Kia ora lieve mensen,

Het is alweer 19 maart op het moment dat ik dit typ. Wat gaat de tijd toch hard! Ik zit hier nu alweer ruim twee maanden. En nog zoveel leuke dingen op de planning...

Ook dit weekend was weer lekker druk. Omdat het ongeveer 4 uur rijden naar ons hostel in Whakatane was, besloten we om op vrijdagavond al te gaan rijden. Het gezelschap voor deze trip bestond uit vier Nederlanders en een Belg; een weekendje Nederlands praten dus! Jos en Ruben kende ik al van een eerdere trip, Maritte en Anne leerde ik tijdens de rit kennen. De heren hadden een auto gehuurd in Auckland dus spraken we om 6 uur bij de autoverhuur af. We hadden een ruime, toffe auto, maar we waren met vijf personen en dus moesten wij (de meiden) als sandwiches op de achterbank! Ach, zo leerden we elkaar wel goed kennen! We kletsten nog wat na in het hostel, spraken twee gasten die allebei in het hostel woonden en hier in de buurt werkten, en zochten daarna ons bed op. We kregen een mail van de organisatie van de tour naar White Island mededeling dat de schipper meer tijd nodig had om te bepalen of het veilig genoeg was om te gaan. Het was dus nog maar afwachten of onze tour naar White Island door zou gaan..

De volgende ochtend waren we om 8 uur op, want op dat tijdstip zouden we te horen krijgen of het door zou gaan. En ja hoor, gelukkig ging het door! Snel onze spullen gepakt, want we moesten om 9 uur al boarden. Ik heb nog even gefacetimed met mijn vriendinnen aka de eetsquad, want zij waren bij elkaar om Salina haar verjaardag te vieren. En ik had nog wat tijd over dus konden we gezellig even facetimen! Op dat soort momenten, ook wanneer ik skype met mijn gezin of met andere vriendinnen, dan heb ik soms toch wel even het verlangen om gewoon terug te gaan. Maar ja, ook dat hoort erbij! En veel tijd om daarbij stil te staan had ik niet, want het was al tijd om te gaan! Ontbijten deden we in de auto. Eenmaal daar bleek dat we ons voor niks hadden gehaast. We hadden ons gemeld, kregen een soort blikken hondenvoer bakje om aan de schipper te geven (dat was het bewijs dat we hadden betaald) en moesten vervolgens nog een halfuur wachten voordat we aan boord konden en konden vertrekken. Afijn, het was lekker weer en ik had nog mooi even de tijd om mezelf in te smeren!

De boottour naar White Island was op zichzelf al mooi. Met een mooi zicht op de lange kustlijn, Whakatane, andere eilanden en tot slot de eindeloze zee, gingen we naar het vulkanische eiland. Onderweg zagen we ook nog een vin boven het water uitsteken! Was het een haai... of toch een dolfijn? Waarschijnlijk een dolfijn, want even verderop zagen we twee dolfijnen boven het water uitspringen! Super tof! En toen kwamen we aan bij het eiland. Wat een mooi gezicht! We moesten van onze boot op een klein rubberbootje stappen en daarmee naar de steiger, waar we een hoge ladder op moesten stappen. Beetje wiebelig, maar wel grappig! Zeker toen ik de tweede lichting aan zag komen, allemaal gele helmen op de boot! Want ja, we moesten twee dingen dragen voor onze eigen veiligheid: een gele helm (denk aan Bob de bouwer) en een gasmasker. Maar dat laatste had je alleen nodig als het begon te stinken en je niet meer normaal kon ademen. White Island, of Whakaari Island, is de actiefste vulkaan van Nieuw-Zeeland en ligt ten noorden van de Taupo-Rotoruabreuklijn. Tot 1914, toen alle mijnwerkers bij een eruptie omkwamen, werd op het eiland zwavel gewonnen. Er zijn resten van een gebouw en van de mijnbouw terug te vinden.

