalen, verhalen over thuis, kwetsbare verhalen over heimwee en opa's en oma's en over onze liefde voor onze huisdieren! Best gek hoe goed je iemand leert kennen daar midden in de natuur. En wat was de track overweldigend. Overal waar we keken was het groen (zelfs het water was soms groen!). We liepen door bossen, langs de Clinton Rivier, door lege vlaktes, over rotsachtige vlaktes, over schommelbruggen, langs watervallen en langs meren. Op een bepaald moment kwamen we het bos uit en kwamen we in de lege bergvallei uit. Om ons heen torenden de bergen boven ons uit, met tig watervallen die hard naar beneden stroomden. Wat voelde ik me klein! We namen een moment om dit alles in ons op te nemen, want het was allemachtig prachtig. De foto's die ik maakte die doen gewoon geen recht aan hoe mooi het daar is. Op dat moment zag ik ook dat de regen het hele plaatje alleen nog maar mooier maakte; het kwam echt tot leven. We werden er stil van en liepen daarna ook even zwijgend verder, om alle indrukken te verwerken. Daarna kletsten we weer vrolijk door! Na een tijdje kwamen we een andere gast tegen. (Ik zeg bewust jongen of gast, jongen = mijn leeftijd, gast = 30+) Hij was hier samen met een vriendin en liep alvast vooruit, zodat zij op haar eigen tempo kon lopen en hij foto's kon maken. Ik liep een tijdje met hem en kletste over mijn leven hier en mijn leven thuis. Hij bleek een ware wereldreiziger te zijn, met al 47 bezochte landen! Mijn hemel. Ik vertelde hem dat iedereen om mij heen hier een soort thuisgevoel krijgt, maar dat dat bij mij uitbleef en dat ik gewoon weer graag naar huis wilde als de tijd daar was. Dat vond hij gek, maar snapte het wel. Ik sprak Christian een paar minuten later en vertelde hem hetzelfde, en hij had ook hetzelfde gevoel. Hij wilde uiteindelijk ook gewoon weer terug naar huis en vertelde me over het bruisende avondleven dat in zijn land tot stand kwam. Dat snapte ik wel. We liepen samen verder en moesten even een stuk klimmen, er lagen namelijk allemaal rotsblokken op het pad! Klimmend en klauterend als aapjes kwamen we uiteindelijk weer bij het vlakke pad. We passeerden een shelter waar het druk was en besloten daarom door te lopen. Niet veel verder kwamen we bij een busstop (?!) en besloten daar even te stoppen. Wie weet of er een bus zou komen! Een tijdje later kwam een van de doorgewinterde hikers bij ons zitten en vertelde over Scandinavië (en hij had een Nederlandse opa!) en we wisselden wat verhalen uit. Het gezin passeerden ons, andere groepen passeerden ons, en niet veel later liepen we ook weer verder. Wat grappig was: een paar stukken verder liepen wij ineens voor het gezin! Waarop we te horen kregen: hee, hebben jullie dan toch de bus genomen! Super grappig. Het laatste stuk was 400 meter klimmen. Oef. Best pittig! Ik was al een beetje moe van de hele dag lopen en dan ook nog met die zware backpack op mijn rug.. Ik werd trouwens zeer gesteund hoor, ik had als ik het wilde mijn backpack kunnen wisselen met Christian of de oudste zoon van het gezin, maar you know me: ik behoud mijn trots liever, ook als dat betekent dat ik met een zware backpack moet zeulen. En toen waren we in de namiddag toch eindelijk bij Mintaro Hut aangekomen! Hèhè. Natte zooi uit, warme kleding aan en thee zetten. Even mijn travel journal bijgewerkt en daarna gekletst met Ashein & Katarina, de vrienden die we eerder die dag tegen waren gekomen. Die avond stond er nasi op het menu. Hmmm... Beetje flauw. Maarja, het was te nassen. We kregen om 20:30 een mini comedyshow van de ranger en kregen pas de volgende ochtend om 7:30 te horen of we weg konden, of dat we moesten blijven wachten voor beter weer.... To be continued!

