Kia ora people!

Terwijl ik dit schrijf kan ik al mijn spieren voelen. Ik heb dit hele weekend gehiked, en aangezien het hier nogal steil en heuvelachtig is, heb ik mijn spieren goed op kunnen warmen! Naast dat dit een behoorlijk actief weekend was, was het ook een avontuurlijk weekend. Ik ben behoorlijk out of my comfortzone gegaan...

De eerste hike was een beetje spontaan gepland. Mijn host family was uitgenodigd voor een pool party & lunch door een collega van Steve, dus zouden ze daar rond 12 uur heengaan. Ze vertelden mij dat daar in de buurt Shakespeare Regional Park is, wat een prachtig, groot natuurgebied is waar je een mooie wandeling kon maken. Ik keek wat rond op internet en besloot een hike van 2,5 uur te willen doen. De rit er naartoe was heel mooi, we gingen naar Gulf Harbour wat aan beide kanten zee heeft en zich behoorlijk lang uitstrekt. Aan het einde ervan is het natuurgebied. De familie zette me voor de ingang af en we spraken af dat we elkaar om 3 uur terug zouden zien op dezelfde plek.

Eerst moest ik mijn wandelsandalen poetsen, want ze nemen hun natuur hier heel serieus en ze wilden de native trees in het gebied beschermen. Dus poetsen die sandalen, en op naar het natuurgebied. De wandeling begon in een koel, jungleachtig gebied. Na ongeveer 10 minuten kwam ik bij de waterval, wat een mooi en rustig plekje was. Ik nam even de tijd om wat water te drinken, om me heen te kijken en te luisteren naar het vallende water en de tsjilpende vogels in de bomen. Daarna ging ik weer verder.

Na de waterval kwam ik na ongeveer 10 minuten bij het einde van het jungleachtige gebied. Ik kwam uit op farmland en had een prachtig zicht op alle heuvels en schapen in de verte. Vanaf dat moment werd het klimmen! Bovenop de eerste heuvel had ik opnieuw een prachtig uitzicht over het weidse natuurgebied, en in de verte Auckland en een aantal eilanden. Er was een lookout point waar ik even stopte om verder te kijken, waarna ik mijn pad vervolgde en weer verder klom.

Het ene prachtige uitzicht na het andere overviel me. Overal waar ik keek was het zo ongelooflijk mooi! Ik stopte onderweg even om op een rotsachtig strandje mezelf opnieuw in te smeren (gat in ozonlaag hier, flink smeren dus!) en vervolgde mijn pad. Het klimmen werd zwaarder, zeker in die hitte (geen bomen maar eindeloze farmfields). Het was niet alleen klimmen, af en toe ging het pad steil naar beneden (maar ging daarna ook weer mega steil omhoog) dus af en toe kon ik even bijkomen. Maar, het afzien was het meer dan waard. Ik heb talloze foto's genomen en heb genoten van elk uitzicht. Ik had continue het gevoel van vrijheid en blijheid en was erg tevreden.

De hike kwam uiteindelijk uit op een strand, wat aan een kampeergebied lag dus het was best druk. Ik heb mijn wandelsandalen in mijn hand genomen en ben even de zee in gelopen. Wat een heerlijk gevoel! Mijn spieren ontspanden meteen. Aangezien ik nog tijd genoeg had om terug te komen, heb ik een tijdje door het water gelopen (oeps natte broek, grote golven) en ben daarna op het strand gaan zitten om even bij te komen en mijn sandalen weer aan te doen.

Het laatste stuk was een beetje gek, want de laatste route die ik wilde doen kon ik niet vinden. De paaltjes gingen namelijk op een bepaald punt op het strand terug het grasveld op, en ik heb een groot deel van het strand door de zee gelopen... dus paaltjes gemist. Wat op zich niet erg was, want ik zag twee vriendelijke park rangers en besloot te vragen waar ik heen moest lopen om terug te komen bij de waterval. Vriendelijk als ze waren boden ze me aan om mij mee te nemen in hun truck, aangezien zij daar heen gingen en het maar 2 min rijden was. En 20 min lopen. Waarop ik ze vriendelijk bedankte, maar toch besloot om te lopen. Ik had namelijk nog 30 minuten voor ik met de familie had afgesproken. Het eerste stuk volgde ik de weg, maar na een tijdje was er een leuk paadje (met schaduw!!!) en het liep langs de weg die ik moest volgen, dus vervolgde ik mijn weg op dit paadje. Het kwam uiteindelijk uit bij een zelfde soort hek waar ik doorheen moest toen ik erin wilde, en ik besloot om het hek te volgen. Uiteindelijk kwam ik om een paar minuten voor 3 aan bij de ingang. Ik ben nog even met mijn voeten in de zee geweest en liep toen terug naar de parkeerplaats, waar Steve en zijn collega mij weer ophaalde. Zonstand: licht een kleurtje gekregen en je kan zien dat ik sandalen heb gedragen (onder mn bandjes is het een beetje rood). Note to self: smeer eerst je voeten in als je je wandelsandalen gaat dragen.