Onze gids leidde ons over rotsachtige paadjes en liet ons onderweg verschillende stukken steen en rots zien. Op het moment dat we zwavelachtige stukken passeerden, moest iedereen spontaan hoesten. Wat een lucht! Gauw de gasmaskers op. Een stukje verder was het gelukkig weer te doen. Onder het eiland loopt een klein deel zeewater, maar de rest is allemaal gas en hete stoom. Die stoom ontsnapt door zogenoemde schoorstenen, waar de zwavel uit kan ontsnappen. Je kunt van mij aannemen: dat is geen prettige lucht. Denk aan rotte eieren, maar dan 10 x zo erg. We kregen snoepjes om op te sabbelen uitgedeeld, want dat hield je keel gesmeerd en zorgde ervoor dat je minder ging hoesten. Ook maakten we maar weer gebruik van ons gasmasker, want zonder was het echt niet te doen. Daarna volgden we onze weg naar de hoofd krater. Daar beneden was water, wat kokend, gloeiend heet was, en er kwamen dikke stoomwolken vanaf. We mochten niet te dicht langs de rand staan (logisch). Echt heel maf en heel tof om zo van dichtbij te zien! Er werd ons verteld dat er meerdere films zijn opgenomen hier. Onder andere een Duitse film waarbij een man zijn vrouw ten huwelijk vraagt aan de rand van de krater. Ze zegt nee, en.... drie keer raden! Poef, zo de krater in. Probleem opgelost! De film heet White Island mocht je hem willen zien. Ook is er een stukje gefilmd voor een film over Mars. Ja, dat kan ik wel begrijpen. Wat een bizarre omgeving! Geen teken van leven, er groeit niks, wel logisch dat je aan een landschap voor de ruimte denkt. Het laatste stukje liepen we over een heuveltop en langs twee wateren die, na natuurlijk even gevoeld te hebben, 30 tot 40 graden Celsius zijn! Je kan er een 10 cent in schoon krijgen. Hierna was het tijd om de resten van de mijnbouw te bekijken en gingen we via het rubberbootje weer terug naar de boot. We maakten nog een korte tocht om het eiland heen en zagen aan de andere kant een hele strook bomen staan! Dit eiland bleef mij verbazen. Op de tocht terug naar Whakatane dommelde iedereen een beetje in en hebben we een groot deel van de tocht geslapen. Even opladen!

Na deze toffe excursie reden we met de auto naar Tauranga, want hier verbleven we die avond. Tauranga is de grootste stad uit de Bay of Plenty (een plek is hier al gauw een stad als het er drukker is dan het gemiddelde dorp) en heeft een belangrijke haven (Tauranga Harbour). Het is een fijne plek door het aangename klimaat en de mooie lange kust. Tauranga vormde in 1860 het decor van felle gevechten tijdens de Nieuw-Zeelandse Landoorlogen. Veel troepen die deelnamen aan de Slag bij Gate Pa, 5 km ten zuiden van de stad, waren gelegerd in Monmouth Redoubt. Dit militaire kamp is in 1864 door de Britten aangelegd om de bevoorrading van de Waikato Maori King Movement te verhinderen. Je ziet er nog altijd versterkingen en zware artillerie.

