Dit weekend is denk ik wel mijn meest actieve en spannendste weekend ooit geweest. Gelukkig kan ik na een bad met magnesiumzout voor mijn spieren weer een beetje normaal lopen :) er zitten heel wat kilometers in mijn benen!

Ik had me in januari aangemeld voor een weekendtrip met Student Trips. Zij organiseren jongerenreizen voor dagjes weg, weekendjes weg of korte reisjes. Ik had de Tongariro crossing voorbij zien komen, en aangezien deze hike in de top tien must do staat, heb ik me meteen aangemeld! Het is namelijk best een eind rijden, en nu konden we lekker met de bus. Ik heb er in de coffee group over gesproken, en wat later besloot Maren dat ze zich ook aan ging melden. Gezellig!

Zaterdag moesten we vroeg op om op tijd in Auckland te zijn. De groep bleek groot te zijn: 46 personen gingen mee! En ik hoorde al snel: er zitten Hollanders in het gezelschap! Dat was raar om te horen, na zoveel Engels te spreken met mensen.

Eenmaal in de bus kregen we uitleg over waar we naartoe gingen en hoelaat we ergens zouden zijn. De stemming zat er goed in toen we van de reisleiding moesten gaan speeddaten met mensen in de bus. Mijn rij bleef zitten, Maren haar rij schoot steeds naar achter, en zo ging het bij die andere rijen ook alleen gingen ze daar naar voren. Erg grappig! Ik heb gesproken met andere au pairs, met stagiaires en met de reisleiding. Met een van de reisleiding had ik een mooi gesprek. Ik vertelde dat men vond dat ik al zo veranderd was, en toen hij vroeg in welk opzicht en ik zei dat ik een introvert persoon was die uit haar schulp kroop, ging het gesprek over introvert zijn maar extraverte dingen doen. Hijzelf was hier naartoe gereisd op mijn leeftijd en was toen ook introvert, maar is ook uit zijn schulp gekropen door zoveel mensen te ontmoeten en erop uit te gaan. Mooi gesprek was dat!!

Toen tijd voor onze eerste echte stop. De meest spannende stop die dag: ik ging van de extreme swing!!! Van tevoren had ik gezien dat je of kon bungeejumpen, of die swing kon doen, en aangezien ik wel zin had in een potje adrenaline, koos ik voor de swing. Mijn hemel, ik kreeg toch wel een beetje de zenuwen toen ik zag dat het touw los werd gelaten en je in een soort vrije val naar beneden viel, om vervolgens te schommelen. Op hoogte van 47 meter! Ik was op dat moment wel erg blij dat er een andere au pair naar mij toe was gekomen om te vragen of we samen konden (want dan ging je harder). Zo hoefde ik niet in mijn eentje te lijden. Maar wat was het gaaf!! De val was erg eng, maar daarna was het helemaal leuk. En bovendien, een heel mooi uitzicht!

Na deze gekkigheid zijn we naar de Hot Pools gereden. Dit zijn een paar poeltjes die in een rivier uitkomen, maar die zijn behoorlijk warm omdat ze op vulkanisch gebied liggen. Tijd om uit te proberen! Wel gek, om met 26 graden in een poeltje van 30-40 graden te gaan! Na een tijdje maar afkoelen in de rivier.

's Avonds kregen we pizza om bij het meer op te eten, waarbij we ondertussen uitzicht hadden op de bergen waar we de volgende dag naartoe zouden gaan. Zin in!!

Oei wat moesten we vroeg op, 4 uur 's ochtends! Iedereen lag nog half te slapen in de bus, en uiteindelijk kwamen we om 7 uur aan bij het startpunt. Nog even een beginfoto, en de hike kon beginnen!

