Kia ora lieve mensen,

Wat was deze track gaaf. Ongelooflijk. En wat ben ik trots op mezelf dat ik het heb doorstaan en door ben blijven gaan, ondanks alle ontberingen. Ik zal deze track niet meer zo snel vergeten!

Het begon op donderdag 25 april. Ik had de avond ervoor ingecheckt in een hostel in Te Anau en nog even gauw wat spulletjes gekocht voor de volgende dag. Om 10:00 haalde ik mijn tickets voor de hutten & transport op bij het informatiecentrum en kreeg te horen dat er 4 dagen lang regen en misschien wel sneeuw voorspeld was. Fijn vooruitzicht!! Maarja, het regent minimaal 200 dagen per jaar in Fiordland (het gebied), dus erg onverwachts was dit niet. Na het ophalen heb ik ontbijt en lunch gehaald bij de enige zaak die open was (oeps niet aan gedacht, het was Anzac day die dag) en heb daarna tot 11:45 in mijn hostel gezeten. Vlak voordat ik weg moest kwam er een gast bij me zitten, die nog niet kon inchecken. We raakten aan de praat en hij bleek Nederlands te zijn en net terug te zijn van een andere track. Hij was zeer jaloers op mijn tickets voor de Milford track! Want zodra het seizoen opengaat, zijn de hutten voor de Milford track binnen de kortste keren al uitverkocht. Mazzel voor mij! Om 11:45 was het dan toch echt tijd om de grote backpack om te doen en naar het informatiecentrum te lopen. Daar werd ik samen met een groepje andere mensen opgehaald en werden we naar Te Anau Downs gebracht. Vanaf hier moesten we met de boot verder, waarna de track dan toch eindelijk zou gaan beginnen....! Op de boot kwamen er nog andere mensen bij. Ik keek om me heen om te zien of er nog meer alleengangers waren, maar nee; ik had pech. Er waren de volgende groepen: doorgewinterde, oude hikers, Aziatisch stel met dochter (spraken geen Engels), stel met gezamenlijke vriendin, gezin met kinderen, stelletjes met hun moeders en moi, de alleenganger. Een beetje onwennig was dat wel, om als enige alleen te zijn. Nouja, wellicht dat ik nog met een van de groepjes aan de praat zou raken.

De boot bracht ons naar de start van de track en we kregen gelijk een bui op ons hoofd. Dus: regenhoezen over de backpacks, regenkleding aan en gaan met die banaan! Na 5 minuten leek het even te stoppen, maar net toen ik mijn regenjas uit had (ik had het warm) ging het weer regenen. Dus regenjas weer aan en verder lopen. De eerste dag stond er maar 5 km op het programma, dus we hadden het makkelijk. Dacht ik. Voor het eerst in mijn leven liep ik met een grote, zware backpack op mijn rug. Nou, dat is niet niks! Ik had nog niet helemaal door hoe ik hem goed moest verstellen. Je backpack moet qua gewicht voor 80 % op je heupen rusten en voor 20 % op je schouders. Dat lukte bij mij in het begin niet, waardoor ik het vooral op mijn schouders voelde. Nou, en dan is het zwaar! Wat was ik blij dat we maar 5 km hoefden te lopen. Aan het einde sprak ik de moeder van het gezin en kletsten we kort, want we kwamen bij Clinton Hut aan. Eenmaal bij de hut aangekomen deed ik mijn backpack gelijk af (en kon mijn schouders horen juichen) en hing al mijn regenspullen op om te laten drogen. De schoenen moesten ook uit. Gelukkig had een extra paar bij me! Ik nam een bed vlakbij de deur, in het hoekje, en legde mijn slaapzak