Dag 3: 14 km, 6-7 uur lopen (+1u30 voor de sidetrip) omhoog naar de bergpas en dan weer naar beneden. Om 7:30 stond iedereen klaar om te vertrekken. De ranger vertelde ons dat we een flinke bui in de namiddag konden verwachten en dat het om 9:00 droger zou worden. Toch vertrokken de meeste mensen al. Ik had eerlijk gezegd niet zo'n zin om in de stromende regen mijn dag te beginnen, maar mijn reisgenoot Christian wel. Ik had al de avond ervoor gehoord dat Ashein zo laat mogelijk wilde vertrekken, dus toen bleek dat Christian weg wilde gebaarde ik naar hem dat hij kon gaan. Daarna vroeg ik Ashein of ik met hem mee kon lopen, wat geen probleem was. Yay goed bezig! Reisgenoot nummer twee gevonden. We vertrokken samen om 9:00, net op het moment dat het droger werd! Het eerste stuk was goed te doen, maar daarna begon de klim! De bergpas is 1154 m hoog en we zaten op dat moment op 600 m. Dus dat werd een aardige klim! Het pad liep geleidelijk omhoog, wat normaal gesproken weinig moeite zou kosten, maar met een zware backpack op je rug is het wel even anders. Ashein had gelukkig veel geduld en liet mij mijn adempauzes houden. Achteraf wel een beetje sneu; een van de redenen dat hij later vertrok was dat hij Katarina dan in zou halen, omdat zij traag loopt. En nu liep ik ook traag! Weliswaar iets minder traag, maar toch. Hij vond het gelukkig niet erg. Net als met Christian hebben we veel verhalen gedeeld over onszelf en onze reizen. Toen we nog een kwart moesten, kwamen we Christian tegen die rustiger aan liep en veel foto's nam. Ashein leverde mij op dat moment weer over aan Christian en sprintte toen de bergpas op om naar Katarina te gaan (waar haalt hij die energie toch vandaan!!). Christian en ik liepen op dat moment weer verder, klaar voor het laatste stukje van de bergpas. Wat een omgeving! We kwamen steeds hoger en dat gaf zoveel mooie uitzichten op de valleien, watervallen en bergen! Weer werden we er stil van. We klommen verder omhoog, tot we bij de memorial van Clinton MacKinnon waren. Hier namen we even een korte pauze, maakten veel foto's en genoten van het uitzicht. Het was daarna nog een paar meter omhoog tot het hoogste punt van de bergpas. Ik liep alvast vooruit, terwijl Christian meer foto's maakte. De hagel kwam plotseling naar beneden vallen en het werd even doorbijten om naar de shelter te komen, want we waren midden op de bergpas en als je daar hagel op je hoofd krijgt dan ben je niet blij, het is totaal onbeschut. Gauw even een foto van het bordje gemaakt dat ik de pas had bereikt en toen gauw doorgelopen naar de shelter, waar we onze natte zooi uitdeden en warme thee zetten. Eventjes opwarmen voordat we aan de afdaling zouden beginnen!! Ik sprak Katarina in de shelter en deelde mijn ervaring met de bergpas oplopen. Zij had hetzelfde! En net als ik had ook zij zich overpakt, omdat het ook voor haar de eerste keer was. Na een kwartiertje kreeg ik het koud van het stilzitten (zo'n shelter is natuurlijk niet heel warm) en dus trokken Christian en ik er weer op uit. Laat de afdaling maar beginnen! Dat viel nog niet mee: het pad was glad en vol stenen en liep vrij steil naar beneden. Soms moesten we door watervallen heen lopen! De moeders en de stelletjes hadden wandelstokken bij zich, dat had ik op dat