Maren en ik stapten stevig door, want we wilden niet in de grote groep verzeild raken en bovendien moesten we voor de zon doorbrak voorbij de devils stairs komen, die waren namelijk niet grappig om met de zon in je rug te doen. We liepen kilometer na kilometer door het prachtige landschap, ons afvragend wanneer de stairs zouden komen en hoe heftig ze zouden zijn. Nou... Heftig!!! Tjeetje, je moet je even voorstellen dat je een berg op wilt, dat pad duurt 1 km lang en bestaat uit mega veel steile trapjes en steile paadjes omhoog. Poepoe ik dacht dat ik wel een conditie had, nou, dat viel zwaar tegen! Hijgend en puffend kwamen we uiteindelijk bovenaan, waarna we beloond werden met een prachtig uitzicht op Mount Ngarahoe oftewel, mount doom. We zaten te grappen over de ring die vernietigd moest worden en namen een korte break (snack). We liepen een stukje verder en toen hadden we nog veel beter uitzicht erop! Al was het wel erg mistig, dus de berg verdween steeds achter de wolken. We hebben mooie foto's gemaakt en liepen daarna door naar de volgende uitdaging: de Red crater op om op de rand van de krater te komen. Dat was ook weer een lastig stukje. Het pad liep steil omhoog met allerlei grote en kleine stenen, maar daardoor was het erg glad. Het werd ons dus wel moeilijk gemaakt, maar ook hier kwamen we hijgend en puffend boven. Wauw!!!!!!!! Wat een uitzicht over de andere bergen, de krater, de geiser, meertjes... Maarja we moesten al gelijk weer dalen. En ik had gezegd dat het pad omhoog al erg was, nou.. Omlaag was nog veel erger. Het pad was nog gladder dan omhoog en je kon dus erg makkelijk wegglijden. Overal waar je keek zag je mensen uitglijden of vallen. Oei. Stapje voor stapje, schuin naar beneden, was het beste. Ik heb het voor elkaar gekregen niet te vallen! Maar oei, ik voelde mijn benen wel zeg..

Eenmaal beneden was het weer tijd voor een snack. Ik kon me wat dat betreft wel goed identificeren met de hobbits op reis: what about second breakfast? Mijn tas was denk ik voor het grootste gedeelte gevuld met snacks!

We liepen om de meren en de geisers heen, eilucht!! Maar wel onwijs indrukwekkend om te zien. Ik heb foto na foto genomen, maar geen enkele foto komt dichtbij de werkelijkheid. Het is zo mooi, dat kan je met de mooiste foto niet vangen. Maar goed, ik heb mijn best gedaan!

Daarna werd ons pad rustig en plat, Met af en toe een kronkeltje omhoog of omlaag. Dat was wel even fijn na al dat klimmen en afdalen. We aten een stukje fruit bij een ander meer en genoten van het uitzicht. Uiteindelijk kwamen we aan bij het langste en laatste stukje, alleen nog maar afdalen. Hoewel het paadje niet zo steil was, is zoveel kilometer alleen maar afdalen toch best wel vermoeiend. Zeker na wat we al hadden gelopen! Onderweg zijn we gestopt voor snacks en lunch, en daarna liepen we het helemaal uit. Tjongejonge wat waren we opgelucht toen we eindelijk in het bos kwamen. Dat moest betekenen dat we er bijna waren! Nou.. Echt niet! In het bos moesten we ook nog klimmen en afdalen en nog minstens 2 a 3 kilometer door lopen. Alsof er geen einde aan kwam! Maar toen toch echt: de parkeerplaats was in zicht. We ploften neer om op de bus te wachten. We hadden de hike met pauzes in 6 uur gelopen. Vind ik knap voor iemand die niet zo vaak 20 km loopt, laat staan over steile paadjes. Ik ben zo trots dat het gelukt is! We hebben ook nog een na foto gemaakt, waarop je heel goed kan zien hoe vermoeid we waren.

De shuttle nam ons mee naar de bus en daar moesten we nog anderhalf uur wachten op de anderen, die later aankwamen en dus een andere shuttle hadden. We trakteerden onszelf op een frietje bij de burger King (fout, erg fout, maar wel onwijs veel trek in) en klommen daarna de bus in met onze sandalen en slippers aan. Fijn om die warme wandelschoenen uit te hebben!

De busreis duurde 4,5 uur en toen waren we eindelijk terug in Auckland. Maarja, toen moesten we nog terug naar de auto lopen.. Gelukkig was dat niet zo heel erg ver. Vermoeid klommen we erin en reden we terug.

De Tongariro crossing is absoluut een hike die je gedaan moet hebben als je hier bent. Het is zo prachtig, gewoon niet voor te stellen. Ik ga vanmiddag mijn foto's erop zetten. Laat je meenemen door midden-aarde!

Volgend weekend is de planning dat we met een Belgische jongen en Nederlandse jongen (en Maren, voor 't laatst mee) naar New Plymouth gaan. Daar gaan we een hike naar Mount Taranaki maken. Jaja een berg, alweer een berg. Maar deze keer geen 20 kilometer!

Allright mensen, ik ga de kinderen aankleden en gereedmaken om naar school en daycare te brengen. En daarna is het tijd om Lord Of The Rings deel drie te kijken met Maren! Ga ik eindelijk zien hoe het afloopt. En daarna lekker zwemmen. Wat een leven :)

Fijne avond jullie!!

Lieve groetjes