erop. Een beetje onwennig keek ik in het rond om te zien wat de anderen deden. Ik liep naar de gezamenlijke ruimte en keek rond. Mensen maakten thee/koffie/soep en aten wat lekkers. Ik ging terug om mijn pannetje, beker, thee en chocola te halen en liep weer naar binnen. Ik liep weer naar die moeder toe en vroeg of ik bij haar aan tafel mocht zitten. We raakten daarna meteen aan de praat en ik leerde ook haar man en de kinderen kennen. Ze hielpen me met het opstarten van het gas en gaven me de tip de hendeltjes van mijn pannetje uit te klappen. Daarna kon ik water koken en thee zetten (dankzij Steve, ik had zijn spullen geleend!) en ging ik bij de kinderen (4 kids, 10-15? aan tafel zitten. Ze waren op dat moment aan het hartenjagen en vroegen of ik ook mee wilde doen. Ze lieten me zien hoe het werkte en daarna speelde ik een paar potjes mee. Super gezellig! Zij vertelden mij dat zij toen ze in Australië woonden ook een au pair hadden (en ik leek op haar volgens een van de jongens). Leuk om die verhalen te delen! Rond zes uur begon iedereen te koken. Ik haalde mijn gevriesdroogde kip, maïs en noedels soep en kreeg een uitgebreide uitleg van de kinderen over de werkwijze van gevriesdroogd eten. Na 15 minuten was mijn maaltje klaar, mijn eerste gevriesdroogde maaltijd. Tja, het was geen 3 sterren, maar het was ook niet verkeerd. Ik at nog maar wat chocola na afloop. Na het eten waste ik mijn kommetje en spork (vork/lepel/mes-in-een) af en zag dat er nieuwe mensen binnen waren gekomen. Een daarvan was ook een alleenganger, en ik herkende hem uit mijn hostel die ochtend! Ik zei dat ook tegen hem en hij herkende mij ook. Wat toevallig! Ik ging na het afwassen weer bij het gezin zitten en de jongen kwam bij mij zitten eten. We hebben de rest van de avond gekletst en aan het einde besloten we om de volgende dag samen te lopen. Goed hè! Was ik toch niet alleen!!

Dag 2: 16,5 km, 6 uur lopen, vrij vlak en op het eind 400 meter klimmen. De dag begon goed. Beetje druilerig (maar geen stortregen!), weinig wind en mijn backpack leek goed te hangen. Samen met mijn nieuwe reisgenoot begon ik de volgende wandeling om 8 uur en we vertrokken met frisse moed! Maar oh jee, na 15 minuten begon mijn backpack alweer te hangen. Ik besloot toch door te bijten en heb hem af en toe afgedaan om hem opnieuw te kunnen verstellen. Maar goed, mijn reisgenoot maakte het al een stuk beter. We kletsten aan een stuk door! Hij komt uit Argentinië en is hier met een visitor visa, dus blijft maximaal 3 maanden. Daarna gaat hij nog doorreizen, wellicht naar Nieuw Caledonië en hij wilt uiteindelijk ook naar Europa. Zijn naam (wat ik pas vroeg toen we halverwege waren) is Christian en hij is half Duits half Argentijns. We hebben elkaar van alles en nog wat verteld: reisverhalen, verhalen over thuis, kwetsbare verhalen over heimwee en opa's en oma's en over onze liefde voor onze huisdieren! Best gek hoe goed je iemand leert kennen daar midden in de natuur. En wat was de track overweldigend. Overal waar we keken was het groen (zelfs het water was soms groen!). We liepen door bossen, langs de Clinton Rivier, door lege vlaktes, over rotsachtige vlaktes, over schommelbruggen, langs watervallen en langs meren. Op een bepaald