Tot zover even een kort stukje geschiedenis. Tot onze verbazing en vreugde was de receptionist van het hostel Nederlands! Hij was hier een aantal jaren terug naartoe gekomen, is een kiwi tegengekomen (niet de vogel, uiteraard) en is inmiddels getrouwd en woont en werkt hier. Tja, zo kan het gaan! (Geen zorgen, mijn wortels zitten nog steeds diep in Nederland.) Hij vertelde ons dat er die avond een St Paddys day celebration was in het hostel (ook al was het nog niet die dag, maar het was een zaterdagavond dus was het drukker) en of we ook wilden komen. Als je een gepaste outfit had kon je een prijs winnen! We lieten het nog even in het midden en gingen de winkelstraat in om naar een leuk cafeetje/barretje te zoeken. We belandden in een Japanse Lounge en het was happy hour! Daar werden wij erg happy van. Met onze happy cocktails proosten we op een gezellig weekendje en kletsen erop los. Na een tijdje hoorden we ineens Nielson met IJskoud op de radio. HUH! Zouden ze weten dat wij Nederlands zijn? We zongen lekker mee met de tekst, terwijl de andere gasten even verward opkeken. Na Nielson dachten we dat het wel weer in het Engels verder zou gaan, maar toen kwamen ze ineens met Het Duurt Te Lang van Davina Michelle! Dat is helemaal gek, maar ook nu zongen we weer gezellig mee. En als kers op de taart draaiden ze daarna Zoutelande van Blof, helemaal te gek! Die werd luidkeels meegezongen door ons. Daarna was onze tafel beneden gereed, dus was het tijd om de Lounge en de Nederlandse liedjes te laten. Maritte was nog wel even benieuwd of het met opzet werd gedraaid, dus vroeg ze het aan de medewerkers achter de bar. Nee, zij wisten het ook niet. Zij snapten de teksten niet en wisten niet waarom het gedraaid werd. Haha! Super grappig. Helaas konden we beneden niks van de muziek horen. We zaten in een Japans restaurant en kozen allemaal een eigen gerecht uit (+frietjes, want daar hadden we eigenlijk wel zin in). Ik wisselde mijn stokjes gauw in voor bestek (sorry sorry, ik weet het, erg slecht, maar tegen de tijd dat ik dan mijn eten op heb ben ik alweer terug in Nederland) en koos de rode garnalen curry. Mmmm, erg fijn om eens een keer lekker uitgebreid te gaan eten! Na het eten haalden we wat biertjes om in het hostel te drinken, trokken Jos en ik onze groene t-shirts aan (en Maritte had haar groene broek aangetrokken) en liepen we naar boven om mee te feesten. Nou, ik zal je meteen zeggen: ik had niet gewonnen met mijn bescheiden groene t-shirt. De backpackers hadden de meest bizarre dingen om op te vallen en te winnen: baarden groengekleurd, groene pruiken, groene oogschaduw, hoeden, rokjes (zelfs de mannen!) en zo kan ik nog wel even doorgaan. De stemming zat er goed in, en we kwamen er al gauw achter dat de manager (ook aanwezig met een groene pruik en een groene jurk en groene nagels) Nederlands was! Nou, hoe toevallig. Zij wilde weg uit Nederland en belandde hier om te gaan werken. Ze verbleef in dit hostel om vervolgens aan de slag te gaan als kiwifruit plukker, maar is toen aan de slag gegaan als schoonmaakster in het hostel, daarna als receptioniste en nu dus als manager van het hostel! Super grappig zoals dat kan gaan.De volgende dag checkten we om 10 uur uit en haalden ons ontbijt in Mount Maunganui. Dit is zowel een plek als een berg. De plek is een smal schiereiland aan de monding van Tauranga Harbour en is de belangrijkste haven voor de regionale houtindustrie. De 232 meter hoge, kegelvormige Mount Maunganui overschaduwt de plek. Wij waren er op een zondag, en dus was er de Farmers market. Allemaal etenskraampjes met zelfgemaakt eten uit verschillende landen. Zelfs Nederlandse kroketten, bitterballen en andere snacks! Hoewel ik daar zeer veel zin in had en ik zag hoe Ruben, Jos en Anne alledrie een lekkere snack verorberde, ben ik toch voor een Franse crêpe gegaan. De fransman achter het kraampje vroeg mij waar ik trek in had (fruit) en bood aan om erop te gooien wat ik maar wilde. Het werd bosbessen en rabarber. Mmm.... erg lekker!

