G'dday mate!

Deze wereldreiziger is inmiddels in kangoeroeland aangekomen en zit daar alweer even. Na een fantastische 4 weken samen met mijn ouders in Nieuw-Zeeland was het tijd voor het laatste avontuur. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar dat zij mij zijn komen opzoeken en we hebben een onvergetelijke tijd gehad. Het afscheid was zwaar, maar ook dat hoort erbij.

Mijn reis ging verder in Melbourne. Na het overvliegen van de Tasman zee kwam ik 's avonds laat aan in Melbourne, de culturele hoofdstad van Australië. De echte hoofdstad is Canberra, maar is daar zitten alleen maar alle belangrijke mensen en ministeries. Om Australië te beleven moest je sowieso naar Melbourne, was mij gezegd. Dus: Melbourne! Vrijdagavond in de taxi gestapt en op weg naar mijn airbnb. Ik had nogal budgetproof geboekt en kwam aan bij een oud gebouw. Ik moest de lockbox vinden bij het hek waarin de sleutels zaten. Na wat gedraai kreeg ik het open en toen moest ik uitvinden welke sleutel de juiste was om het hek open te krijgen. De blauwe? Bruine? Grijze? Kleine grijze? Het was de grijze (en hoe vaak ik dat wel niet vergat..) en het hek ging open. Het was al erg donker en ik wist dat er beneden een winkel zat dus dacht ik dat ik verder moest lopen. Daar zat een deur, waar dus de bruine sleutel op moest. En toen stapte ik de keuken binnen.. maar ik kon niet verder! Het leek wel alsof ik in een escaperoom zat. Dus weer terug de keuken uit en terug naar het hek. Daar zag ik ineens wel de zijdeur en probeerde weer alle sleutels (het was de blauwe, mijn geheugen werkte als een zeef die avond) en stapte naar binnen. Ik moest een trap op en zeulde mijn hutkoffer naar boven. Boven moest ik nog een deur openmaken en moest mijn deur optillen om hem open te krijgen.. En het was koud! Maar goed, ik was er. Ik heb al mijn spullen uitgestald en ben maar gauw gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik wakker in een vreemde airbnb in een vreemde stad (en nee, ik had niet net de nacht van mijn leven gehad want het was nogal koud) en ik werd ineens overspoeld met verdriet. Het afscheid van mijn ouders drong ineens diep door. Zij gingen weer terug naar huis. Ik niet, ik zat weereens in Verweggistan waar ik niks en niemand kende. Voor het eerst had ik echt flink heimwee. Ik snapte mezelf niet meer, waarom heb ik ervoor gekozen om door te gaan naar Australië en niet gewoon lekker naar huis te gaan? 8 maanden was toch meer dan genoeg? Het kostte me mijn ochtend om eruit te komen, maar het is me gelukt. Ik heb flink uitgehuild, het kwam vanuit mijn tenen. Om 12 uur besloot ik dat ik mezelf bij elkaar moest rapen, verdorie. Ik sprak mezelf streng toe en ben gaan kijken naar leuke tours. Ik heb er toen twee geboekt, voor zondag en maandag. Zo had ik in ieder geval al wat te doen op 2 dagen en kon ik de overige 2 dagen Melbourne verkennen. Het deed me beter voelen en ik besloot om op pad te gaan. Beneden kwam ik de eigenaar tegen en kon ik van alles vragen over het openbaar vervoer. Ik zat op 5 minuten lopen van de tramhalte af en kon zelfs via google pay (hey, modern he!) een kaart kopen en dan daarmee reizen. Bijzonder, maar verrekte handig! Scheelde me weer een extra ovkaart. Zo rond 1 uur kwam ik in het stadscentrum uit. Ik ben op goed geluk uitgestapt en kwam uit bij Federation Square, een groot plein waar je fijn kan zitten en wat goed centraal zit. Ik heb daar even zitten bedenken waar en wat ik wilde doen en besloot toen eerst om eten te gaan zoeken en geld te gaan pinnen. Daarna wilde ik een stadswandeling uit mijn lonely planet lopen, maar het ging al mis bij de eerste straat en toen besloot ik om gewoon de meute te achtervolgen. Af en toe besloot ik om een andere straat in te slaan in plaats van de straat waar de menigte liep en dat bracht me naar leuke steegjes en verborgen cafeetjes. Ik nam wat foto's en besloot dat het om 3 uur toch wel weer genoeg was. Ik stapte op de tram terug en kwam bij het strand terecht. Huh?! Hier was ik toch niet ingestapt? Oeps.. Verkeerde halte! Ach, geen probleem, ik loop wel gewoon even naar het strand. Ik kreeg hier wel weer even last van verdriet en heb een tijdje naar het water zitten staren. Na een kwartier vond ik het welletjes en ging weer terug. Ik stopte onderweg nog even om wat boodschappen te halen en daarna voelde ik me alweer beter, boodschappen doen gaf me een gevoel van stabiliteit. 's Avonds heb ik een soepje op en daarna nog even met mijn ouders gebeld. Het ging alweer beter.