moment kwamen we het bos uit en kwamen we in de lege bergvallei uit. Om ons heen torenden de bergen boven ons uit, met tig watervallen die hard naar beneden stroomden. Wat voelde ik me klein! We namen een moment om dit alles in ons op te nemen, want het was allemachtig prachtig. De foto's die ik maakte die doen gewoon geen recht aan hoe mooi het daar is. Op dat moment zag ik ook dat de regen het hele plaatje alleen nog maar mooier maakte; het kwam echt tot leven. We werden er stil van en liepen daarna ook even zwijgend verder, om alle indrukken te verwerken. Daarna kletsten we weer vrolijk door! Na een tijdje kwamen we een andere gast tegen. (Ik zeg bewust jongen of gast, jongen = mijn leeftijd, gast = 30+) Hij was hier samen met een vriendin en liep alvast vooruit, zodat zij op haar eigen tempo kon lopen en hij foto's kon maken. Ik liep een tijdje met hem en kletste over mijn leven hier en mijn leven thuis. Hij bleek een ware wereldreiziger te zijn, met al 47 bezochte landen! Mijn hemel. Ik vertelde hem dat iedereen om mij heen hier een soort thuisgevoel krijgt, maar dat dat bij mij uitbleef en dat ik gewoon weer graag naar huis wilde als de tijd daar was. Dat vond hij gek, maar snapte het wel. Ik sprak Christian een paar minuten later en vertelde hem hetzelfde, en hij had ook hetzelfde gevoel. Hij wilde uiteindelijk ook gewoon weer terug naar huis en vertelde me over het bruisende avondleven dat in zijn land tot stand kwam. Dat snapte ik wel. We liepen samen verder en moesten even een stuk klimmen, er lagen namelijk allemaal rotsblokken op het pad! Klimmend en klauterend als aapjes kwamen we uiteindelijk weer bij het vlakke pad. We passeerden een shelter waar het druk was en besloten daarom door te lopen. Niet veel verder kwamen we bij een busstop (?!) en besloten daar even te stoppen. Wie weet of er een bus zou komen! Een tijdje later kwam een van de doorgewinterde hikers bij ons zitten en vertelde over Scandinavië (en hij had een Nederlandse opa!) en we wisselden wat verhalen uit. Het gezin passeerden ons, andere groepen passeerden ons, en niet veel later liepen we ook weer verder. Wat grappig was: een paar stukken verder liepen wij ineens voor het gezin! Waarop we te horen kregen: hee, hebben jullie dan toch de bus genomen! Super grappig. Het laatste stuk was 400 meter klimmen. Oef. Best pittig! Ik was al een beetje moe van de hele dag lopen en dan ook nog met die zware backpack op mijn rug.. Ik werd trouwens zeer gesteund hoor, ik had als ik het wilde mijn backpack kunnen wisselen met Christian of de oudste zoon van het gezin, maar you know me: ik behoud mijn trots liever, ook als dat betekent dat ik met een zware backpack moet zeulen. En toen waren we in de namiddag toch eindelijk bij Mintaro Hut aangekomen! Hèhè. Natte zooi uit, warme kleding aan en thee zetten. Even mijn travel journal bijgewerkt en daarna gekletst met Ashein & Katarina, de vrienden die we eerder die dag tegen waren gekomen. Die avond stond er nasi op het menu. Hmmm... Beetje flauw. Maarja, het was te nassen. We kregen om 20:30 een mini comedyshow van de ranger en kregen pas de volgende ochtend om 7:30 te horen of we weg konden, of dat we moesten blijven wachten voor beter weer.... To be continued!