moment ook wel fijn gevonden! Al was ik ook tevreden met mijn knieband, die heeft goed geholpen! Zo'n beetje halverwege toen we weer op boomhoogte waren, was ik Christian kwijtgeraakt (foto's aan het maken) en kwamen Katarina en Ashein dichterbij. Ik liep af en toen alleen, af en toen met ze samen. En na een tijdje voegde ook Christian zich weer bij het gezelschap en liepen we met zijn vieren verder. Dat stuk werd zwaarder en zwaarder. De stenen op het pad waren glad en het was echt een flink stuk dalen:zo'n 954 m. Dat is niet niks! Op een gegeven moment begonnen mijn enkels en kuiten het iets minder te vinden, dus werd het doorbijten. Oja, en had ik al verteld hoe zwaar mijn backpack was?! Dus je kan wel voorstellen dat dit behoorlijk pittig was. Gelukkig werd ik afgeleid door a) mijn gezelschap en b) de geweldige omgeving waar ik doorheen liep. Na een tijdje kwamen we bij de shelter aan, waar we onze backpacks konden achterlaten om naar de Sutherland Falls te lopen. Dit was een side trip van 45 minuten (een weg) en bracht ons naar de hoogste waterval van Nieuw-Zeeland. We begonnen met zijn vieren, maar uiteindelijk liepen de heren voorop en sjokten Katarina en ik erachter aan. De waterval was geweldig en super bruisend. Zodra je dichterbij kwam kreeg je gelijk een douche! Verfrissend, maar een beetje koud. Ashein vertelde ons dat vrienden van hem hier ooit in de zomer waren en toen erin waren wezen zwemmen! Ja dat is gaaf. Maar niet in de herfst!! We liepen weer 45 minuten terug en toen was het nog een 1 uur naar de hut. Dat laatste uur was best zwaar, want ik was er wel een beetje klaar mee. Maar we waren met zijn vieren, hielpen elkaar er doorheen en bleven doorbijten. En toen kwamen we uiteindelijk aan bij Dumpling Hut! Genoemd naar dumplings, omdat er een kleine berg vlakbij was die op een dumpling leek. Ik was helemaal kapot, maar ook helemaal doorweekt, dus hup natte zooi weer uit en warme kleding aan. En het was al 6 uur 's avonds, dus etenstijd! Maar: eerst een roze koek, want die had ik verdiend. Dat was mijn motivatie om door te blijven lopen (in mijn achterhoofd klonk het: roze koek, roze koek, roze koek!). Daarna had ik een kak in momentje en had niet heelveel trek in mijn vegetarische pasta. Ik heb even een momentje van misselijkheid gehad van de inspanning en vermoeidheid, maar na even teruggetrokken op de wc in elkaar gedoken te hebben gezeten ging het weer beter en kreeg ik weer trek. De pasta was niet zo lekker, maar zoals elke andere gevriesdroogde maaltijd was het wel te nassen. Ik sprak niet zoveel die avond, omdat ik erg moe was, maar bleef toch langer dan de meeste anderen op. Ik ben samen met Ashein en mijn chocola nog even een tijdje voor de vuurplaats gaan zitten en we hebben nog een lange tijd gekletst. Daarna gingen ook wij op weg naar ons bed, want de volgende ochtend moesten we al om 7 uur klaarstaan! De ranger had ons namelijk verteld dat het mogelijk was dat we niet konden vertrekken morgen, vanwege hevige regenval. De eerste twee stukken van ons pad zouden dan overstromen en het zou te gevaarlijk zijn om door te gaan. Best spannend dus. We moesten zorgen dat we al helemaal gepakt waren voor 7 uur, want als het veilig was, dan moesten we meteen kunnen vertrekken. To be continued!!!