En toen hike avontuur 2, het avontuur waarin ik buiten mijn comfortzone ben gegaan!

Oké beginnen bij het begin: er zijn talloze facebookgroepen waarin je reisgenoten kan vinden. Toen ik eenmaal bedacht had dat ik naar Rangitoto Island wilde om de Island Loop te lopen, besloot ik om de gok te wagen en het in een groep te gooien. Doodeng, want daardoor wist iedereen in die groep dat ik daarheen wilde, sterker nog: ze wisten dat ik bestond! Ja echt, zo spannend vond ik het. Mijn eerste post leverde geen reacties op, omdat het ging om reizen tot de 17e en ik ging reizen na de 17e. Dus toen een nieuw bericht kwam om je reis te delen aarzelde ik geen moment (ik durfde het nu wel) en beschreef mijn plan. Na een dag kreeg ik een bericht van een jongen uit Engeland, die mij vertelde dat hij daar ook heen wilde op zondag (en hij kende twee andere mensen die ook wilde gaan) en zijn vraag was of we met zijn allen konden gaan. YAY! Super!! Na zijn facebook even te hebben gecheckt (ik wil wel weten met wie ik op stap ga, natuurlijk) heb ik hem mijn plannen verteld en hebben we het een en ander uitgewisseld. Bleek dat hij als au pair in Melbourne had gewerkt! Super grappig. We maakten een plan voor zondag en besloten er vol voor te gaan met zijn vieren.

Die zondag was het regenachtig, dus trok ik mijn zomerse broek aan en stopte ik mijn regenjas in mijn tas. Mijn lieve host mum bracht me naar het busstation en vertelde me welke bus ik moest hebben. Helaas (of juist puur geluk?) ging de bus pas om 10:05, wat betekende dat ik om 10:40 in Auckland zou zijn. En de ferry zou om 10:30 vertrekken... Dus besloten we om in een café om de hoek af te spreken en de ferry van 12:15 te nemen. Grappig: ze hebben hier dubbeldekkers! Dus uiteraard ging ik bovenin en vooraan zitten. Mooi uitzicht de hele route!

Om elkaar in het café te herkennen hadden we besloten dat ik als tall blonde girl uit zou kijken naar een small tanned boy. Een beetje awkward liep ik het café in en zag ze uiteindelijk in de hoek zitten. Bij de begroeting werd ik meteen omhelsd (oké, ijs gelijk gebroken) en leerde Mark en Ashley kennen. We hadden een goed gesprek onder het genot van een goed kopje koffie. Ik had voor het eerst een flat white besteld, wat je blijkbaar moet bestellen als je in Nieuw-Zeeland bent, en het was lekker! Een beetje sterker dan cappucino, maar verder vergelijkbaar. De jongen die ook mee zou komen bleek niet te komen, maar Mark had wel nog iemand anders gesproken die ook mee zou komen. Na onze koffie liepen we naar het treinstation, waar we haar zouden ontmoeten. Een beetje awkward staarden we iedereen aan die op haar zou kunnen lijken. Na ongeveer 10 minuten kwam Emily er dan toch echt aan en waren we compleet. Tijd om naar de ferry te gaan! En: wat een geluk! De regen was weggetrokken en had plaats gemaakt voor een stralende lucht met een stralende zon! Jammer dat ik geen shorts aan had getrokken. Maar, aan de andere kant: nu hoefde ik me geen zorgen te maken dat mijn melkwitte benen zouden verbranden!

De ferry tocht was mooi en bood ons een goed zicht op de haven van Auckland. Na een korte stop in Devonport vaarden we door naar Rangitoto Island. Dit eiland is onbewoond en is eigenlijk een vulkaan, maar die is al 1200 jaar niet meer actief. Er hebben wel mensen gewoond, maar die werden op een bepaald moment geëvacueerd en hun huizen staan er nog als soort museum. Daarnaast zijn er paden aangelegd door gevangenen. Eenmaal van de ferry af begonnen we aan onze hike. Dat betekende: klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Oh, af en toe even dalen, maar ja dan moet je toch ook weer klimmen! En dat op vulkanisch gesteente, met af en toe wat schaduw. Oef.