Dag 3: 14 km, 6-7 uur lopen (+1u30 voor de sidetrip) omhoog naar de bergpas en dan weer naar beneden. Om 7:30 stond iedereen klaar om te vertrekken. De ranger vertelde ons dat we een flinke bui in de namiddag konden verwachten en dat het om 9:00 droger zou worden. Toch vertrokken de meeste mensen al. Ik had eerlijk gezegd niet zo'n zin om in de stromende regen mijn dag te beginnen, maar mijn reisgenoot Christian wel. Ik had al de avond ervoor gehoord dat Ashein zo laat mogelijk wilde vertrekken, dus toen bleek dat Christian weg wilde gebaarde ik naar hem dat hij kon gaan. Daarna vroeg ik Ashein of ik met hem mee kon lopen, wat geen probleem was. Yay goed bezig! Reisgenoot nummer twee gevonden. We vertrokken samen om 9:00, net op het moment dat het droger werd! Het eerste stuk was goed te doen, maar daarna begon de klim! De bergpas is 1154 m hoog en we zaten op dat moment op 600 m. Dus dat werd een aardige klim! Het pad liep geleidelijk omhoog, wat normaal gesproken weinig moeite zou kosten, maar met een zware backpack op je rug is het wel even anders. Ashein had gelukkig veel geduld en liet mij mijn adempauzes houden. Achteraf wel een beetje sneu; een van de redenen dat hij later vertrok was dat hij Katarina dan in zou halen, omdat zij traag loopt. En nu liep ik ook traag! Weliswaar iets minder traag, maar toch. Hij vond het gelukkig niet erg. Net als met Christian hebben we veel verhalen gedeeld over onszelf en onze reizen. Toen we nog een kwart moesten, kwamen we Christian tegen die rustiger aan liep en veel foto's nam. Ashein leverde mij op dat moment weer over aan Christian en sprintte toen de bergpas op om naar Katarina te gaan (waar haalt hij die energie toch vandaan!!). Christian en ik liepen op dat moment weer verder, klaar voor het laatste stukje van de bergpas. Wat een omgeving! We kwamen steeds hoger en dat gaf zoveel mooie uitzichten op de valleien, watervallen en bergen! Weer werden we er stil van. We klommen verder omhoog, tot we bij de memorial van Clinton MacKinnon waren. Hier namen we even een korte pauze, maakten veel foto's en genoten van het uitzicht. Het was daarna nog een paar meter omhoog tot het hoogste punt van de bergpas. Ik liep alvast vooruit, terwijl Christian meer foto's maakte. De hagel kwam plotseling naar beneden vallen en het werd even doorbijten om naar de shelter te komen, want we waren midden op de bergpas en als je daar hagel op je hoofd krijgt dan ben je niet blij, het is totaal onbeschut. Gauw even een foto van het bordje gemaakt dat ik de pas had bereikt en toen gauw doorgelopen naar de shelter, waar we onze natte zooi uitdeden en warme thee zetten. Eventjes opwarmen voordat we aan de afdaling zouden beginnen!! Ik sprak Katarina in de shelter en deelde mijn ervaring met de bergpas oplopen. Zij had hetzelfde! En net als ik had ook zij zich overpakt, omdat het ook voor haar de eerste keer was. Na een kwartiertje kreeg ik het koud van het stilzitten (zo'n shelter is natuurlijk niet heel warm) en dus trokken Christian en ik er weer op uit. Laat de afdaling maar beginnen! Dat viel nog niet mee: het pad was glad en vol stenen en liep vrij steil naar beneden. Soms moesten we door watervallen heen lopen! De moeders en de stelletjes hadden wandelstokken bij zich, dat had ik op dat