kiwiopreis.reismee.nl

Abel Tasman Park & skydive!

Kia ora lieve mensen,



Het eerste deel van mijn geweldige trip naar het zuidereiland zit er alweer op! Vandaag heb ik een lange reisdag, en morgen begint deel twee!
Vrijdagochtend om 4:30 werd ik opgehaald door de shuttle en werd ik naar het vliegveld gebracht. Ik vloog van Auckland naar Wellington en nam daar een uber naar de ferry. Ik had met Maike afgesproken om voor de ferry te wachten op elkaar, want zij kwam met de bus vanuit Auckland naar Wellington. Gezien ik niet zo dol ben op lange busritten, laat staan midden in de nacht en elf uur lang, begon onze reis samen op de ferry van Wellington naar Picton. Wat een prachtige tocht! We hadden geluk met het weer en konden lekker op het bovendek zitten en genieten van het uitzicht. Eenmaal in Picton namen we de bus naar Nelson en daar moesten we nog onze huurauto ophalen. Laat de trip maar beginnen!
Zaterdag stond skydiven op de planning!! Vet spannend. We kregen een ander tijdstip vanwege het weer en stonden dus om 8 uur te shaken van de spanning. We kregen eerst een introfilmpje en daarna wat uitleg, en toen was het tijd om de jumpsuit en het harnas aan te trekken! Ook ontmoette ik mijn tandemmaster. Vriendelijke gozer die me op mijn gemak stelde. Nadat ik mijn uitrusting aanhad kreeg ik een kort interview, want dat zat bij mijn camerapakket. Mijn tandemmaster is een van de eersten die mijn naam correct uit heeft gesproken! Na dit interview gewacht tot het kleine vliegtuigje voor ons klaarstond en eenmaal door het hek konden we niet meer terug! Daar gingen we dan.. Ik ging samen met mijn tandemmaster als eerste in het vliegtuigje en uiteindelijk zaten we met vier springers, vier tandemmasters en een camera flyer in het vliegtuigje gepropt. Oh wat was ik blij dat ik niet bij de deur zat, want dan moest je als eerst! Mijn plek was perfect, ik zag alles mooi door het raampje en zag tot mijn verschrikking hoe iedereen een voor een uit het vliegtuig viel en met een ruk naar beneden werd getrokken.. Maakte me nog nerveuzer! Maar hoe gaaf was de tocht, we kregen 20 minuten lang prachtige uitzichten en zagen zelfs Mount Taranaki op het noordereiland in de verte! Nou, wij als laatste nog over en toen ging het toch echt gebeuren hoor.. Naar het randje schuifelen, IEEEEEKSSSS over het randje hangen (ik scheet zeven kleuren, dat moment is echt geen pretje) en nadat ik in een bananenvorm uit het vliegtuig bungelde (dat betekent kromme houding, benen onder het vliegtuig gevouwen en hoofd en nek naar achter tegen m'n tandemmaster aan) en vasthouden aan m'n harnas. Ennnnnm AAAAAAAAAAA daar gingen we dan! Wow ik voel het nu weer in mijn lichaam nu ik het type en eraan terugdenk! Ze hadden gezegd dat je de eerste seconden een brainfreeze zou hebben omdat je brein niet kan bevatten wat er gebeurt. Maar ik wist al na 1 seconde wat ik aan het doen was en begon keihard te gillen! En het fijne was dat niemand je kon horen! Mijn vrije val duurde 70 seconden omdat ik op 16500 feet sprong. Oren dicht, maar oh zo genieten van het uitzicht. Op de helft van de vrije val kreeg ik een overweldigend gevoel en moest ik bijna huilen omdat ik zo blij was. En toen ging toch echt de parachute open en was het muis en muis stil. Ik plopte mijn oren open en mijn tandemmaster begon tegen me te praten. Plotseling bungelde ik boven de grond, en het was eigenlijk nog enger dan het vallen! Maar na een tijdje was ik gewend en genoot ik van het uitzicht. Wow dit was zo gaaf! We maakten een mooie landing en dit avontuur zat erop. Helemaal te gek was dit. En nu wil mijn vader ook, dus het zou heel goed kunnen dat ik in augustus nog een keer ga! Alleen nog even uitzoeken waar.
Dezelfde dag zijn we nog met een tour meegeweest naar Farewell Spit. Deze tour was alleen die dag mogelijk (anders pas woensdag maar dan was ik al weg) en we konden het makkelijk redden. We reden eerst naar ons hostel om in te checken en reden daarna naar Collingwood. Hier stapten we in een busje en kregen een zeer enthousiaste gids toegewezen. Farewell Spit is een uitzichtpunt en is het noordelijkste puntje van het zuidereiland. Er is een langgerekt natuurgebied dat bestaat uit strand en duinen, een mooie plaats voor vogels en zeehonden. Ze vertelde veel over de omgeving en gaf ons extra veel tijd om foto's te maken. Wat een mooi gebied! En.. Toen we naar de vuurtoren reden zagen we een zeehond!! Van super dichtbij! Zo schattig. Bij de vuurtoren hadden we een koffiepauze en kregen we een uitleg over de verandering van het lichtgebruik in de vuurtoren, uitgelegd door een van de tourgidsen die overduidelijk Nederlands was! Na de pauze reden we met zonsondergang weer terug en kwamen wederom een zeehond tegen. 's Avonds aten we kip & chips en gingen we moe maar voldaan van alle indrukken naar bed in ons hostel.