De hike duurde ongeveer 1,5 uur om bij de krater te komen. Wat je zag was een groot gat in het midden met allemaal bomen erin. Leuke krater. Daarna liepen we om de krater naar de top, wat ongeveer 15 minuten duurde. Daar hadden we een verbluffend uitzicht over Auckland en andere eilanden. Ik heb nog gekeken of ik kon vinden waar ik gisteren was, maar ik had geen idee want het leek allemaal een beetje hetzelfde. We namen een foto van elkaar en met elkaar en na het uitzicht meerdere malen te hebben bewonderd liepen we terug naar de krater.

Een man vroeg ons of we al naar de lava cave waren gegaan en vertelde ons de weg er naartoe. Vriendelijke meneer! Al duurde dat pad wel wat langer dan het pad wat we op de heenweg hadden genomen. Maar: het was een nieuw pad dus eigenlijk veel leuker. De route naar de lava cave werd geleidelijk steeds ruiger. Er was steeds meer groot gesteente waar we op en over moesten klimmen, en het werd steeds minder een goed begaanbaar pad. Maar dat vond ik juist leuk! Al klimmend en klauterend door de bossen liepen we naar de lava cave toe. De cave was diep en donker en erg smal, maar wel erg grappig om doorheen te lopen. Soms moesten we even onze telefoons tevoorschijn toveren om een zaklamp erbij te pakken, omdat je op sommige punten bijna moest kruipen.. (lang leve telefoons!) En uiteindelijk kwam er licht aan het einde van de tunnel! We vervolgden onze weg terug en liepen dezelfde ruige route terug. Na een korte lunchbreak liepen we terug naar beneden.

We genoten nog even van het uitzicht op het water en liepen toen terug naar de ferry, die (wat een timing!) over 20 minuten zou vertrekken. We streken neer in heerlijk zachte stoelen, voegden elkaar toe op facebook en lieten elkaar onze foto's zien. We waren best moe! Eenmaal terug in Auckland besloten we om wat te gaan drinken met zijn vieren en liepen door de haven naar een leuk cafeetje. We kwamen net op het juiste moment, want het was bijna happy hour! We proostten op onze ontmoeting en op verdere ontmoetingen en kletsten met elkaar, terwijl we mensen keken. Leuk feitje: ze (meeste toeristen) rijden hier allemaal rond op van die elektrische scooters (geen scooters zoals wij ze kennen, maar een soort step). Erg grappig, misschien ga ik er een keer een huren. Om 5:30 bestelden we taco's (si si, we zaten in een Mexicaans café) en bespraken onze plannen voor de komende tijd. Ashley werkt in Auckland, dus wij spraken af dat we een berichtje zouden sturen als we iets wilden doen in het weekend met elkaar. Mark en Emily gingen waarschijnlijk samen met nog een paar anderen een campervan huren om ermee rond te reizen, en zouden me laten weten wanneer ze in mijn gebied kwamen.

We brachten Emily terug naar het treinstation en liepen daarna naar mijn bushalte. Na twee omhelzingen stapte ik op de dubbeldekker bus terug naar Hibiscus Coast en had een dikke vette smile op mijn gezicht. Mijn host mum haalde me op bij het busstation en Zoe (die was meegekomen) vertelde me over haar nieuwe schoenen. Mijn lieve host family had avondeten voor mij bewaard, omdat ik dat wel kon gebruiken na zo'n intensieve hike. Super lief. Na het te hebben verorberd en Zoe's nieuwe schoenen te hebben bewonderd, was het tijd om jullie mijn geweldige avonturen te vertellen. Morgen zal ik alle foto's uitzoeken (want het zijn er zooooooveel) en zal ik ze erop zetten. Al is dat voor jullie vanavond al, en ga ik nu even een nachtje slapen :)

Na een hele dag Engels te hebben gepraat met mensen die als moedertaal Engels hebben, is mijn brein steeds meer in het Engels aan het denken. Ik heb geprobeerd om het zoveel mogelijk in de gaten te houden tijdens het schrijven van mijn blog, omdat het anders een gek verhaal wordt. Maar het is toch ook nog wel fijn om gewoon in mijn eigen taal lekker te kunnen schrijven :)

Allright folks! Ik ga de douche en mijn bed opzoeken. Cheers!!!