moment ook wel fijn gevonden! Al was ik ook tevreden met mijn knieband, die heeft goed geholpen! Zo'n beetje halverwege toen we weer op boomhoogte waren, was ik Christian kwijtgeraakt (foto's aan het maken) en kwamen Katarina en Ashein dichterbij. Ik liep af en toen alleen, af en toen met ze samen. En na een tijdje voegde ook Christian zich weer bij het gezelschap en liepen we met zijn vieren verder. Dat stuk werd zwaarder en zwaarder. De stenen op het pad waren glad en het was echt een flink stuk dalen:zo'n 954 m. Dat is niet niks! Op een gegeven moment begonnen mijn enkels en kuiten het iets minder te vinden, dus werd het doorbijten. Oja, en had ik al verteld hoe zwaar mijn backpack was?! Dus je kan wel voorstellen dat dit behoorlijk pittig was. Gelukkig werd ik afgeleid door a) mijn gezelschap en b) de geweldige omgeving waar ik doorheen liep. Na een tijdje kwamen we bij de shelter aan, waar we onze backpacks konden achterlaten om naar de Sutherland Falls te lopen. Dit was een side trip van 45 minuten (een weg) en bracht ons naar de hoogste waterval van Nieuw-Zeeland. We begonnen met zijn vieren, maar uiteindelijk liepen de heren voorop en sjokten Katarina en ik erachter aan. De waterval was geweldig en super bruisend. Zodra je dichterbij kwam kreeg je gelijk een douche! Verfrissend, maar een beetje koud. Ashein vertelde ons dat vrienden van hem hier ooit in de zomer waren en toen erin waren wezen zwemmen! Ja dat is gaaf. Maar niet in de herfst!! We liepen weer 45 minuten terug en toen was het nog een 1 uur naar de hut. Dat laatste uur was best zwaar, want ik was er wel een beetje klaar mee. Maar we waren met zijn vieren, hielpen elkaar er doorheen en bleven doorbijten. En toen kwamen we uiteindelijk aan bij Dumpling Hut! Genoemd naar dumplings, omdat er een kleine berg vlakbij was die op een dumpling leek. Ik was helemaal kapot, maar ook helemaal doorweekt, dus hup natte zooi weer uit en warme kleding aan. En het was al 6 uur 's avonds, dus etenstijd! Maar: eerst een roze koek, want die had ik verdiend. Dat was mijn motivatie om door te blijven lopen (in mijn achterhoofd klonk het: roze koek, roze koek, roze koek!). Daarna had ik een kak in momentje en had niet heelveel trek in mijn vegetarische pasta. Ik heb even een momentje van misselijkheid gehad van de inspanning en vermoeidheid, maar na even teruggetrokken op de wc in elkaar gedoken te hebben gezeten ging het weer beter en kreeg ik weer trek. De pasta was niet zo lekker, maar zoals elke andere gevriesdroogde maaltijd was het wel te nassen. Ik sprak niet zoveel die avond, omdat ik erg moe was, maar bleef toch langer dan de meeste anderen op. Ik ben samen met Ashein en mijn chocola nog even een tijdje voor de vuurplaats gaan zitten en we hebben nog een lange tijd gekletst. Daarna gingen ook wij op weg naar ons bed, want de volgende ochtend moesten we al om 7 uur klaarstaan! De ranger had ons namelijk verteld dat het mogelijk was dat we niet konden vertrekken morgen, vanwege hevige regenval. De eerste twee stukken van ons pad zouden dan overstromen en het zou te gevaarlijk zijn om door te gaan. Best spannend dus. We moesten zorgen dat we al helemaal gepakt waren voor 7 uur, want als het veilig was, dan moesten we meteen kunnen vertrekken. To be continued!!!