Zondagochtend vroeg uit de veren! Er stond een tour naar de Grampians op de planning. Ik moest ervoor zorgen dat ik om 7:10 's ochtends voor een hostel stond. Het was maar een kwartier lopen dus bleef ik nog even wat langer liggen. Maarja, dan helpt het niet als je de verkeerde kant op loopt! En dat zo'n drie keer! Ja, en toen ik dus doorhad dat het straat nummer 4 was (ik zat op een kruispunt) toen kwam ik in tijdsnood. Uber dan maar! Gelukkig kwam ik daardoor ruim op tijd aan. We werden met een busje opgehaald en naar het centrum gebracht, waar we in een andere bus stapten. Ik had een groep van 12 en had een gezellige Franse tourguide. Het was 250 km rijden naar de Grampians (ook nog terug!) en het eerste stuk was saai dus sliepen we nog even bij. We stopten in een klein plaatsje voor een sanitaire stop en morning tea en daarna reden we weer verder naar het bezoekerscentrum en tevens Aboriginal museum. Hier kregen we de gelegenheid om deze geschiedenis te bestuderen en daarna was het dan toch echt tijd voor de Grampians! De Grampians is een nationaal park vol rotsformaties, erg indrukwekkend. We zijn naar drie verschillende plekken gereden. Bij de eerste zagen we niet zoveel, want het was nogal mistig. We aten hier onze lunch en reden daarna verder naar de Mackenzie Falls. Deze waterval valt als een soort trappetje naar beneden. Het was een flinke daling (+ flinke klim!) maar het was erg mooi. EN: er zaten kangoeroes te chillen bij de parkeerplaats! WOOOOWWW eerste kangoeroes gezien! Helemaal te gek. We doken er als paparazzi op af en waren in rep en roer. Terwijl we langzaamaan weer rustig werden reden we naar de laatste stop. Deze plek wordt ook wel Jaws of Death genoemd, omdat het a) op twee kaken lijkt en b) je er te pletter kan storten. Op foto's had ik inderdaad mensen erop zien staan, maar dit is illegaal. Er staat nu ook een hek omheen. Ik ben dan wel een daredevil, maar dat doe ik niet! Het was wel heel indrukwekkend om te zien. We bleven hier een tijdje en reden toen terug via een andere waterval naar een cricketveld in het dorpje waar we eerder die dag naar het bezoekerscentrum gingen. Er was ons beloofd dat we kangoeroes zouden zien. Ze komen pas tevoorschijn als het minder warm is, zo tegen het einde van de middag. Het cricketveld zat vol met kangoeroes! Wauwie! Mamakangoeroes met een baby in hun buidel, baby kangoeroes, overal zaten ze. En hoewel ze wild zijn, zijn ze daar gewend aan mensen en bleven dan ook gerust gras eten op het moment dat we dichterbij kwamen. Zo schattig!! Ik zag er ook een paar hoppen!!! Oh ik smolt helemaal. Ons was ook verteld dat we niet naar het mannetje moesten gaan, want dan ging hij met je vechten. Gelukkig zat er geen mannetje op dat moment. Na een flinke tijd kangoeroe kijken stapten we weer in de bus terug naar Melbourne. Onderweg nog voor een slappe frietjes en sanitaire stop in hetzelfde dorpje gestopt en daarna helemaal terug. Ik was van plan nog te gaan netflixen, maar ik viel doodop in slaap. Wat een dag!

Maandagochtend was mijn tweede tour en moest ik nog vroeger uit de veren (zucht). Ook nu werd ik weer opgehaald door een busje en stapte in het centrum over in een ander busje. De stemming zat er al goed in en ik kletste al gelijk met twee Amerikanen. Vandaag stond The Great Ocean Road op het programma. Deze weg strekt zich uit van Melbourne naar Adelaide en is meer dan 240 km lang. In 1914 zijn soldaten die terug waren gekeerd van de 1e wereldoorlog hieraan begonnen en er werd aan gebouwd tot aan 1932. Vandaag moesten we maar liefst 600 km rijden en zouden 2/3 van de weg rijden. We stopten eerst na een lange rit voor koffie en koek en ik raakte aan de praat met Roger. We hadden een gezellig gesprek over onze reizen en ons leven. Daarna reden we door naar de plek waar de weg begint. Hier zie je twee dingen: Memorial Arch (voor de soldaten) en een groot bord boven de weg waarop staat 'Great Ocean Road'. We zijn hier gestopt en hebben mooie foto's gemaakt. Daarna zijn we bij een aantal strandjes en mooie plekjes gestopt en in Apollo Bay stopten we voor lunch. Na de lunch moesten we uiteraard even naar de beste ijszaak van de Great Ocean Road om het te proeven en inderdaad, het was verrukkelijk. Weer opgeladen reden we verder naar een regenwoud waar we even onze benen strekten en daarna zochten naar koala's. En ja hoor, hoog in de bomen hing een propje wat een koala zou kunnen zijn! Ze waren te hoog en te ver om het goed te zien, maar het was wel leuk om te zien. Hierna was het tijd voor onze twee laatste plekken: Loch Arch Gorge & de 12 Apostelen. Eerst Loch Arch Gorge. In het regenwoud was ik in gesprek geraakt met Hari, een Indiase jongen die in Maleisië woont en werkt. We trokken de rest van de trip samen op en maakten foto's van elkaar. Loch Arch Gorge was prachtig: ruwe kliffen, mooie stranden en prachtige zichten. De 12 Apostelen was iets soortgelijks, alleen zag je hierbij een aantal rotsformaties op een rijtje staan. Ooit waren het er 12 (of nooit), maar nu kan je er nog maar 7,5 tellen. Allemaal weggeslagen door het water en geërodeerd. Desondanks was het indrukwekkend. En toen was het alweer tijd om terug te rijden naar Melbourne, een rit van 3 uur. De tourguide reed aardig door en dropte ons een voor een op onze ophaalplek. Ik werd als laatste gedropt en at toen maar gelijk het resterende beetje soep en dook daarna gelijk mijn bed in. Wat een lange, maar mooie dag!