Na het ontbijt liepen we naar de berg, Mount Maunganui. De wandeling heen en weer naar de top duurde ongeveer 90 minuten en bood uitzicht op Maoriversterkingen, daterend van toen 'The Mount' een pa was (pa = versterkt dorp of palissade). Op de top hadden we een mooi uitzicht over Mount Maunganui, de kustlijn en Tauranga in de verte. Ook zagen we een schip vol hout voorbij varen. We klommen weer naar beneden en trokken onze zwemkleding aan om naar het prachtige Ocean Beach te gaan. Ruben, Jos en Anne gingen surfen en Maritte en ik gingen zonnebaden en zwemmen. Lekkere golven!! We sprongen erin, doken erin, lieten ons met de golven mee spoelen en gingen uiteindelijk weer eruit om op te drogen. Heerlijk einde van een heerlijk weekend. Daarna was het helaas tijd om weer terug te rijden. Onderweg stopten we nog even voor wat versnaperingen voor tijdens de rit, maar eigenlijk heeft bijna iedereen wel geslapen. Wat wil je ook, na een behoorlijke klim, surfen/zwemmen, zon en warmte. Genoeg ingrediënten om in te dutten! Thanks Jos, dat je ons weer veilig terug hebt gebracht terwijl wij lekker lagen te slapen in de auto. We leverden de auto in en namen afscheid van elkaar. Ruben en ik liepen samen terug naar Britomart (trein/busstation) en kletsten over de frustraties van het afstuderen (hij is aan het afstuderen) en over een duiktrip. Want deze week ga ik aan mijn open water duikcursus beginnen!! Dus waarschijnlijk gaan Ruben en ik, en waarschijnlijk ook Jos, en misschien andere gegadigden, over drie weken een duiktrip maken. Super tof! Ook wij namen afscheid en ik liep naar de bus, die mij terugbracht naar Silverdale. Mijn lieve hostmum had 4 hamburgers met uitjes en spekjes voor mij achtergelaten. Super lief! Ik heb er twee van opgegeten en heb daarna het zand van mijn lijf afgespoeld en toen was het alweer tijd om mijn bed in te duiken. Heerlijk weekend gehad!

Dit weekend begint deel 1 van mijn duikcursus. Eerst gaan we nog kort door de theorie heen en daarna gaan we oefenen in het zwembad. En volgende week twee dagen echt in open water oefenen!!! Ik ben zo benieuwd hoe het is. En of ik nog steeds bang ga zijn voor vissen. Of haaien.... 10 kleine visjes zwommen naar de zee, maar moeder zei ik ga niet mee, ik blijf liever in die vieze oude sloot want in de zee zwemmen haaien en die bijten je.... blub, blub, blubberdieblub. Haha, nee zonder grappen, er wordt gezegd dat je nauwelijks haaien tegenkomt en het alleen maar zeldzaam en bijzonder is als je dat doet. Dus no worries! Ik ben dus zondag thuis..... Voor het eerst! En dan is iedereen weg! Haha. Nou, dat komt alleen omdat Marita en Steve dan graag naar een evenement in de middag willen en Zoë naar het circus met haar oma is, dus dan zou ik op Max moeten passen. No problemo. Iedereen blij!

Even een heel ander bericht: het bericht over Christchurch is mij niet ontgaan. Wij waren op vrijdag onderweg naar Whakatane toen we het op het nieuws hoorden. Wat ontzettend droevig en tragisch. Helaas geldt ook hier: je moet maar net op de verkeerde plek op de verkeerde tijd zijn. Ik heb er met mijn hostfamily nog over gepraat, en ook met Zoë een klein beetje. Het is een verschrikkelijke gebeurtenis en mijn gedachten zijn daar voor alle mensen.

Ik eindig mijn bericht dan ook met heel veel digitale knuffels en kusjes en wens jullie al mijn liefde toe. See ya lieve mensen.