Dag 4: 18 km, 5,5-6 uur lopen, overal vlak, een stukje klimmen en dalen. De laatste dag is aangebroken. Om half zes werd ik gewekt door een wekker in mijn bunk en om tien voor zes ging ik er uit. Ontbijt: porridge. Blegh. De afgelopen dagen heb ik gevriesdroogde porridge en yoghurt gegeten, maar dat is echt niet te nassen. Ik heb het gemaakt, maar heb maar de helft op. Ik kreeg het gewoon niet weg! Ik heb nog maar een paar mueslibarren gegeten ter compensatie. Niet dat die nou veel lekkerder zijn.. Afijn, de dag begon al vroeg en we kregen om 7:00 het heugelijke nieuws te horen dat we konden vertrekken. Om 11:00 zou de hevige regenval komen. Helaas speculaas voor de mensen in Mintaro Hut (die de bergpas op en af moesten), zij zaten vast en moesten wachten tot nader nieuws! Ik begon onze trip met mijn drie reisgenoten: Christian, Ashein en Katarina. Al werd het al gauw: Christian en Ashein en Katarina en ik. Zij zaten nog vol energie, wij waren op. Samen hielpen we elkaar er doorheen en we kletsten het een en ander onderweg. We stopten nadat we het overstromingsgebied waren gepasseerd en aten wat, want dit werd onze laatste stop tot het einde. Eigenlijk was deze dag het zwaarst/saaist. De omgeving was uiteraard nog steeds mooi en we passeerden een gebied waarin allemaal dode bomen in de modder stonden, vanwege een grote overstroming in 1982. We moesten over en onder boomstronken klimmen, wat het weer even wat leuker maakte. Daarna was het alleen nog maar lopen, lopen en nog eens lopen. En zoals al voorspeld was: het regende aan een stuk door. En het hield niet op. Dit maakte dat onze al natte schoenen weer nat werden en we met soppende sokken in soppende schoenen liepen. Blaren had ik nog niet, maar die kwamen nu wel! Mijn schouders hadden er geen zin meer in en begonnen te zeuren, mijn kuiten begonnen zo langzaamaan zeer te doen en de regen stemde mijn humeur somber. Gelukkig liep ik met Katarina: we hielpen elkaar er echt doorheen. Stopten als we het nodig hadden, hielpen elkaar de diepe watervallen door te kruisen en pepte elkaar op. Ook dacht ik veel aan mijn ouders op dit moment, in gedachten liepen ze met mij mee. Het einde van de track was het ergst: we dachten dat we er waren na het zien van het paaltje 53 km, maar nee hoor. De track was 54,5 km en dus moesten we nog even. Het leek alsof er geen einde aan kwam! Na elke bocht kwam er weer een nieuwe bocht. En net toen ik dacht dat we er nooit zouden komen, zagen we het bordje van Sandly Point. YAAAA we made it! 33,5 mile in onze benen. We liepen gauw de shelter in, want de regen was zoals voorspeld erger geworden. In de shelter zaten Ashein en Christian al op ons te wachten, samen met een paar anderen. De boot kwam ons eerder ophalen, want de ranger had laten weten dat we eerder waren vertrokken. We rilden van de kou, want alles was doorweekt: elk laagje dat ik aanhad (en dat waren er nogal veel). De bootrit duurde gelukkig maar 5 minuten en toen we bij de terminal aankwamen zijn we gelijk in de wc's geschoten om ons om te kleden. Ohh wat was het fijn om in een joggingbroek en een warm fleecevest rond te lopen! We moesten 10 minuten op onze bus wachten en konden daarna lekker warm en knus in de bus (rijmt!).

De buschauffeur zette de verwarming flink aan, tot grote vreugde van ons. We kregen onderweg een uitgebreide uitleg over de omgeving terwijl we naar Te Anau Downs reden. We dropten een groep daar, en haalden ook een grote groep op. Sneu voor hen: zij waren aan de Milford track begonnen, maar moesten vanwege het weer omkeren. Wat hebben wij geluk gehad!!! De bus bracht ons verder naar Te Anau, waar ik afscheid nam van Christian die weer terug naar zijn hostel ging. We hadden daarvoor nummers uitgewisseld en afgesproken om een keer in Auckland weer af te spreken! Ik ging vlakbij Ashein en Katarina zitten, want zij gingen net zoals ik naar Queenstown. De bus stopte bij een café, waar we een mince pie (taartje van bladerdeeg