De volgende dag stond er een hike in Abel Tasman Park op de planning! We checkten eerst in het informatiecentrum welke hikes leuk waren en boekten toen de watertaxi heen. We reden naar Marahau en gingen om 12:00 met de watertaxi naar Anchorage bay. Onderweg eerst langs split Apple rock (een rots midden in het water die natuurlijk gespleten is in de vorm van een appel) en langs Adele island, waar er enorm veel zeehonden zaten! Op Anchorage bay even onze bammetjes gegeten en toen onze weg naar de Cleopatra Pools gemaakt. Lekker klimmen zeg! De Pools waren indrukwekkend en er is een soort natuurlijke glijbaan van rotsen. Een vrouw was zo stoer om in het koude water te gaan en van de glijbaan af te glijden! Brrrr, zo warm was het niet! Maike was ook zo stoer en deed hetzelfde. Ik had m'n bikini niet bij me en vond het te koud, maar speelde maar al te graag voor fotograaf. Na de Pools liepen we terug en namen we het pad naar Marahau terug. Dit was 4 uur lopen, naast de 2 uur die we al heen en terug naar de Pools erop hadden zitten! Flinke wandeling dus! Maar wel een hele mooie. We liepen veel langs de kust, door regenwouden, langs afgronden, watertjes en hadden mooie uitzichten op de baaien. Helaas speculaas voor ons was het die dag niet erg fijn weer en kregen we veel regen op ons kop. En tot overmaat van ramp ging het ook niet meer over. Het laatste stuk van de hike keken we niet meer zoveel om ons heen en liepen we hard door. We wilden ook graag terug zijn voor het donker werd, want tussen de bomen zag je in het donker geen steek. Uiteindelijk kwamen we aan bij het einde van de hike. En ja hoor, waren we er nog niet! Wel aan het einde van het pad maar nog niet terug bij de auto die bij de watertaxi stond! En om het nog erger te maken, ging het nog even drie keer harder regenen. Ach, doorweekt waren we al. Kleddernat stapten we nog eens 10 minuten door, lekker stampend door de plassen. En toen waren we eindelijk bij de auto. Het was inmiddels al laat en we hadden honger. Gelukkig had ik andere schoenen en sokken bij me, maar ik kreeg het wel koud met al die natte zooi aan. Terug in Motueka een pizza besteld en meegenomen naar ons hostel. Ik heb daar gauw wat warms en droogs aangetrokken en heb gelijk mijn pizza aangevallen.