Dag 4: 18 km, 5,5-6 uur lopen, overal vlak, een stukje klimmen en dalen. De laatste dag is aangebroken. Om half zes werd ik gewekt door een wekker in mijn bunk en om tien voor zes ging ik er uit. Ontbijt: porridge. Blegh. De afgelopen dagen heb ik gevriesdroogde porridge en yoghurt gegeten, maar dat is echt niet te nassen. Ik heb het gemaakt, maar heb maar de helft op. Ik kreeg het gewoon niet weg! Ik heb nog maar een paar mueslibarren gegeten ter compensatie. Niet dat die nou veel lekkerder zijn.. Afijn, de dag begon al vroeg en we kregen om 7:00 het heugelijke nieuws te horen dat we konden vertrekken. Om 11:00 zou de hevige regenval komen. Helaas speculaas voor de mensen in Mintaro Hut (die de bergpas op en af moesten), zij zaten vast en moesten wachten tot nader nieuws! Ik begon onze trip met mijn drie reisgenoten: Christian, Ashein en Katarina. Al werd het al gauw: Christian en Ashein en Katarina en ik. Zij zaten nog vol energie, wij waren op. Samen hielpen we elkaar er doorheen en we kletsten het een en ander onderweg. We stopten nadat we het overstromingsgebied waren gepasseerd en aten wat, want dit werd onze laatste stop tot het einde. Eigenlijk was deze dag het zwaarst/saaist. De omgeving was uiteraard nog steeds mooi en we passeerden een gebied waarin allemaal dode bomen in de modder stonden, vanwege een grote overstroming in 1982. We moesten over en onder boomstronken klimmen, wat het weer even wat leuker maakte. Daarna was het alleen nog maar lopen, lopen en nog eens lopen. En zoals al voorspeld was: het regende aan een stuk door. En het hield niet op. Dit maakte dat onze al natte schoenen weer nat werden en we met soppende sokken in soppende schoenen liepen. Blaren had ik nog niet, maar die kwamen nu wel! Mijn schouders hadden er geen zin meer in en begonnen te zeuren, mijn kuiten begonnen zo langzaamaan zeer te doen en de regen stemde mijn humeur somber. Gelukkig liep ik met Katarina: we hielpen elkaar er echt doorheen. Stopten als we het nodig hadden, hielpen elkaar de diepe watervallen door te kruisen en pepte elkaar op. Ook dacht ik veel aan mijn ouders op dit moment, in gedachten liepen ze met mij mee. Het einde van de track was het ergst: we dachten dat we er waren na het zien van het paaltje 53 km, maar nee hoor. De track was 54,5 km en dus moesten we nog even. Het leek alsof er geen einde aan kwam! Na elke bocht kwam er weer een nieuwe bocht. En net toen ik dacht dat we er nooit zouden komen, zagen we het bordje van Sandly Point. YAAAA we made it! 33,5 mile in onze benen. We liepen gauw de shelter in, want de regen was zoals voorspeld erger geworden. In de shelter zaten Ashein en Christian al op ons te wachten, samen met een paar anderen. De boot kwam ons eerder ophalen, want de ranger had laten weten dat we eerder waren vertrokken. We rilden van de kou, want alles was doorweekt: elk laagje dat ik aanhad (en dat waren er nogal veel). De bootrit duurde gelukkig maar 5 minuten en toen we bij de terminal aankwamen zijn we gelijk in de wc's geschoten om ons om te kleden. Ohh wat was het fijn om in een joggingbroek en een warm fleecevest rond te lopen! We moesten 10 minuten op onze bus wachten en konden daarna lekker warm en knus in de bus (rijmt!).

De buschauffeur zette de verwarming flink aan, tot grote vreugde van ons. We kregen onderweg een uitgebreide uitleg over de omgeving terwijl we naar Te Anau Downs reden. We dropten een groep daar, en haalden ook een grote groep op. Sneu voor hen: zij waren aan de Milford track begonnen, maar moesten vanwege het weer omkeren. Wat hebben wij geluk gehad!!! De bus bracht ons verder naar Te Anau, waar ik afscheid nam van Christian die weer terug naar zijn hostel ging. We hadden daarvoor nummers uitgewisseld en afgesproken om een keer in Auckland weer af te spreken! Ik ging vlakbij Ashein en Katarina zitten, want zij gingen net zoals ik naar Queenstown. De bus stopte bij een café, waar we een mince pie (taartje van bladerdeeg