Dinsdag had ik in eerste instantie geen plannen. Ja, ik kende iemand van mijn Vietnam trip die hier woonde en ik had afgesproken wat met haar te gaan eten die avond, maar verder was het nog leeg. Hari en ik besloten samen om Melbourne verder te verkennen en spraken af om 10:30. We startten onze ochtend met een bezoek aan het National Museum of Victoria (goed hè!) en liepen langs verschillende tentoonstellingen (waaronder Nederlandse landschappen, wiehoe!) op drie verschillende levels. Hierna namen we een lekkere bak koffie in het zonnetje en kletsten erop los. We vergeleken hoe bepaalde zaken waren geregeld in onze landen en kwamen veel over elkaar te weten. We zaten hier een aardig tijdje en hadden als volgende plan om ergens te gaan lunchen voor we de free walking tour zouden volgen. Ik wist nog een leuk verborgen straatje van mijn eerdere expeditie en we streken daar neer voor een wrap en een sandwich. Wat ook meteen ons avondeten, zo heftig en groot was het! Als dit de porties zijn dan kom ik in december terug als de hulk! (nee geintje). We zochten de verzamelplek voor de tour op en werden voorgesteld aan Andreas. Hij begeleidde ons door Melbourne heen en liet ons alle leuke en verborgen plekjes zien. Melbourne is bekend om de streetart, iets dat in eerste instantie door de overheid werd gezien als iets verschrikkelijks. De toeristen bleven er speciaal voor komen en toen het in de lonely planet werd geschreven was het een teken voor de overheid dat het een trekpleister was en dat het toch moest blijven. We hebben veel van dit soort steegjes met streetart gezien. Sommige heel duister, sommige vrolijk. In sommige straten kan je de laagjes van de muur afpellen. We hadden een tour van 1,5 uur en daarna kreeg ik een bericht dat het meisje van de Vietnam trip ziek was en het dus niet door kon gaan. Hari had zich opgegeven voor een meetup groep om sterren te gaan kijken 's avonds, dus toen ik dit bericht met hem deelde vroeg hij me mee en had ik gelijk weer wat te doen. Ons avondeten bestond uit een kop koffie want het eten zat nog steeds tot boven en om 7 uur verzamelden we voor het treinstation. Terwijl Hari een ovkaart ging kopen werd ik aangesproken door Thi, een Vietnamees meisje. We raakten aan de praat en deelden onze verhalen. Zij was 10 jaar geleden naar Melbourne gekomen en woont er nu, haar ouders zijn iets later ook overgekomen. Ze heeft een eigen food store (Vietnamees eten) en nadat ze mij de foto's had laten zien kreeg ik toch wel honger... We vertrokken met de trein naar een plek op het platteland en liepen hier naar een groot leeg grasveld, waarschijnlijk een cricketveld. Hier zagen we de sterren onwijs goed! Ook werd er van ons allemaal (85 man) een professionele foto gemaakt waarop je de sterren onwijs mooi zag. Het duurde even en het werd koud, maar tjee wat was het mooi! Samen met Hari en Thi vermaakte ik me wel. Op een gegeven moment begon de groepsleider over bezeten plekken en de pub die op deze verlaten plek stond scheen ook bezeten te zijn. Brrr...... Ik heb maar nergens meer naar gekeken behalve naar de sterren! Gelukkig waren we met 85. Na een uur was iedereen op de foto geweest, hadden we een groepfoto gemaakt en gingen we weer terug met de trein. Het duurde nog wel even voor we terug waren en dus toen we er eindelijk waren stapte ik gelijk een uber in. Het was al laat en ik moest de volgende dag 5 uur 's ochtends op om op tijd op het vliegveld te zijn. Ik nam afscheid van Hari en Thi en stapte in mijn uber pool. Leuk hoor, weer wat nieuws. In mijn airbnb heb ik nog met mijn ouders gebeld, mijn koffer opnieuw ingepakt en daarna ben ik maar gaan proberen te slapen.

En nu zit ik alweer in Adelaide! Time flies. Ik heb hier 4 dagen en die heb ik al lekker volgepropt. Zondag volgt er een nieuwe update vanuit Sydney! See ya later mates!