Over maandag kan ik kort zijn: we hebben nauwelijks wat gedaan vanwege het weer. Maike heeft een kayaktour geboekt en ik heb reisgenoten gevonden voor de volgende dag.

Dinsdag ging Maike dus kayakken en had ik nieuwe reisgenoten gevonden via de Facebook backpackers groep. Een meisje uit Hong Kong samen met een Duitse vrouw zocht gezelschap en een lift en ik had een auto tot mijn beschikking en zocht gezelschap! Dus goede match. Ik wachtte ze de volgende ochtend om 8 uur op en tot mijn verrassing was de Duitse vrouw iemand van 60+! Helemaal gezellig. We hadden al flinke lol in de auto en kletsten erop los. Ik heb dezelfde tocht als zondag gemaakt, maar met ander gezelschap en het was heel gezellig. We hebben over van alles en nog wat gekletst en verhalen gedeeld. Het meisje uit Hong Kong, Tiffany, is 26 en is aan het werken en reizen, twee jaar lang nu. De vrouw, Angelica uit Duitsland, is 60+ en werkt alleen nog om bezig te zijn (pensioen) en is voor het eerst drie maanden alleen op reis. Na de hike trakteerden ze me op koffie, mierzoete fudge en patatjes in ruil voor de lift en bracht ik ze weer terug naar hun hostel.

En toen begon een ander avontuur, geheel impulsief! Ik had namelijk op maandag wat foldertjes verzameld van dingen om te doen zodat ik niet op dinsdag moederziel alleen op m'n hostel kamer zou zitten. Dit was nog voor ik contact met die twee had. Een vd foldertjes die ik had meegenomen was van een boerderij waar je verschillende handwerken kon leren. En ik dacht: kom, doe eens gek, ga voor de local experience en ga je haaktechniek verbeteren! Zonder teveel te verwachten stuurde ik een mail en ja hoor, ik kreeg een berichtje terug dat ik welkom was! Dus om drie uur reed ik naar de boerderij, mezelf afvragend waar ik terecht zou komen, en reed ik langs de alpacas naar de boerderij. Een mevrouw kwam me tegemoet en ik vertelde dat ik niet helemaal wist wat te verwachten (zij ook niet) maar we gingen maar gewoon naar binnen. Een schuur met een lange ruimte, gevuld met spinnewielen en weefmachines en allerlei soorten wol en kleedjes en kussentjes was wat me te wachten stond. Ik plofte neer op een bank, kreeg een milo aangeboden en toen kreeg ik de vraag: wat wil je doen? Ik heb het probleem dat ik te strak haak en daardoor niet verder kom en gefrustreerd raak, en daar heeft ze me goed bij geholpen samen met een andere vrouw. Ik heb ook leren dubbel haken. Maar wat een grappige ervaring was dit zeg! Aan het einde kreeg ik zelfs nog een rondleiding over de boerderij en maakte ik kennis met een super schattig lammetje die ik aaide en de alpacas! Wie had dat gedacht zeg! Geniaal.


En woensdag was het een lange dag reizen. Vliegen van Nelson naar Christchurch, van Christchurch naar Queenstown en in Queenstown met de bus naar Te Anau. Uiteindelijk kwam ik daar om 19:15 aan en heb ik nog wat eten en drinken gehaald. Nu ga ik gauw tukken, want morgen begin ik dan toch eindelijk aan de Milford Track!!!!! Super spannend.


Fijne dag nog verder & ik spreek jullie gauw weer! See ya xxx

Reacties

Reacties

Greetje

Wat een stoere kanjer ben je toch Merel! Wat geweldig dat we alles op deze manier kunnen meebeleven!Ik heb enorm veel bewondering voor je en geniet heel erg van je verhalen!

Pap

Wat een mooi verslag heb je weer geschreven. Ik vind het fijn om te lezen. Ben ik even een beetje bij jou. Ik ben benieuwd naar je verhaal over de Milford hike. En natuurlijk naar de foto's.
Kus. Pap xxx

pap

nu nog de foto's!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active