gevuld met gehakt) en chippies haalde, want oh wat hadden wij een trek!!! We hebben dit lekker verorberd en zijn daarna weer in de bus gekropen. De rit naar Queenstown duurde lang en het grootste gedeelte hebben Ashein en Katarina geslapen en heb ik uit het raampje gekeken. Zij hadden een hostel in het centrum geboekt en gingen een burger eten. Daar kreeg ik ook heel erg veel zin in, dus ben ik met ze mee gegaan! We dropten onze backpacks in hun kamer en liepen naar de burgerketen. Er staat dus serieus altijd een rij voor deze keten, die soms tot helemaal buiten om de hoek staat! Zo goed zijn die burgers. Nou, dat snapte ik ook wel. Verse, knapperige broodjes die goed gevuld zijn (een beetje te goed, zoveel past er niet in mijn maag). Ik heb er onwijs van genoten, dit had ik nodig! Samen met Ashein ben ik nog een stukje door Queenstown gelopen en daarna hebben we mijn backpack opgehaald en is hij met mij mee naar de bus gelopen. De buschauffeur vroeg mij waar ik heen moest: ehhh, vergeten hoe de halte heette! Ik kwam er tijdens het rijden weer op en vertelde het hem toen hij stilstond op een transferhalte. Oeps, de halte waar ik heen moest zat op een gedeelte onder constructie en dus ging er maar een bus een keer per uur. En daarna moest ik ook nog een heuvel oplopen. Hij raadde me aan uit te stappen en een uber te nemen. Wat ik dus maar deed, want ik had niet veel zin om weer een heuvel op te lopen. Mijn accommodatie was perfect: een eigen super knus kamertje met kachel en warme deken, uitkijkend op de bergen (wat ik niet zag door het donker) en de badkamer die ik deelde had een heerlijke douche.... en een bad!! Nou dat had ik nodig!! Ik heb eerst met mijn ouders gebeld, want ik was 4 dagen van de radar, en daarna heb ik heerlijk gebadderd en gepoedeld totdat ik van top tot teen schoon was. Ik heb al mijn natte spullen te drogen gelegd, de kachel maar weer uitgezet (het werd een beetje warm) en ben toen lekker in bed gekropen. Dat had ik nodig.

De volgende ochtend heb ik op mijn gemak ontbeten. Ik kreeg een bericht dat mijn vlucht vertraagd was vanwege het weer, maar ik kon nog eventjes in de gezamenlijke ruimte blijven. Ik vroeg de eigenaar wat ik het beste kon doen om bij het vliegveld te komen en na een belletje zei hij mij dat hij naar de supermarkt moest die daar vlakbij was, dus dat hij mij wel een stukje op weg kon brengen! Nouuuu helemaal geweldig. Scheelde me weer 2 dollar! Ik heb nog even een kop thee gedronken en kon om 11 uur instappen. Het vliegveld is niet zover weg, maar met de constructie is het een stuk om. Ik werd helemaal naar het vliegveld gebracht (zo aardig!) en heb daar mijn journal bijgewerkt en wat rondgeneusd. Na een tijdje maar door de douane gegaan en nog 15 minuten bij de gate gewacht. Het was fijn om weer terug te gaan naar Auckland. Alleen nog de vraag: hoe kom ik terug? Ik had meerdere opties, maar heb uiteindelijk de skybus gehaald en ben overgestapt op de gewone bus. En daarna nog een uber naar huis! Hele wereldreis, en toen ik eenmaal terug was moest ik gelijk alweer weg om Zoe en Max op te halen. Zo lief om te zien hoe blij ze keken toen ze me aan zagen komen. Ik voelde me gelijk weer thuis. Mijn oren werden meteen van mijn hoofd gekletst en ik werd uiteraard weer even getest 's avonds, maar alles kwam goed en ze lagen op tijd in bed. Ik heb maar weer het ritme opgepakt door te gaan koken, tot verbazing van Marita en Steve, en heb ze alles verteld en mijn foto's laten zien. Steve wil nu ook gaan! Ik wens hem veel succes :)

En nu... Nu is het even bijkomen van alle indrukken. Dit weekend doe ik niks, ben ik met de familie, heb ik kleding gekocht voor de winter en zit ik lekker in het zonnetje nu het nog kan. Volgend weekend staat er weer een trip gepland!

Allright folks, dit was een lange blog, maar het was dan ook een groot avontuur! Ik ben zeer benieuwd wat jullie ervan vinden, laat me dit vooral weten!! En fijn weekend voor jullie! Cheers