gevuld met gehakt) en chippies haalde, want oh wat hadden wij een trek!!! We hebben dit lekker verorberd en zijn daarna weer in de bus gekropen. De rit naar Queenstown duurde lang en het grootste gedeelte hebben Ashein en Katarina geslapen en heb ik uit het raampje gekeken. Zij hadden een hostel in het centrum geboekt en gingen een burger eten. Daar kreeg ik ook heel erg veel zin in, dus ben ik met ze mee gegaan! We dropten onze backpacks in hun kamer en liepen naar de burgerketen. Er staat dus serieus altijd een rij voor deze keten, die soms tot helemaal buiten om de hoek staat! Zo goed zijn die burgers. Nou, dat snapte ik ook wel. Verse, knapperige broodjes die goed gevuld zijn (een beetje te goed, zoveel past er niet in mijn maag). Ik heb er onwijs van genoten, dit had ik nodig! Samen met Ashein ben ik nog een stukje door Queenstown gelopen en daarna hebben we mijn backpack opgehaald en is hij met mij mee naar de bus gelopen. De buschauffeur vroeg mij waar ik heen moest: ehhh, vergeten hoe de halte heette! Ik kwam er tijdens het rijden weer op en vertelde het hem toen hij stilstond op een transferhalte. Oeps, de halte waar ik heen moest zat op een gedeelte onder constructie en dus ging er maar een bus een keer per uur. En daarna moest ik ook nog een heuvel oplopen. Hij raadde me aan uit te stappen en een uber te nemen. Wat ik dus maar deed, want ik had niet veel zin om weer een heuvel op te lopen. Mijn accommodatie was perfect: een eigen super knus kamertje met kachel en warme deken, uitkijkend op de bergen (wat ik niet zag door het donker) en de badkamer die ik deelde had een heerlijke douche.... en een bad!! Nou dat had ik nodig!! Ik heb eerst met mijn ouders gebeld, want ik was 4 dagen van de radar, en daarna heb ik heerlijk gebadderd en gepoedeld totdat ik van top tot teen schoon was. Ik heb al mijn natte spullen te drogen gelegd, de kachel maar weer uitgezet (het werd een beetje warm) en ben toen lekker in bed gekropen. Dat had ik nodig.

De volgende ochtend heb ik op mijn gemak ontbeten. Ik kreeg een bericht dat mijn vlucht vertraagd was vanwege het weer, maar ik kon nog eventjes in de gezamenlijke ruimte blijven. Ik vroeg de eigenaar wat ik het beste kon doen om bij het vliegveld te komen en na een belletje zei hij mij dat hij naar de supermarkt moest die daar vlakbij was, dus dat hij mij wel een stukje op weg kon brengen! Nouuuu helemaal geweldig. Scheelde me weer 2 dollar! Ik heb nog even een kop thee gedronken en kon om 11 uur instappen. Het vliegveld is niet zover weg, maar met de constructie is het een stuk om. Ik werd helemaal naar het vliegveld gebracht (zo aardig!) en heb daar mijn journal bijgewerkt en wat rondgeneusd. Na een tijdje maar door de douane gegaan en nog 15 minuten bij de gate gewacht. Het was fijn om weer terug te gaan naar Auckland. Alleen nog de vraag: hoe kom ik terug? Ik had meerdere opties, maar heb uiteindelijk de skybus gehaald en ben overgestapt op de gewone bus. En daarna nog een uber naar huis! Hele wereldreis, en toen ik eenmaal terug was moest ik gelijk alweer weg om Zoe en Max op te halen. Zo lief om te zien hoe blij ze keken toen ze me aan zagen komen. Ik voelde me gelijk weer thuis. Mijn oren werden meteen van mijn hoofd gekletst en ik werd uiteraard weer even getest 's avonds, maar alles kwam goed en ze lagen op tijd in bed. Ik heb maar weer het ritme opgepakt door te gaan koken, tot verbazing van Marita en Steve, en heb ze alles verteld en mijn foto's laten zien. Steve wil nu ook gaan! Ik wens hem veel succes :)

En nu... Nu is het even bijkomen van alle indrukken. Dit weekend doe ik niks, ben ik met de familie, heb ik kleding gekocht voor de winter en zit ik lekker in het zonnetje nu het nog kan. Volgend weekend staat er weer een trip gepland!

Allright folks, dit was een lange blog, maar het was dan ook een groot avontuur! Ik ben zeer benieuwd wat jullie ervan vinden, laat me dit vooral weten!! En fijn weekend voor jullie! Cheers